Ruim een jaar geleden heb ik in de zinderende hitte van Frankfurt mijn eerste Ironman gedaan. Wat een fantastische ervaring was dat! De weg ernaartoe was solide en trainingen werden goed afgewerkt met als resultaat een eindtijd 11.08.12. Dit jaar was de voorbereiding anders. In december heb ik mijn schat ten huwelijk gevraagd en hebben we besloten in augustus te trouwen. Dat zou natuurlijk wel een impact hebben op de trainingen, maar na Frankfurt was het vertrouwen er wel dat dat goed moest komen.
Het jaar begon goed met een strak trainingsschema richting de marathon van Rotterdam met als doel voor het eerst onder de 3 uur te duiken. Dankzij dat schema is dat ruimschoots gelukt en zo haalde ik meer dan 20 minuten van mijn PR af. Dit bleek een uitstekende basis voor de start van het triathlonseizoen. Met mijn vereniging TTL Leidschendam doen we ook mee in de 3e divisie zuid en ondanks dat we geen specifiek trainingsprogramma volgen kunnen we toch lekker meedraaien. Mede door mijn nieuwe Felt B14, maar ook door de marathontrainingen lijken alle wedstrijden dit jaar sneller te gaan dan vorig jaar. Na een snelle halve triathlon in Duitsland nestelt zich langzaam een kleine gedachte in mijn achterhoofd die af en toe “sub-10?” naar me fluistert. Maar die druk ik steeds maar weg want daarvoor wordt er toch echt te weinig getraind. 10:30 is realistischer.
Race week! Donderdagmiddag alles ingepakt en vrijdag aan het einde van de ochtend vertrokken naar Maastricht. Melissa en ik hebben het plan om meteen te gaan registreren om daarna eventueel nog de briefing mee te pakken. De andere jongens komen pas aan het einde van de middag richting Limburg. Op het evenemententerrein lijkt het rustig maar dat blijkt te komen omdat de Engelstalige briefing aan de gang is. Komt dat even mooi uit want daardoor was het lekker rustig bij de registratie. Bij het aanmelden hoor ik een bekende naam naast me en dat blijkt Jeroen (Vanzella) te zijn. Leuk je toe ontmoeten en wat een race heb jij gehad man. Ik zou zo sjagrijnig zijn van die lekke banden!
Na de registratie hebben we het laatste kwartier van de Engelse briefing aangehoord en besloten dat we niet nog een uur zouden wachten totdat de Nederlandse briefing zou beginnen. Dus zijn we naar de auto gelopen (heerlijk dat we die gewoon onder de wisselzone konden parkeren) en naar Landal Kasteeldomein in Valkenburg gereden. Daar kwamen al vrij snel na ons Carst en Aukje aan gevolgd door Jeroen zonder Nienke (die was ziek) en Bas en Naomi. Dave, Annemiek en Maaike hadden een huisje bij ons om de hoek en zaten dus ook lekker dichtbij. Met mijn familie in het huisje tegenover ons was de club compleet. ‘s Avonds een lekker biertje gedaan in Valkenburg en redelijk op tijd naar bed.
De volgende dag naar Maastricht zodat de rest zich kon registreren en daarna de fietsen inleveren. Heerlijk weertje en een vrij relaxte dag met weinig bijzonderheden. In de middag nog de kolenmijnen van Valkenburg bezocht met de familie, daarna de laatste pasta weggewerkt en op tijd naar bed. Slapen ging prima en een goede nacht gemaakt van toch wel 7 uur toen om 5:10 de wekker ging. Ik had al mijn spullen de dag ervoor al klaargezet dus ik hoefde alleen maar te ontbijten. 5:45 zijn we naar Maastricht gereden en om 6:05 stond ik al naast mijn fiets. Tijd genoeg om alles te checken, repen vast te plakken en me met Bas naar de start te begeven. Natuurlijk hoefde ik op dat moment nog niet naar de WC maar ik was er al niet zeker op. We stonden rond 7 uur bij het bordje van 1:10 te wachten toen ik natuurlijk toch nog naar de WC moest. Dikke pech dacht ik tot ik 5 minuten later opeens een grote witte toiletwagen zag op 20 meter van waar we stonden. Snel dat wet- en tri-suit open geritst en naar de WC. De eerste 7 hokjes hadden geen wc papier maar nummer 8 gelukkig wel. Zo kon ik met een dikke smile terug het startvak in. 5 minuten later worden we weggeschoten. Wist ik veel dat de hele steiger nog vol stond met mensen? Jeroen stond aardig vooraan en zal binnen een minuut of 5 in het water hebben gelegen. Bas en ik gingen rond 7:30 te water en Carst en Dave nog zeker 10 minuten later denk ik.
Zwemmen blijft mijn minst favoriete onderdeel. Op de een of andere manier voelt het toch altijd zwaarder dan het fietsen en lopen. De heenweg gaat toch wel lekker en het voelt niet echt als stroom tegen. Wel lag ik redelijk dicht bij de kant en heb ik ook meerdere malen de bodem geraakt. Een klein beetje de koers aanpassen en ik zat weer goed. Een landgang vind ik wel lekker. Even orienteren en weer verder. Stroomafwaards terug ging lekker en toen ik het water uit werd gehesen had ik voor mijn gevoel goed gezwommen. Ik had echter nog niet door dat mijn zwemtijd 1.03 was, 7 minuten sneller dan ik op had ingezet.
T1 ging voorspoedig en dan begint het gedeelte waar ik meestal het meeste moeite mee heb, rustig aan beginnen met fietsen. Ik heb er weer zo’n 30 kilometer over gedaan om mijn hartslag van 170 naar 150 te krijgen. Voor de race had ik bedacht dat 145 wel een goede hartslag zou zijn, maar ik reed met 2 andere atleten een lekker tempo wel wilde ze eigenlijk niet laten gaan. Dat ging lange tijd goed en we haalden continu andere fietsers in. Net voorbij de Hallembaye begon de verwachte regen en merkte ik ook dat zowaar allebei de armsteuntjes van mijn ligstuur waren losgestrild. Ik kon mezelf wel schieten dat ik die niet met Loctite had vastgemaakt. Ik had het nota bene bij me in het huisje. Na het lange vlakke stuk langs het water heb ik mijn mederijders dus moeten laten gaan om mijn armsteunen weer vast te draaien. Vrij frustrerend maar gelukkig is dat een sneller klusje dan een lekke band verwisselen.
Daarna zeiknat Maastricht weer binnen gestuiterd alwaar een aantal mensen stond te waarschuwen om tempo te minderen. Ik gok dat ik met een kilometer of 15 per uur door de bocht ging, maar desondanks voelde ik mijn fiets onder me wegschuiven en ik ging op mijn snufferd. Door de geringe snelheid viel het gelukkig mee en ik was blij dat ik niet op mijn gezicht was gevallen want dan had ik het gehoord van mijn aanstaande! Ik ben benieuwd hoeveel fietsers er zijn gevallen in die bocht want het was echt spekglad!
Het tempo in de 2e ronde lag wat lager, vooral in de afdalingen en bochten, maar al met al een gemiddelde van ruim 34 per uur gereden, gemiddelde hartslag 151. Aan het einde van de 2e ronde was mijn armsteun trouwens weer los getrild en met een hand dat ding vasthoudend de wisselzone in gegaan, blij dat dat erop zat.
T2 ging ook voortvarend en binnen 4 minuten kon ik aan de marathon beginnen. Dat begon lekker, misschien een beetje te lekker, met km 1 in 4.15 en km2 in 4.18, hartslag 156. Even dimmen, terug naar 4.30 – 4.40. Gels gingen er goed in en naar mijn idee dronk ik genoeg. Dat ging goed tot kilometer 18. Daarna gingen te km tijden een beetje achteruit en de hartslag omlaag. Ik keek eens op mijn horloge naar mijn totaaltijd en was zeer verbaasd met de tijd die ik onderweg was. Ik wist dat ik vergeten was de auto-pause bij het fietsen uit te zetten dus wist niet hoe lang ik had stilgestaan onderweg, maar het kon toch niet zo zijn dat ik nog zo veel tijd over had. Niet kijken, doorlopen!
De 3e ronde was erg pittig en heb ik even 20 stappen gewandeld bij een post omdat ik Dave tegen kwam die met zijn 1e ronde bezig was. Dat gaf weer wat power en bij het ingaan van de 4e ronde wist ik dat ik het fatsoenlijk uit moest kunnen lopen. Maar man, wat kostte het een wilskracht om mijn tempo vast te houden. Zo’n 6km voor de finish haalde ik Jeroen bij en liep ik een klein stukje met hem mee. De laatste 4 kilometers waren gruwelijk zwaar. Ik had de sub-10 nog wel in mijn hoofd en als mijn horloge klopte moest het lukken. Maar eigenlijk interesseerde het me op dat moment niet echt. Ik wilde gewoon klaar zijn! De finish was echt een verlossing! Jan, you are an Ironman! Een vriendelijke vrijwilliger leidde me naar de zijkant waarbij de kramp er meteen in schoot. Kort daarna kwam Jeroen ook over de finish en gingen we eens naar de tijden kijken: 10:05 voor Jeroen (die 8 minuten had gedaan over het verwisselen van zijn lekke band) en verdomd, 9:52:58 voor mij. Ongelofelijk gezien de voorbereiding, maar het stemmetje in mijn achterhoofd zei “zie je wel 
”. Ontzettend gaaf, maar het drong op dat moment nog niet echt door. Ik was echt gesloopt. Heel voorzichtig wat gegeten en gedronken en een kwartier onder de douche gestaan. Daarna konden we Bas verwelkomen die in zijn eerste Ironman een toptijd van 10:28 neerzet. Carst en Dave hebben zichzelf uitstekend gepaced en finishen in 12:58 en 13:08 respectievelijk. Voor Carst een ruim uur van zijn PR af en voor Dave een super debuut. Clubgenote Remke heeft het erg zwaar gehad en finished uiteindelijk in 15:29.
Al met al een top weekend. Mooie tijden, goed georganiseerd, goed bereikbaar en een uitstekende sfeer!
