IM 70.3 Luxemburg 18 juni 2016 (Pagina 5 van 5)

Ik vind het een leuke wedstrijd en ga ze nog doen de komende jaren, maar ze mogen toch eens wat waar voor je geld beginnen geven.

280 euro, ok tot daar aan toe, maar geen zak over je fiets op vrijdag.  En wat een onweer en stortbui was me dat zeg 's avonds.

Na de wedstrijd niets fatsoenlijk te eten na de finish en buiten water ook niks te drinken zeg.  Komaan hé.

Om dan van die 20 euro voor de pastaparty voor mijn vriendin nog te zwijgen, en een bekertje water waar je zelfs geen bloem in kan laten bloeien...

Bevoorradingen tijdens de wedstrijd waren wel dik in orde, zowel tijdens fietsen als lopen.

Aan de stayerpeletons werd niets gedaan, maar dat kan me eigenlijk niet zoveel schelen, ik ben er voor mijn eigen wedstrijd niet voor een ploegentijdrit.

Heb er wel van genoten eerlijk gezegd, en hopelijk volgend jaar beter weer.

Maar een fiets kan toch wel tegen regenwater?

Louise

Ook een klein verslag van mij kant....

Met een groep triathleten hebben we vorige week deelgenomen aan de 70.3 Ironman in Luxembourg.  Ik vond het een leuk evenement. Het is jammer dat het een duathlon werd, maar bij het aanzien van de moezel op donderdag had ik er wel begrip voor. Ik had zoals enkele anderen ook aandachtspunten voor de organisatie (stayeren en after race garden/buffet). Maar door een goede race, had dat weinig invloed op mijn indruk van het evenement.

We waren op donderdag al naar Luxembourg gereden en onderweg nog het nodige aan neerslag gehad. Na ingechecked te zijn in ons hotel 7 km van Remich, zijn we donderdag middag de startbescheiden gaan halen. We hebben Remich en startlocatie verkend en nog eventjes geneusd bij de expo. Lekker ontspannen hebben we de dag afgesloten met een etentje.

Op vrijdagochtend had ik samen met een loopmaatje een rustige losloop training gepland. Lekker rustig dachten we 30 minuten los te lopen. Door de bossen en over de padden waren de schoenen al snel doorweekt. We waren door de bochtige padden en wegen ook wat orientatie kwijt. Na ruim 30 minuten hadden we genoeg gedwaald en heb ik mijn navigatie op mijn Garmin maar aan gezet. Ideaal om je startpunt terug te vinden. We waren toen hemelsbreed maar 600m van het hotel af, en het duurloopje bleef daardoor beperkt tot 45 min. Daarna was het ontbijt en de rest van de ochtend herstellen voordat we naar de briefing zijn gegaan. 

Door het annuleren van het zwemmen was extra druk bij de briefing. Ik had ook enkele onduidelijkheden over het parkoer en start, maar deze werden tijdens de briefing weg genomen. Na de briefing was er de mogelijkheid om nog vragen te stellen, maar dat was niet meer nodig.
Daarna hebben we de fietsen ingechecked en zijn we op een terras gaan zitten. Lekker zonnetje, dus even genieten voordat het weer ging regenen...
We hebben de rest van de dag zeker 5 atleten gezien die niet door de keuring kwamen met de fiets. Ze hadden een fiets met schijfremmen. De ITU en Ironman volgt de regels van de UCI (dacht ik ergens gelezen te hebben) en daar zijn sinds april schijfremmen verboden ivm enkele incidenten.
Het waren nogal verbaasde gezichten die zagen dat ze juist een nieuwe fiets hadden aangeschaft, maar niet door de keuring kwamen. Geen idee of ze hun startgeld terug krijgen, het zal vast wel ergens in de kleine lettertjes staan.

Op race dag vroeg ontbeten en daarna rustig naar Park Ferme gegaan om de transitie tassen te controleren en je after race bag af te geven.
Daarna was het wachten op de start. Ruim voor 10.00 uur stonden we in de startvakken voor een rolling start. We stelden ons op naar de tijd die we dachten te lopen. Om de 5 a 6 seconden starten er 5 duathleten en konden we aan de 1e run beginnen.
Ik had me voorgenomen om rustig te cruisen op ½ marathon tempo en kon dit tempo makkelijk volhouden. Ik was zeker niet vooraan gestart, en heb dan ook veel lopers in gehaald.  Daarna snel wisselen en fiets op.

Ik kwam als snel in mijn ritme en zonder echt diep te gaan zat het tempo er goed in. Na 5 km kwam er iemand voorbij met op 1 a 2 meter 2 atleten. Ik heb het even aangezien en toen er iets van gezegd (geroepen). Maar ze reden niet veel harder, ik ben dan op 10-12 m afstand erachter gebleven en kon rustig mee gereden. Het scheelt toch wel iets aan intensiteit, ook al stayer je niet. Later haalden we enkele atleten in en van achter kwamen er nog renners bij. We waren daardoor een grote groep van 12-15 triathleten. Het stayeren werd steeds ergen, omdat de groep steeds groter werd. Ik heb er 2 maal van proberen weg te rijden. Maar dan sloten ze na 1 minuut weer aan en werd ik weer ingehaald. Dan moet je je 12 m weer nemen en haald de volgende atleet je in. Ik begon me er wat aan te storen. Maar probeerde me er niet te druk om te maken. Ik had verschillende motoren gezien met fotografen, maar ook juryleden. Ze deelden echter geen penalties uit.
Op 36 km begon de heuvelzone, en toen viel de groep gelukkig uit elkaar. Ik ben mijn eigen tempo verder gereden. De powermeter is daarbij wel een goede gids. De laatste 15 km waren weer vlak, en toen heb ik weer wat meer geforceerd om bij enkele atleten in de buurt te blijven (uiteraard op afstand!).

Eenmaal terug in Remich had ik me voorgenomen om niet te snel te starten met het lopen. Ik voel me altijd behoorlijk fris als ik van de fiets kom, en heb dat bij eerdere wedstrijden moeten bekopen. De wissel ging vlot, fiets wegzetten, tas pakken, door naar de tent, helm af, loopschoenen aan, helm in de tas, petje op, gelletjes in de hand, tas ophangen, nummerband omdraaien en op naar de 4 rondes lopen. Net voor me liep een belgische atleet hetzelfde tempo. Ik ben de strijd niet aangegaan en er achter gebleven. Ik voelde me ontspannen en zag op mijn horloge een tempo van 3.50 min/km. Het voelde ontspannen aan, dus rustig blijven en niet te gek doen. Op 4 km ben ik er voor hem gaan lopen, zodat we om de beurt wat op kop konden lopen. Echter moest hij op 7 km me laten gaan. Ik kon mijn ouders en supporters onderweg goed spotten. Als ik afzie dan heb ik daar moeite mee, maar nu kon ik ze zien voordat ze naar mij riepen.
Ik bleef gedurende de eerste 2 rondes atleten inhalen. Stiekem is dat echt een lekker gevoel. Door de gekleurde bandjes kon je ook zien, of je een concurrent uit dezelfde ronde inhaalde. Ondanks dat het steeds drukker werd in de 2e ronde probeerde ik het tempo aan te houden. De drukte merkte je vooral bij de waterposten. Er werd geen water meer aangegeven en je moest het zelf bij de tafel halen (op zich geen probleem). Maar mijn bovenbenen begon ik te voelen. Ik wilde absoluut niet stilstaan, bang dat er kramp in zou schieten als ik weer wil aanzetten.
Het tempo werd wel iets minder maar zat nog steeds rond de 4.00 min/km. Ik probeerde vooral geen rare bewegingen te maken bij het keerpunt of bij het inhalen van atleten. Bang dat er krampen in zou schieten. Gelukkig volgende het 4e bandje. Psychologisch vertelde ik me dat ik er bijna was. Nog 4 km. Het tempo ging iets meer naar beneden, richting de 4.20 min/km. De finish was niet ver meer. Ik werd nog ingehaald door een Deen, die ik in de 1e ronde ingehaald had. Ik trooste mezelf dat hij misschien een minuut voor me gestart zou zijn, en ik netto dan nog voor hem zou kunnen finishen (wat achteraf ook het geval bleek).
De finish over het Ironman tapijt gaf me een voldoenig. Ik wist dat ik een goede race afgewerkt had, en wist 1,2,3 niet waar ik iets had laten liggen.

5.8 km Run – 22.29
T1 – 2.09
89 km Bike – 2.26.40 (36.6 km/h)
T2 – 2.27
21.1 km Run – 1.23.42
Totaal Tijd – 4.17.27
67e overal en 15e in AG

Na de finish even gedag zeggen tegen de supporters. Mijn kleding opgehaald bij de after race. Vorig jaar in Wiesbaden was er een uitgebreid buffet. Nu was er niet veel meer dan, wat cola, water, fruit, sandwiches en kruimelkoek. Maar ik wilde terug naar het parkoers om enkele vrienden aan te moedigen. Dus lang heb ik er niet om getreurd.

Ik vond het een mooie wedstrijd. Jammer dat het geen triathlon was, maar ook begrijpelijk. Het is een mooi en snel parkoer. De eerste 35 en laatste 15 km fietsen zijn langs de moezel. En dat zijn snelle vlakke kilometers. De 4 looprondes waren soms wat druk. Maar heb er niet te veel last van gehad.
Ik had vooraf gedacht onder de 4.30 uur te kunnen op de ½ triathlon. Met een tijd van 4.17u op deze duathlon had dat er misschien ook in gezetten.

Vorig jaar hebben we deelgenomen in Wiesbaden, en voor volgend jaar plannen we opnieuw een 70.3 Ironman wedstrijd. We dachten aan Pula, Kroatie, maar misschien hebben jullie nog leuke ideeen?

Zolang het UCI schijfremmen blijft verbieden word het in triatlon ook niet toegestaan. Ik sta met een schijfremracer maar mag er niet mee starten.

Exact vind ik ook een raar verhaal. je mag in (niet stayer) wegtriathlons ook op ATB's starten met schijfremmen dus waarom niet met schijfremmen op een racer...

Wel een mooi verhaal en een mooie prestatie Stefanovice!

Nou om die kerel een mietje te noemen vind ik ook wat kort door de bocht Ronny, maar ik vind het wel opzienbarend dat deze UCI regel wordt overgenomen terwijl alle reglementen van de tijdritfiets niet gelden zoals Maca aangaf. Je kunt een argument maken dat de tijdrit reglementen minder met veiligheid te maken hebben, maar dit komt wel echt heel rauw op het dak vallen voor sommige deelnemers met schijfremfietsen lijkt me. Dan zou je bijna zeggen dat je met georganiseerde toertochten ook niet met schijfremmen zou mogen fietsen.