Den halven van Damme werd de afsluiter van mijn eerste triatlonseizoen en het werd een topper!
Na mijn mindere eerste halve triatlon in Praag (5u18') probeerde ik naar de aanloop van den halve van Damme mijzelf zo weinig mogelijk druk op te leggen zodat ik met zo weinig mogelijk stress aan de start zou staan.
Het enige doel was, een beter loopnummer met zo min mogelijk maagklachten.
Het stressniveau de dagen voor de wedstrijd was heel beperkt ook al omdat de werkweek gewoon tot vrijdagavond duurde.
Het stressniveau op de dag van de wedstrijd kende helaas ongekende pieken doordat we op de E40 maar liefst twee uur vast stonden door een ongeval met 3 in brand gevlogen wagens (gelukkig zonder slachtoffers) enkele 100'en meters voor ons.
Een telefoontje naar de organisatie zorgde ervoor dat de aanmelding en wisselzone tot net voor de start zouden open blijven (ik was namelijk niet de enige in deze file) en uiteindelijk arriveerde ik 20' voor de start in Damme.
10' voor de start was alles geïnstalleerd en kon ik dus "rustig" naar de start waar ik met een 50-tal andere triatleten in de eerste wave zou starten. Ik besloot wijselijk om me helemaal achteraan te leggen en zonder trek- en duwwerk kon ik zo een zeer ontspannen maar blijkbaar toch niet onaardig zwemnummer afleggen. Na 2000 meter en 32'50" kroop ik uit het water en kon ik alweer ontspannen de wisselzone in lopen met een goed gevoel.
Eenmaal op de fiets probeerde ik zo snel mogelijk mijn hartslag te laten zakken maar dit was toch moeilijker dan voorzien. Het duurde toch ruim 20km eer ik een hartslag zag verschijnen waar ik tevreden over was. Het gevoel in de benen was wel goed ook bij die iets te hoge hartslag.
Na 20' op de fiets begon ik ook aan mijn eet- en en drinkplan en ik had het gevoel dat de maag toch iets beter reageerde dan de vorige keren. De eerste 2 rondjes vlogen voorbij zonder verval en in het 3de en laatste rondje probeerde ik nog net dat tikkeltje voorzichtiger te werk te gaan zodat de maag alle kansen had zich te prepareren voor het loopnummer. Uiteindelijk legde ik de 90,6km af in 2u25'26" wat goed was voor de 31ste fietstijd waardoor ik na het zwemmen (69e) al opgeschoven was richting de 33ste plaats.
Toen ik van de fiets stapte wist ik onmiddellijk dat de maag echt wel beter was dan in Praag ook al was het gevoel zeker geen 100%. Ik opende de halve marathon met 2 kilometers van 4'00 maar daarna zakte het tempo toch lichtjes weg onder de opkomende maagkrampen. Tussen km 7 en 14 kreeg ik het mentaal het zwaarste met toch wel iets te felle maagkrampen om goed te zijn maar ik wist mijzelf steeds te overtuigen om door te zetten en met een traagste kilometer in 4'33" lukte dit aardig. Na kilometer 14 beterden de krampen weer wat, kon ik even aanpikken bij een loper die een ronde achter zat en iets later wist ik hem zelfs weer achter te laten om het tempo weer op te trekken richting tijden tussen de 4'10" en 4'20".
Super tevreden kwam ik uiteindelijk over de finish na een halve marathon (20,4km dus iets te kort) in 1u27'01" (10e looptijd).
Alles samen leverde dit een tijd van 4u28'42" op en een 15e plaats.
Een fantastische opsteker na twee zeer moeilijke wedstrijden in Praag en Deinze en vooral een zeer mooie kers op mijn eerste triatlonseizoen-taart.
Nu gaat de riem er voor een tijdje af, ga ik samen met een sportdiëtist op zoek naar een nog betere oplossing voor die lastige maag zodat in de toekomst hopelijk mijn benen de beperkende factor worden tijdens het lopen.