IM Frankfurt 2014 (Pagina 1 van 4)

Ja, maar voor je het weet ben je te laat... 

Ik deed hem in 2010. Toen was hij in 3 uur uitverkocht....

En goed www.ironman.de in de gaten houden. Laatste jaren ging de inschrijving open voordat het evenement in hetzelfde jaar, dit jaar 7 juli, had plaatsgevonden. Ook is de laatste jaren iedere keer een tweede inschrijving geweest, maar dat is geen zekerheid.

Succes!

Je mag de 26ste klaar gaan zitten Peet; http://ironmanfrankfurt.com/registration-2/age-groups/

Vanochtend ging mooi op tijd de inschrijving open voor de IM Frankfurt...
en het is gelukt.

Op 6 juli 2014 sta ik met nog 2000 andere sportgekken aan de start.

Het wordt een mooi jaar!!

En ik ben één van die 2000. Drie vrienden gaan ook mee. Mooi om alvast een doel te hebben voor over ruim een jaar.

Ich bin auch dabei! 
Wordt leuk familiefeestje met de campert 

Afgelopen zondag was de 2013 editie. Bas Diederen is erg knap 3e geworden, na als 10e aan het lopen te zijn begonnen. Aan de tijden te zien is het een erg snelle ironman. In mijn 40-44 AG finishten 67 man onder de 10 uur. Benieuwd naar alle verslagen.

7 juli 2013, Ironman Frankfurt, 'der längste Tag des Jahres'

Eind augustus 2012. Op de looppiste in Opwijk heb ik afspraak met Jesse Van Nieuwenhuyse, coach van duursporters maar zelf ook duatleet op hoog niveau en vooral actief in Franse circuits. Ik vertel hem over mijn achtergrond, de kwart- en halve triatlons die ik al heb afgewerkt, de gepresteerde tijden en vooral... m'n doelstelling voor 2013: de Ironman van Frankfurt. 3800 meter zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 meter lopen. Via een lactaattest wil Jesse een beter zicht krijgen op m'n huidige conditie en m'n hartslagzones vastleggen die in de komende maanden bepalend zullen zijn voor m'n trainingen. (*Wanneer ga ik eindelijk te weten komen in welke tijd ik die Ironman kan afleggen, hiervoor ben ik toch gekomen?*) Via een loopproef en bloed prikken in m'n wijsvinger meet Jesse de lactaatwaarden in m'n bloed. In zijn technische analyse die ik 's avonds nog in m'n mailbox vind, schrijft hij het volgende: 'Je bereikte je aërobe drempel (2mmol-grens) aan HS 155 en aan een snelheid van 12,1km/u. Dit is relatief hoog tov je anaërobe drempel (4mmol-grens), voor een duursporter is dit positief. Tevens is het heel positief dat je lactaatwaarden in de lagere aërobe zones laag blijven. Dit wijst op een goed gebruik van je uithoudingsvermogen.' (*Oké, allemaal goed en wel, maar hoe lang denk je...*) 'De gewoonte wil dat je voor een eerste Ironman geen tijd vooropstelt, alles staat in het teken van finishen', zegt Jesse. Zijn advies is om vooral 'nadruk te leggen op lange rustige duurtrainingen met tempo's in de aërobe zone.' (*En als we nu toch 's...*) 'Welke tijd denk je zelf te kunnen halen?' vraagt Jesse me. 'Wel, de tijd van m'n halve triatlon vermenigvuldigd met twee, en daar nog een uur bij, tussen 11 uur en 11 uur kwart dus!' dram ik m'n voorbereid antwoord af. '11 uur is de meest optimistische verwachting, 11u30 de meest realistische', besluit Jesse. Allrighty, daar kan ik best mee leven. Via de maandelijkse trainingsschema's die Jesse me bezorgt, werk ik gestaag toe naar m'n doel. Op geregelde tijdstippen last Jesse ook groepstrainingen in voor al z'n atleten, zodat hij hen ook 's live aan het werk kan zien en de band tussen coach en atleet warm kan houden. Bijna wekelijks hebben we contact via e-mail en bespreken we kleine blessuurtjes, passen we het schema aan aan onvoorziene omstandigheden of klagen we steen en been over het aanhoudende slechte weer.  M'n voorbereiding houdt ook een aantal wedstrijden in, onder meer de Kerstcorrida van Brugge, de halve marathon van Sluis, de Ronde van Vlaanderen voor amateurs en, als afsluiter van het voorjaar, Luik-Bastenaken-Luik 'the full monty', 278km! Als triatlonwedstrijden noteren we enkel de halve van Leuven en de 111 van La Roche. In Leuven hangt m'n Ironmandroom even aan een zijden draadje: in een afdaling ga ik veel te hard een bocht in en beland ik in het decor. M'n oogkas en mond krijgen de zwaarste klappen, maar aan breuken ontsnap ik wonderwel. Door het oog van de naald, heet dat dan. Met het naderen van 7 juli neemt ook de zenuwachtigheid toe. Heb ik wel voldoende getraind? Had ik niet dat kilometertje extra moeten fietsen of dat tikje sneller moeten lopen? Allemaal vragen die niet meer van tel zijn. Te laat. Zowel fysiek als mentaal zijn het lange 10 maanden geweest. Toen ik in september aan dit avontuur begon wist ik op voorhand dat de winter overbruggen een mentale uitdaging zou vormen, maar wel met die gedachte dat er in het voorjaar al wat mooie dagen op me zouden wachten. Niet dus! Tot eind mei was het huilen met de pet (lees: kap) op. Maar toch, de drive bleek groot genoeg en de motivatie is nooit weggeweest. De geest is vaak sterker dan het lichaam, heb ik mogen ervaren.

Vrijdag 4 juli vroeg in de ochtend vertrekken we richting Frankfurt. De gps zal ons begeleiden tot op de hoek van de Elbestrasse en de Kaiserstrasse, waar ons hotelletje gelegen is. 'Ons', want Karolien en de jongens, m'n trouwste supporters, zouden ook in Frankfurt op de eerste rij staan. Hotel Victoria had een mooie, ruime triple room voorzien met ook ruimte om m'n fiets te stallen. (*Mooi zo. Situatie helemaal onder controle.*)  De heenrit duurde net iets langer dan voorzien waardoor ik me na aankomst in het hotel snel richting Römerberg moest reppen om me te melden en m'n borstnummer in ontvangst te nemen. Door de lange wachtrij in het Race Office kan ik enkel nog het laatste kwartiertje van de Engelstalige briefing meepikken. Niet nodig om de Franse versie te volgen vond m'n trainingsmaat Yannick, die de hele sessie had bijgewoond. De info die werd gegeven stemde helemaal overeen met wat we al in de Athlete's Guide konden lezen. (*Niet om het even waar plassen langs de weg, enkel in een Dixie of ToiToi, of je kan langs de penalty box passeren!*) Op onze weg terug naar het hotel passeren we langs de Sport Expo, waar alle bekende en minder bekende triatlonmerken hun waar aanprijzen. De Ironman-organisatie beweert bij hoog en laag dat de gezondheid van de atleet primeert, maar hier leek dat toch eerder zijn portefeuille te zijn. Toch al wat Ironman-gadgets en -memorabilia aanschaffen, je weet maar nooit: Ironman-mp3-oortjes, t-shirt met Ironman-logo gevormd door alle namen van de deelnemers en een *** voor m'n petekind (wiens papa en mama hier meelezen). (*Hopelijk roepen deze voortijdige aankopen geen onheil af!*) Op een leuke pancarte lezen we alle symptomen waarmee een triatleet te kampen kan krijgen van de dag voor de start tot aan de finish, zoals 'loss of appetite', 'nausea', 'sleepless', 'hectic breathing'... Het stelt me gerust dat ik niet de enige ben die met meerdere van die symptomen kampt. Bij m'n terugkomst in het hotel heeft m'n fanclub de kamer al netjes in orde gebracht, zodat we meteen op zoek kunnen gaan naar een lekkere Italiaan (of tenmiste een lekker Italiaans 'gerechje'). Een spaghetti-carbonara gaat vlot achter de kiezen (carbo-loading heet dat dan in het vakjargon). Om de steeds feller opstekende stress de kop in te drukken, besluiten we om nog een avondwandeling te maken langs de oevers van de Main, waar ook het loopparcours zou passeren. Langs beide zijden van de Main liggen mooie promenades omgeven door brede grasperken waar jong en oud liggen neergevleid. Sommigen zitten rond een geïmproviseerde barbecue, anderen kraken een flesje rode wijn. Zo gaat dat hier blijkbaar op een zomerse vrijdagavond. Qua omgeving hadden we het slechter kunnen treffen. Frankfurt, het financiële hart van Duitsland, is best een mooie stad, althans de buurt waarin wij vertoefden. (*Zondag zou het wel 's de grootste kl*t*stad op deze aardkloot kunnen worden.*)
                                                                                                                                                                           
Zaterdagochtend waren we in geen geval gehaast. Dit was de laatste kans om extra bij te slapen en uitgerust aan de start te komen. Vandaag moesten de 'transition zones' in orde gebracht worden. Voor T1 (swim-to-bike) kregen we een blauwe zak, voor T2 (bike-to-run) een rode. Op de vloer van de hotelkamer spreid ik alle benodigdheden uit over de juiste zakken. In de blauwe steek ik fietsschoenen, fietsbril, helm, handdoek om voeten af te drogen, compressiekousen en heupband met startnummer; in de rode m'n loopschoenen, een reservepaar kousen, looppet en extra voedingsgels. Check! Dubbelcheck! Gepakt en gezakt vertrekken we in de vroege namiddag naar T1 aan de Langener Waldsee, zo'n 12,5 km van het stadscentrum verwijderd. Het groene atletenbandje rond m'n pols geeft me niet alleen toegang tot de parking, het schept ook een gevoel van verbondenheid met de andere triatleten. De Langener Waldsee valt best te vergelijken met de Nieuwdonk waar ook dagjestoeristen terecht kunnen. Ik inspecteer m'n fiets nog een keer (*Hoe vaak heb ik dat niet al gedaan? En iets in me zegt me dat het nog niet de laatste keer is.*): drankbidon tussen m'n ligstuur; Garmin op de stuurpen; sportrepen en -gels in m'n framezakje; 2 reservebanden, lepeltjes, CO2-patronen en inbussleuteltje in de zadeltas. Voor mij kon ie! Maar niet volgens de official aan de ingang van T1: de klem waarmee m'n achterwiel in m'n fiets is geklemd is achterwaarts gericht, dat moet voorwaarts (?!), en ook ben ik m'n startnummer rond m'n zadelpen vergeten bevestigen. (Gelukkig is het dat maar. Karolien luisterde een verhitte discussie af tussen een triatleet en een official. De onfortuinlijke atleet was z'n helm vergeten maar zou die morgenochtend wel meebrengen en op z'n fiets plaatsen... maar zo had de official het niet begrepen. De atleet kon stante pede met z'n zakken en fiets terugkeren en z'n helm in het hotel gaan oppikken, een om-en-weertje van gauw 2 uur!) Ik waag m'n tweede poging om toegang te krijgen tot T1. Remmen: check! Helm (*Waar zit dat verdomde CE-label ook alweer? Het is er eentje van Giro, een blinde ziet toch dat die gecertifieerd is!!*): check! Wielklem: check! Racenummer: check! Eindelijk binnen. Binneuuh! So far, so good. Op deze 10000m2 stond een fortuin aan fietsen gestald. Het spandoek dat op een brug over de Main is opgehagen ('Komm quäl Dich! Werde IRONMAN-Finisher. Geld ist nicht alles im Leben') krijgt zo een bizar bijklankje. Securitas heeft hier immers z'n handen vol als je weet dat elke fiets tussen de 1.000 en 10.000 euro waard is. (*2800 fietsen x gemiddeld 3.000 € = 8.400.000 €, iemand met slechte bedoelingen kan hier gouden zaakjes doen.*) Een official begeleidt me naar standplaats nr. 1757 en blijft op m'n vingers kijken zolang ik bezig blijf. Ik besluit dat alles oké is en begeef me naar het rek waar ik m'n blauwe zak kan ophangen. Een slimmerik liet een lipje van z'n handdoek uit de opening hangen om zo snel z'n zak te kunnen identificeren, maar ook dat was buiten het alziend oog van de officials gerekend. Iedereen gelijk voor de wet: lipje in de zak! De rode zak met m'n loopgerief geef ik af aan een vrachtwagen die alle zakken naar T2 in het centrum van Frankfurt zou transporteren. Met lege handen blijf ik achter. Ik besluit nog gauw een kijkje te gaan nemen naar hoe de Langener Waldsee erbij ligt. Hier zou het gebeuren. Ik visualiseer de weg die ik morgen zal moeten afleggen van de waterkant naar T1 en alle daarbijhorende acties: wetsuit openritsen en afrollen tot aan het middel, zwembril en muts afnemen, in het rek blauwe zak nr. 1757 oppikken en naar de vierde wisseltent lopen (die uitgeeft op de rij waar m'n fiets staat), wetsuit uit, voeten afdrogen, kousen aan, schoenen aan, helm en bril op, wetsuit, bril en muts in de zak, zak dichtsnoeren en afgeven aan een official net buiten de tent, lopen naar m'n fiets (nr. 1757, niet vergeten!), fiets pakken, lopen naar de exit en GO! Eén foute handeling kan een heleboel miserie veroorzaken, voortdurend de focus houden is van immens groot belang. Niemand, ook de meest doorwinterde prof niet, blijft gespaard van zenuwen voor de zwemstart. Met die gedachte keer ik de Waldsee de rug toe en ga op zoek naar Karolien en de jongens die al die tijd buiten de wisselzone in de hitte hadden moeten wachten. (*Wat een opofferingen doen zij toch, telkens weer, nu al maanden aan een stuk.*) Na opnieuw langs de Italiaan te zijn gepasseerd - ik knik cool naar een andere atleet op het terras, het groene polsbandje, weet je! -, zoeken we de rust van onze hotelkamer op. Om half 10 gaan de lichten uit, in de wetenschap dat er van slapen de eerste uren geen sprake zal zijn, daarvoor staan de zenuwen te strak gespannen.

Om 10 voor 4 zondagochtend gaat het alarm van m'n polshorloge af. Ik besef onmiddellijk dat dit 'der längste Tag des Jahres' wordt. 10 minuutjes later schuifel ik de kamer uit en schuif ik samen met Yannick aan in de ontbijtzaal. Een goeie ziel is al druk in de weer met het aanvoeren van het ontbijt voor de zowat 15 triatleten die dit hotel als uitvalsbasis hebben gekozen. Om kwart voor 5 vertrek ik samen met Yannick naar de kade van de Main, van waar we met de shuttlebus rechtstreeks naar de zwemstart zouden worden gebracht. Dit was het uur dat dag en nacht met elkaar wisselden. Late uitgangers doen zich te goed aan een pitta met extra ajuin en een kwak looksaus, wij gaan met knikkende knieën ons debuut op de lange afstand tegemoet. Het contrast kan niet groter zijn. De bussen zitten afgeladen vol met zwijgzame atleten. De stilte is treffend. Je kan de maalstroom van gedachten op ieders gezicht aflezen: twijfel, angst, hoop! In T1 is er al heel wat bedrijvigheid. Veel atleten zijn al in de weer met het in orde zetten van hun fiets. Ik volg hun voorbeeld en haal de grote gele plastic zak van over m'n Scott Plasma en pomp m'n banden op tot een druk van 9 bar. De klok wijst nu kwart voor 6 aan, tijd om nog 's langs het toilet te passeren. Maar blijkbaar heeft iedereen datzelfde lumineuze idee: voor de Dixies staan tientallen meters lange rijen aan te schuiven... maar wat moet, dat moet. Pas rond half 7 raak ik bevrijd van de druk en kan ik me in m'n wetsuit hijsen. Alle kledij waarin ik naar T1 ben afgezakt en spullen die ik meen nodig te hebben aan de finish later op de dag (als het god belieft), stop ik in de witte zak (ja, er is ook nog een witte zak!). Die geven we af aan de vrachtwagen wanneer we ons naar de zwemstart begeven. Om 10 voor 7 glijden we het water in. In de verte zien we de 300 profs die een vijftal minuten geleden al aan hun wedstrijd zijn begonnen. Ik besluit om me rechts van de massa te houden, niet vooraan maar zeker ook niet achteraan, ongeveer halfweg. (Ik ben geen zalm, maar zeker ook geen baksteen in het water.*) Dat betekent dat ik iets meer meters zal moeten zwemmen, maar ik  verwacht wel sneller uit het gewoel te raken. '30 seconds to go!' klinkt het door de luidsprekers. Beats van opzwepende popmuziek nemen over. 3, 2, 1...BANG! De wasmachine gaat ogenblikkelijk over op 1000 toeren. Elke 1,80 meter die tot dan verticaal in het water hing, strekt zich horizontaal uit. Plots is er veel minder ruimte. Ik voel voeten, armen, benen, handen, ellebogen die tegen me aanduwen. Ik deel zelf ook klappen uit. (*Was dat een zwembril daar tegen m'n hiel?*), maar vind niet onmiddellijk m'n ritme. Een geut water schiet in m'n keelgat waardoor ik moet kokhalzen. Rustig blijven en vooral focussen op de ademhaling. Ik kom voorlopig enkel rechts ademen en laat me meevoeren met de massa, ik ben verplicht te vertrouwen op de zwemmers rond me. Ondertussen is de wasmachine teruggeschakeld op zo'n 700 toeren. Ik krijg zowaar wat ruimte rond  me, ik schat dat we zo'n 400 meter ver zijn. Ik schakel over op bilateraal ademen, links, rechts, links, rechts... In de verte ligt de grote gele boei met het ponton waar we rond moeten. Ik besluit me daarop te oriënteren. De kans bestaat immers dat m'n medezwemmers geen rechte lijn aanhouden. Ik vertrouw liever op mezelf dan op de anderen. De boei werkt als een rode lap op een stier. Iedereen wil er in een zo kort mogelijke bocht omheen. Eens ik me door de trechtermond heb geworsteld, oriënteer ik me op de grote blauwe Ironman-boog op het strand. Daar volgt een korte landgang van een 20-tal meter. Ik werp een snelle blik op de grote klok die 42' en nog iets aangeeft. Beter dan verwacht! Voor de eerste lus van 2100 meter had ik 45' vooropgesteld. Ik duik opnieuw het water in voor de tweede lus van 1700 meter en probeer nu volop te genieten. Rond de grote boei en dan in rechte lijn naar de rode boog op het strand. Op de klok tikt 1u10' weg. Mooi! Ik rol eerst m'n wetsuit af tot aan m'n middel, in tegenstelling tot vele anderen die eerst zwemmuts en -bril afnemen. Hoe meer water nog in het wetsuit, hoe makkelijk het van de huid loskomt én ik heb m'n handen vrij. Om T1 te bereiken moet een 50-tal meter omhoog worden geklommen in het mulle strandzand. Na een dik uur in het water te hebben gelegen, wordt de coördinatie hierdoor danig op de proef gesteld. Ik pik m'n blauwe zak op en begeef me naar de wisseltent, de vierde! Dit is niets nieuws, de opeenvolgende handelingen heb ik vaak genoeg in kortere wedstrijden en in m'n hoofd ingeoefend. Nog zo'n 1500 fietsen staan op hun baasje te wachten, 1300 zijn er al vandoor. Met m'n fiets aan de hand bereik ik de exit van het parc fermé. Ik druk m'n Garmin in en begin aan de tocht van 180 km. De aanloopstrook van 12,5 km tot in het centrum van Frankfurt voert langs mooie brede asfaltwegen waar snel kan worden gereden. Ontspannen tijdens de inspanning is hier de boodschap en niet vergeten eten en drinken natuurlijk. Omdat de zwemstart met de auto quasi onmgelijk te bereiken was door de vele wegversperringen, is de massa vooral in het centrum samengetroept. We rijden de brug over de Main over doorheen dikke hagen van joelende supporters. Ik voel me heel even zweven, maar behoed me ervoor om te snel te gaan. Ook buiten de stad blijven we over prachtige glooiende asfaltwegen rijden, dit is dan ook een evenement met wereldfaam. De twee rondes van 84 km bevatten vier 'cols' met ronkende namen als 'The Beast', 'The Hell' en 'Heartbreak Hill', goed voor zo'n 1000 hoogtemeters volgens de organisatie (m'n Garmin zal er ruim 1300 aangeven). In alle dorpen en gemeenten die we aandoen, zijn Duitse bier- en pensenkermissen aan de gang. Hagen van dolgedraaide supporters schreeuwen ons de kasseien van 'The Hell' op, dit zijn Tour de France-taferelen! Het is ongeveer hier dat ik Yannick inhaal. We maken een praatje terwijl we oog blijven hebben voor aanstormende motards-referees die ons een gele kaart wegens stayeren onder de neus zouden durven duwen. Hij was vier minuten sneller uit het water gekomen, maar kiest ervoor om de eerste fietsronde iets rustiger aan te doen. Tot op zo'n 20 km van T2 zullen we steeds in elkaars buurt vertoeven en hebben we elkaar steeds in het vizier. Op momenten als deze leer je ook je maten kennen. Om een plasstop te vermijden, besluit Yannick om z'n sluitspier op de fiets te ontspannen. Hij spoort me aan om voor hem te rijden. (*Thanks mate, I owe you one.*) In de zes uur op de fiets voel ik geen enkele keer de aandrang om te plassen, ondanks de liters vocht die ik heb ingenomen en over m'n lichaam heb gekieperd. Het vochtverlies moet enorm zijn geweest! De tweede ronde wakkert de wind aan, of zijn het toch de benen die langzaam vollopen? M'n tempo zakt onbewust tot onder de 30 km/u, al maak ik mezelf wijs dat ik daar bewust voor kies met het oog op de aankomende marathon. Overall haal ik toch nog een dikke 30 km/u gemiddeld, volledig volgens verwachting! Opgelucht maar met schrik voor wat komen gaat, bereik ik T2. Vanop 50 meter afstand wijst een vrijwilligster in mijn richting. Ik duw m'n fiets in haar handen, graai m'n rode zak met loopgerief uit het rek en plof me op de bank in de wisseltent. Volgens de overlevering begint de lijdensweg hier en nu. Vier 'loops' van elk 10,5 km, nog 4 uur te gaan... in het beste geval. De benen voelen verrassend soepel aan de eerste meters, beter dan de laatste 50 km op de fiets lieten vermoeden. Mijn ogen dwalen af naar de kant van de weg, op zoek naar bekende gezichten. Zo'n 5 km ver hoor ik enthousiast 'Hey, papa!' roepen. Robbe duwt de zonnecrème in m'n handen, zoals ik had gevraagd, maar ik sla die af. De pijn van verbrande armen, zou die echt het verschil maken vanavond? Breed lachend bevestig ik Karolien dat alles naar wens verloopt. Om de 2 km is er een bevoorradingspost opgezet waar ik alles aanneem wat ik binnen kan krijgen: water, isotone drank, zoutsticks... Na 10 km zwelg ik ook m'n eerste Powerbar-gel door met een paar slokken water. M'n maag lijkt die in eerste instantie maar moeilijk te accepteren, maar een geut cola biedt soelaas. De kilometeraanduiding langs de weg en de stopwatch van m'n Polar leren dat ik gemiddeld zo'n 10 km/u loop. M'n footpod heb ik bewust niet aangezet omdat ik wou vermijden dat ik voordurend naar m'n horloge zou lonken en ik zo riskeerde de focus te verliezen. Ongeveer halfweg denk ik terug aan m'n marathon van vorig jaar in Rotterdam. Na 30 km had ik daar zo een goed gevoel dat ik mezelf voornam om er 5 km verder 'een lap op te geven'. Van die lap is nooit iets in huis gekomen...  Met deze les in het achterhoofd besluit ik zeker niet te versnellen. Gewoon consolideren wat we al hebben lijkt me al gek genoeg. De benen beginnen trouwens al wat zwaarder te wegen en ik krijg de indruk dat de geest stilaan de overhand neemt over het lichaam. Dat ik zou finishen is ondertussen een evidentie, in welke staat dat zal zijn is nog zeer onduidelijk. M'n tweede gelletje spoel ik weg met cola om het kokhalzen te onderdrukken. Onder m'n pet en op m'n rug blijf ik de ene natte spons met de andere wisselen. Bij elke bevoorrading neem ik twee bekers water aan: de ene gaat door m'n keel, de andere over m'n hoofd. De zon staat nu al een hele tijd hoog aan de hemel en vuurt zijn brandende stralen op ons af. Wanneer ik Karolien en de jongens voor de derde keer passeer, trek ik enkele pijnlijke grimassen en hoop dat ze de boodschap begrijpen. Drie bandjes heb ik ondertussen rond m'n arm, nog eentje en ik mag afdraaien richting finish! Een paar honderden meters voor een keerpunt zie ik onder me langs de kade Yannick lopen. Ik tel de seconden tot het keerpunt en vermenigvuldig met twee: ik heb zo'n 6 minuten achterstand. Op vijf kilometer van de aankomst probeer ik aan te klampen bij iemand die duidelijk onder de 11u30 wil finishen, maar tevergeefs... Versnellen is dodelijk. Alles gebeurt nu op automatische piloot. Ik voel geen pijn meer en ben zeer op m'n qui vive: ik haal de spons van onder m'n pet, zet m'n bril bovenop m'n pet, trek m'n truitje strak en geef m'n voorganger wat extra meters. Alles voor de foto! Van de tribunes op Römerplatz waar we vrijdag nog de briefing bijwoonden, rolt een hels gebrul. Ik doe handjeklap met de supporters op de onderste rij. 10 meter, arm in de lucht... 5 meter, vuist gebald... 1 meter... YOU ARE AN IRONMAN !!! Ikke? IKKE! Het gevoel dat me overvalt is hemels, onbeschrijflijk... maar ook veel te kort. Een vrijwilligster stapt zeer gedecideerd op me af, hangt de welverdiende medaille om m'n nek en feliciteert me. Ze kijkt me strak in de ogen en komt duidelijk met een opdracht. Mijn reactie en blik kunnen haar gelukkig overtuigen dat ik niet naar de medische hulpverlening hoef, maar onmiddellijk van alle geneugten van het aankomstdorp mag genieten...

Finish: 11u31'50"
Zwemmen: 1u10'40"
T1: 7'40"
Fietsen: 5u55'39"
T2: 2'24"
Lopen: 4u15'27"

Philippe

Knappe prestatie! Gefeliciteerd.

Risico van het vak.. heb ook net iets te vaak over de Kustmarathon gelezen en nu sta ik ook op de deelnemerslijst :-)