Hierbij mijn verslag van de Ironman Maastricht.
In november 2014 besloot ik deel te nemen aan een door Ironman georganiseerde triathlon in Aix en Provence. Een 70.3 uitvoering. Ik wilde dit combineren met een gezinsvakantie in Zuid Frankrijk in de mei vakantie.
Een halve triathlon was voor mij een logische stap voorwaarts na het meedoen in verschillende 1/8e en 1/4e triathlons.
In Januari kreeg ik een nieuwe baan waardoor mijn vakantie in mei op de tocht kwam te staan. Uiteindelijk was de keuze: of op vakantie in mei en geen zomervakantie, of meedoen aan de volledige afstand in Limburg en dat combineren met zomervakantie.
Dus overgeschreven naar de Ironman Maastricht.
In september 2014 had ik mij reeds aangesloten bij een triathlon vereniging om onder andere te leren zwemmen. Ik kon alleen maar schoolslag.
Verder als voorbereiding (amateur) wedstrijden op de fiets gereden en verschillende loop evenementen meegepakt waaronder, 5km, 10km, 10 EM, 18,5km en een halve marathon.
ik had me ook ingeschreven voor de halve triathlon van Didam maar zoals bekend werd die afgelast.
Daar stond ik dan in Maastricht: geen marathon in de benen en nooit een langere triathlon gedaan dan een OD.
Natuurlijk wist ik dat ik inmiddels wel borstcrawl kon zwemmen, een sterk fietsonderdeel neer kan zetten, en een (rappe) halve marathon kan lopen, maar ben je er dan klaar voor?
Het antwoord zou ik snel krijgen.
In de voorbereiding werd mij vaak gevraagd wat mijn streeftijd was. Ik heb elke keer gezegd dat ik in eerste instantie wilde finishen en in tweede instantie heb ik de tijd van 12 uur genoemd. 1:30 uur Zwemmen, 6:00 fietsen en 4:30 lopen. Dat leek mij haalbaar.
In de week voorafgaand aan de Ironman heb ik zowel het loop als het fietsparcours verkent. Bij het fietsparcours viel het mij op dat het venijn in de staart zat. Bij het loopparcours zag ik het voordeel in het lopen van 3 rondes, waarbij één lange rechte weg heen en weer gelopen moest worden.
Inmiddels kregen zenuwen toch de kans. Heb ik echt wel genoeg getraind, hoe staan de anderen er voor, wat nou als ik echt veel zwakker ben dan de rest... Na de registratie vielen die zenuwen wel weg. Het viel mij op dat er heel veel diversiteit was onder deelnemers. Dat stelde me echt gerust. Dan is het echt tof om te zien wie er allemaal met een rugtas lopen en een bandje om hun arm. Je voelt je echt verbonden!
Zondag 2 augustus. D-Day voor mij.
Na een erg onrustige nacht gaat de wekker om 04:30 uur. Ik werk een licht ontbijt en twee koppen koffie naar binnen en rij met de auto naar de start. Daar ben ik rond 05:45. Ruim de tijd om mijn fiets te checken, bidons te vullen en de streatwear tas klaar te maken.
Om 06:30 begeef ik mij, inmiddels gehuld in wetsuit met de andere deelnemers richting de start. Waarom daar nog een half uur staan? Omdat iedereen dat doet.
Ik stel me op bij het bordje met de verwachte zwemtijd van anderhalf uur. Het laatste bordje in de rij... Erg druk wordt het nooit in dit startvak.
Om 07:10 uur worden we met een kanonsschot weggeschoten, en langzaam lopen we richting het water. Ondertussen spot ik mijn vrouw en kinderen. Het zal niet alleen voor mij een lange dag worden.
Ik spring in het water en begin met zwemmen Het valt me op hoe lekker de temperatuur is, en hoe helder het water. Ik kan rustig een slag vinden en raak nooit in het gedrang. Een lekker gevoel, zeker vergeleken met andere triathlons die ik gedaan heb. De wasmachine en het trekken en schoppen komt hier niet voor.
Het zwemt heerlijk van brug naar brug, waardoor het door mij gevreesde zwemgedeelte makkelijk in stukken te verdelen is. Tot mijn verbazing ben ik in 33 minuten bij het keerpunt. Terug zwemmend wordt het technisch allemaal wat minder. Ik heb wat last van de, in mijn ogen schijnende, zon en navigeer wat lastiger.
Ik ben blij dat ik na 1:20:52 uit het water kom. 10 minuten sneller dan verwacht en ik heb zowaar van het zwemmen genoten!
Op naar de wisselzone. Daar wordt ik luidkeels aangemoedigd door twee collega's die 250km hebben gereden om mij te zien sporten. GAAF!
Wetsuit uit, wielershirt (vol met reepjes en gelletjes) aan, schoenen aan en hop naar de fiets.
De eerste kilometers vlieg ik op de fiets. Op het vlakke gedeelte tik ik regelmatig de 40 per uur aan. Mooi natuurlijk, maar niet als je jezelf wil sparen. Ik scheld mezelf de huid vol dat ik rustiger aan moet doen en gelukkig werkt dat. Ik zat echt snel hoog in mijn zones en had me voorgenomen in D2 te blijven rijden.
Ik ben blij dat ik het parcours heb verkent, ik weet waar ik tempo kan maken en waar ik op moet passen.
Ondertussen spot ik wat vrienden van onze wielervereniging. Heel tof dat ze me luidkeels aanmoedigen!
De tweede ronde in draaiend zie ik ineens mijn gezin staan met moeder. Ik moet drie keer omkijken om mijzelf er van te overtuigen dat ze het echt is. Ze zou toch niet komen, en bovendien heeft ze niets met sport. Wat een opsteker is dat voor mij.
Ik geniet ook in de tweede ronde nog steeds van het fietsen. Het is voorbij voor ik er erg in heb. Ik merk wel dat het wat zwaarder wordt, de wind steekt op en de temperatuur loopt op, maar ik vlieg nog steeds en geniet. Tweemaal stap ik van de fiets om even te plassen. Na 5:28:47 fietsen ben ik terug bij het parc fermee. Er is geen fietser die mij heeft ingehaald. Ik vind dat een opsteker!
Dan de loopschoenen aan, loopshirt aan en naar de overkant van de Maas. De eerste kilometers loop ik op gevoel. Ik heb het gevoel dat ik vlieg. Ik kan de hele wereld aan! Inmiddels hebben al mijn fans zich bij elkaar verzameld en wordt ik lopend langs de Maas luidkeels aangemoedigd. Ik loop de eerste ronde met een big smile op mijn gezicht, alle km's binnen de 5:30 per kilometer.
Bij het ingaan van de tweede ronde voel ik een gemene pijnlijke blaar opkomen op mijn rechter kleine teen. Niets ergs maar het (lichamelijke) verval zet zich dan wel duidelijk in. Overigens liep ik de hele tijd winden te laten. Die sportvoeding zorgt vvoor nogal wat gasvorming.
Ongemerkt stop ik trouwens met eten van gelletjes. Mogelijk dat dat ook de oorzaak is van het verval.
Ik besef mijzelf dat het wel heel warm is, en dat ik goed de tijd moet nemen om te drinken en af te koelen. Ik besluit dus om wandelend de drinkposten te bezoeken. Het wordt overigens steeds lastiger om daarna weer te gaan versnellen.
Na 25km lopen zakt mijn kilometertijd tot boven de 6:00 per km. Niks ergs houdt ik mijzelf voor. Ik zie zoveel mensen, veel erger lijden dan ik.
Bij het ingaan van de derde loopronde voel ik aan de andere kleine teen een nog gemenere blaar opkomen. Ik moet mezelf forceren om te blijven lopen. Langzaam gaat het licht bij mij uit.
Mijn kilometertijden, waar ik overigens geen oog meer voor heb lopen terug naar ongeveer 7:30 per kilometer. Dat heeft helemaal niets meer met hardlopen te maken. "Ik kijk inmiddels niet meer dan 10 meter voor mij uit en zing mijzelf kilometers achtereen toe: Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, alweer een kilometer......"
Bij het ontvangen van het laatste ronde bandje op ongeveer 2 km van de finish schiet ik vol. Zoveel fans die voor mij naar Maastricht zijn gekomen, zoveel leuke en lieve vrijwilligers, zoveel enthousiaste mensen langs het parcours, en ik loop hier nog steeds!
Ik straal en kom zo blij als een kind over de finish. 4:27:21 deed ik over de marathon die nooit voelde als een marathon.
Paul you are an Ironman! 11:30:35 uur sporten, ik vind het mooi!
Als ik de schoenen uit doe zie ik mijn kleine tenen niet meer. Beiden zijn één grote blaar. Lopen kan ik niet meer maar ik ben zo trots als een pauw.
De sint Pietersberg was hel en daarom alleen maar mooi. En bij het commentaar van van Vlerken over André Rieu sluit ik mij volledig bij aan. Geniaal dat je dat op de NOS durft te zeggen! En het publiek was top met extra sproeiers en af en toe een goede beat.
)
Wat een ontzettend motiverend / inspirerend stukje Paul! Echt super! Heel erg gefeliciteerd met deze knappe prestatie 
Als afsluiting nog mooi vrijwilligersdiner waar iedereen nog dezelfde tas kreeg als de atleten hebben gekregen. Mooi gebaar. Volgend jaar ga ik voor Ironman Kalmar maar voor 2017 wordt dit een mooie optie!