Verslag Challenge Roth 2016

Aan het begin van het jaar had ik nog geen beslissing genomen over welke triathlon mijn hoofddoel voor 2016 zou worden. Ik stond op het punt om me in te schrijven voor Ironman Maastricht toen op FaceBook een berichtje werd geplaatst dat je je kon aanmelden voor de wachtlijst van Challenge Roth in het geval mensen zich zouden afmelden. Al vrij snel kreeg ik bericht dat ik me kon inschrijven, en na overleg met het thuisfront heb ik dat uiteraard gedaan. Na de marathon van Rotterdam had ik moeite om me te blijven focussen en kwamen er teveel andere zaken tussendoor. De voorbereiding voor Roth was derhalve verre van optimaal en ik kon de trainingen van Eric van der Linden niet allemaal even goed uitvoeren. Daarnaast voelden de lange trainingen ook niet goed en al snel werd duidelijk dat mijn doelstelling om voor een sub-10 finish te gaan gewijzigd moest worden in het überhaupt halen van de finish.

Vrijdagochtend vertrokken we met het hele gezin inclusief onze hond richting Beieren. We hadden een huisje gehuurd ten zuiden van Roth, nabij het leuke plaatsje Beilngries. Er stonden redelijk veel files en de reis verliep niet geheel conform mijn verwachting. Het is duidelijk geworden dat ik voor een belangrijke wedstrijd beter drie dagen van tevoren kan afreizen. Beter voor mijn gemoedstoestand en die van mijn gezin. De zaterdag stond in het teken van inschrijven, alle spullen in gereedheid brengen bij de twee wisselzones en de briefing bijwonen. Ik moest mijn licentie nog downloaden en was mijn startnummerband vergeten (gelukkig kregen we er één bij het welkomstpakket) wat aangeeft dat ik er niet helemaal met mijn gedachten bij was.

De sfeer was echt geweldig, zowel in Roth als bij de zwemlokatie. Roth is met een kleine 25,000 inwoners net iets groter dan Zandvoort maar op dat ogenblik was het de triathlonhoofdstad van de wereld. Ik heb zowel officiële Ironmans gedaan als ironman distance triathlons van Challenge (voor de niet-triatleten, Ironman is een merk van WTC wat betekent dat alleen WTC officiële Ironmans mag organiseren, alle andere triathlons met dezelfde afstand zijn ironman distance of hele triathlons en verder exact hetzelfde), en kort door de bocht is Ironman erg Amerikaans (anything is possible! You will do this! Pain is weakness leaving the body!, dat soort dingen) en commercieel en Challenge is meer Europees en ‘vriendelijker’. Ik had het idee dat Challenge Roth werd georganiseerd door liefhebbers, althans dat straalt het hele evenement uit (zonder af te doen aan de professionaliteit). Misschien wilde ik dit alleen maar zien, maar zo was mijn indruk.

Van vrijdag op zaterdag had ik goed en lang geslapen, dus toen op zondagochtend mijn wekker om half 4 niet ging omdat ik 10 minuten eerder uit mezelf was wakker geworden voelde ik me best goed. Ik wilde op tijd naar de zwemstart door de verhalen dat er lange files zouden kunnen staan. Dit bleek niet het geval te zijn en ik moest zelfs wachten voor T1 openging om mijn fiets te prepareren. Aangezien ik bij mijn verwachte eindtijd 9u45m had opgegeven startte ik om 6u35m, vlak na de eerste wave met onder andere de professionals en de sub-9 triatleten. 9u45m Leek me destijds een realistische eindtijd als ik me optimaal zou prepareren en de omstandigheden goed zouden zijn.

Die tijd zou ik zeker niet halen, en ik had me mentaal voorbereid op een dag sporten zonder focus op tijden, wattages, hartslagen en meer van zulks. Aangezien er in waves werd gestart viel de drukte bij het zwemmen wel mee. De eerste 100 meter was het af en toe wat incasseren en uitdelen, maar daarna kon ik mijn eigen gang gaan. Er werd in een kanaal gezwommen dus er was weinig noodzaak om veel te kijken waar je heen ging.Gewoon een paar meter van de kant blijven en dan zwom je min of meer recht. Het was erg leuk om de mensen langs de kant te zien en te horen, heel anders dan bij andere wedstrijden. Ik zwom mijn eigen ritme wat betekende dat er weinig voeten waren waar ik achter kon blijven hangen. Na bijna 1 uur en 19 minuten passeerde ik de streep naar T1. Dit was de enige keer die dag dat ik op mijn klokje keek en naast de 1 en de 18 zag ik ook ruim 4000 meter staan. Hoe ik die extra meters heb gemaakt weet ik niet, maar uit verslagen weet ik dat anderen ook iets meer zwemmen bij Roth. Er stond geen stroming (zoals in Weert) dus feitelijk is het de ideale setting voor een snelle zwemsplit.

In T1 werd ik begeleid door een dame die me zelfs de kleren (in dit geval mijn wetsuit) van mijn lijf scheurde. Nog nooit meegemaakt, ik hoop niet dat mijn vrouw meeleest. De wissel was redelijk kort, zeker voor de hoeveelheid deelnemers, en ik begon aan 180 kilometer fietsen door het Beierse land.

De eerste kilometers na een flink stuk zwemmen voelen altijd raar aan, een nieuwe houding maar nog wel met voldoende energie. Ik wilde puur op gevoel gaan fietsen en mijn gevoel vertelde me dat ik vooral niet teveel moest pushen. Het begin ging eigenlijk redelijk soepel, al was het apart om nul informatie over snelheid en dergelijke te hebben. Wel moest ik al vrij snel plassen, wat ik in eerste instantie (zoals gebruikelijk) heb gedaan al fietsend. Omdat mijn tijd toch secundair was en mijn blaas vol leek te blijven ben ik maar gestopt. Uiteindelijk moest ik tijdens het fietsen ongeveer elk half uur een plaspauze nemen, nog nooit meegemaakt. Wellicht had het te maken met het feit dat ik alleen water wilde drinken in plaats van de aangeboden sportdrank, maar dit was niet leuk. Ik denk dat ik alleen al met plassen een minuut of 10 heb verloren. Volgende keer dus toch maar anders aanpakken.

Het parcours vond ik erg op dat van Ironman Frankfurt lijken. Goede wegen, licht glooiend en langs boerenvelden. Met het incidentele dorpje inclusief bierdrinkende locals.De eerste echte klim kwam na ruim 35 kilometer. De Kalvarienberg was niet echt lang en ook niet echt steil. Mijn kleinste verzet was de 39×23 en ik heb nooit het idee gehad veel kleiner nodig te hebben (al had ik de 25 wel gebruikt indien aanwezig). Bij elke verzorgingspost vulde ik mijn bidon op het stuur bij met water. In de bidon achter het zadel had ik reservebanden en gereedschap gedaan en in de bidon op de schuine buis 12 gelletjes (wat goed werkte overigens). Wel voelde ik me na een kilometer of 40 al redelijk moe worden, en dat is met nog 140 kilometer te gaan niet fijn. Gelukkig heb ik een tempo wat ik lang vol kan houden, al voelde het alsof ik nergens boven de 30 per uur uitkwam.

Na de eerste ronde volgde zoals te verwachten de tweede ronde, met min of meer hetzelfde plan. Mijn langste fietstocht in 2016 was ongeveer 50 kilometer korter dan de 180 kilometer die ik nu moest afleggen, dus het begon allemaal een beetje pijn te doen. Na 5 uur en bijna 39 minuten kwam ik bij T2, al wist ik dat toen nog niet. Achteraf valt het me nog meer eigenlijk, ik was bang dat ik boven de 6 uur uit zou komen.Na 70 kilometer wachtte de Solarer Berg, de bekendste berg in triathlonland. Voor de niet-triatleten, dit is een korte en niet moeilijke klim waar duizenden toeschouwers je aanmoedigen alsof je de Tour de France aan het winnen bent. Je rijdt letterlijk tussen een haag van mensen en begrijpt niet dat het goed gaat. Ik kende de verhalen, foto’s en filmpjes, maar je moet het zelf meemaken om te weten hoe ongelofelijk gaaf dit is. Ik ben met een big smile omhoog gefietst.

Bij het ingaan van T2 werd mijn fiets aangenomen en ook hier kreeg ik een personal assistente die mijn tas al klaar had. Ik voelde me dan ook verplicht om een beetje haast te maken en mijn tweede wissel was positietechnisch het meest indrukwekkend van mijn optreden in Roth. Ik keek eigenlijk wel op tegen de marathon. Meestal ben ik blij dat ik het fietsen heb overleefd en kan gaan lopen, maar nu boezemde de marathon me vooral angst in.

Ook hier ben ik op gevoel gaan lopen zonder echt plan, anders dan bij de aid stations mijn tijd te nemen om voldoende te eten en te drinken. Na een kilometer of 4 (toen had ik mijn eerste sanitaire stop er al opzitten) liep Jan Frodeno me tegemoet. Ik heb hem maar even aangemoedigd en blijkbaar heeft dat geholpen aangezien hij na een onvoorstelbare 7 uur en 35 minuten als winnaar over de streep kwam. Dit was een verbetering van de snelste tijd op de hele triathlon met 6 minuten. Bij elke verzorgingspost dronk ik wat cola, water en at wat er voorhanden was. Maar ook tijdens het lopen heb ik vaak moeten stoppen om te plassen. Ook hier heeft dat me minstens 10 minuten gekost. In Almere ben ik niet één keer gestopt, dus iets deed ik fout in Roth.

Het loopparcours is best apart. Eerst loop je richting het kanaal, wat je kilometers lang volgt naar het dorpje Schwand. Hier krijg je een toeristisch rondje waarna je dezelfde kilometers langs het kanaal weer terugloopt en na een korte omleiding een stuk verder het kanaal volgt en een lus terug maakt over een brug tot je ergens in een bosweg om moet keren en hetzelfde stuk terugloopt. Na ruim 35 kilometer ga je weer terug naar Roth, waar ook een toeristisch rondje volgt alvorens je naar de finish area mag gaan. Mentaal vond ik dit een stuk zwaarder dan bijvoorbeeld de 6 rondjes bij Almere, die iets makkelijker af te tellen zijn. Ik had achteraf liever het loopparcours per fiets willen verkennen, maar voor nu was het prima.

Het werd tijdens het lopen warmer, maar niet vergelijkbaar met bijvoorbeeld Frankfurt 2 jaar geleden en Nice 3 jaar geleden. Dit was prima te doen als je de sponzen aannam bij de verzorgingsposten. Waar er voldoende van waren, op sommige plekken voor mijn gevoel binnen een kilometer van elkaar. Het publiek was enthousiast en in grote getale aanwezig. Maryvonne van den Berg en Martijn Boot was ik ‘s ochtends al tegengekomen toen ik naar de zwemstart liep en in mijn eerste fietsronde stonden ze bovenaan de Solarer Berg. Bij het lopen stonden ze iets voor de 5 kilometer (en dientengevolge ook iets na de 20 kilometer) en later ook vlak voor de finish in Roth. Dank voor de aanmoedigingen en de foto’s (zoals bovenstaande)!

Door te wandelen bij de verzorgingsposten kon ik mijn looptempo volhouden. Dit is een beproefd concept wat voor mij werkt en waarbij ik weet dat ik de finish kan halen. Wel viel het me tegen hoe moeilijk dat nog was en hoeveel pijn dat deed. Ik had verwacht dat het relatief gemakkelijk zou gaan, maar blijkbaar maakt het niet uit hoe slecht of goed getraind je bent, het doet evenveel pijn en je bent alleen langzamer of sneller. Het laatste stuk door Roth was mooi met ook hier bierdrinkende mensen en de wetenschap dat het nog maar een paar minuten zou duren. In het finishgebied heb ik mijn tijd genomen om van de ambiance te genieten en om me heen te kijken. Ook hier zat het bomvol.

Mijn eindtijd bleek 11 uur en een kleine 2 minuten te zijn en ook dat viel me nog mee eigenlijk. De marathon had ik, inclusief alle plaspauzes, binnen de 4 uur volbracht. Na een minuut of 10 op de grond te hebben gezeten ben ik naar het after race gebied gegaan (Challenge Almere organisatie, dank voor de stroopwafel) om te douchen en wat te eten. De douches deden niet zoveel, maar voldoende om me iets frisser te voelen. Het is Duitsland, dus moeilijk doen over een apart mannen- en vrouwenblok was er niet bij. Na wat gegeten en gedronken te hebben besloot ik (zoals eigenlijk altijd) om niet te blijvenhangen maar om mijn spullen te verzamelen en terug te gaan naar mijn gezin, waar ik rond een uur of 8 aankwam. Ik had nog half het idee gehad om naar de vuurwerkshow te gaan met vrouw, kinderen en hond, maar niemand had daar nog energie voor. We zijn dus maar een pizza gaan eten en bier gaan drinken.

Ik heb prima geslapen. Meestal voel ik me een beetje koortsig na een hele triathlon maar dat was nu niet het geval. Wel voelde ik me fysiek en mentaal ongelofelijk moe toen ik wakker werd en ik denk dat ik een uur heb gedaan voordat ik besloot om op te staan. Een paar koppen koffie deden wonderen en een stukje zwemmen met mijn oudste zoon in het nabije meertje voelde goed voor mijn spieren.

Ik ben erg blij dat ik Challenge Roth heb kunnen finishen en kunnen meemaken. Het is by far de mooiste van de 5 hele triathlons die ik heb gedaan en ik kom zeker nog een keer terug (ook als toeschouwer trouwens). Nu zit ik nog in dubio of ik voor Challenge Almere wil gaan. Vorig jaar zette ik een 10 uur 15 minuten neer na een relatief korte (maar goede) voorbereiding en momenteel ben ik in een stuk betere conditie (en minder zwaar) dan toen ik destijds begon met trainen begin augustus. Eerst maar eens een paar keer lang fietsen en kijken of dat goed voelt, als ik in Almere start ga ik niet voor de finish maar voor de tijd.