Onderwatervrees (Pagina 1 van 3)

Heel herkenbaar !!
Zo heb ik in Februarie in het zwembad gestaan , met tranen in mijn ogen .
Met heel veel geduld en personal training van mijn trainer ( die lag zelfs op een gegeven moment op z,n zij aan de rand van het zwembad ) , ben ik nu zover dat in het zwembad schoolslag gaat met hoofd en uitademen onderwater .
Crawl gaat nog niet , vind de ademen techniek nog lastig .
Maar hoop dit tot volgend jaar triatlon seizoen dit onder de knie te hebben .

Tijdens het buitenwater zwemmen afgelopen zondag ging ik ook met hoofd onderwater . Echter gisteren bij mijn eerste start schoolslag met hoofd bovenwater gedaan . Het water was zo donker bruin .
Het is nog een lange weg met veel trainen / oefenen met iemand die heel veel geduld heeft .
Ik draag wel een neus klem .

Op zich is het heel gezond om onder water te stoppen met ademen
Maar meer serieus, als je crawlt, dan adem je eigenlijk uit de hele tijd dat je met je mond/neus onder water bent. Je wilt niet pas uitademen als je met je mond boven water komt, en dan ook nog inademen. Rustig uitademen onder water, en zodra je boven water bent een teug lucht naar binnen zonder tijd te verspillen om nog extra uit te ademen. Boven water inademen, onder water uitademen. En dan een ritme vinden met inademen, uitademen, slagen maken, en niet uitgeput raken want dan moet je vaker of dieper adem gaan halen. Dat ritme vinden kan lastig zijn!
Die oefening die je omschrijft lijkt me inderdaad heel goed. Mogelijk kun je ademhalen, je al uitademend laten zakken tot je de bodem raakt, afzetten omhoog (nog steeds uitademen) en als je boven komt weer in gaan ademen. Als ik er over nadenk kun je dat dat ook het grootste gedeelte, of zelfs helemaal, boven water doen. En dan hetzelfde oefen met schoolslag, ipv je hoofd constant helemaal boven water houden, ga je net met je mond of mond en neus onder water in je uitademfase (als je je armen naar voren gaan en je uitglijdt).

Ja herkenbaar hoewel niet helemaal hetzelfde. Ik heb doordat ik Asperger heb buitensporig veel moeite om me technische aspecten van een sport eigen te maken. Dingen die de meeste mensen na een paar weken of desnoods maanden echt wel aanvoelen of onder de knie hebben moet ik stap voor stap in mijn hersens "programmeren". Dat is een proces soms van vele jaren. Heel erg vermoeiend en heel erg frustrerend, mensen die nooit gesport hebben die me er na drie schaatslessen al vanaf schaatsen terwijl ik de oefeningen van vorig jaar nog niet eens kan. En dat terwijl ik fysiek loeisterk ben. Ik heb ook meerdere malen met de tranen in de ogen in het zwembad gelegen (dat ziet dan gelukkig niemand) of langs de schaatsbaan of het wielerparcours.
Omdat ik niet opgeef (dat is dan weer een positieve kant van Asperger ) heb ik inmiddels wel geleerd dat mijn hersenen wel degelijk "leerbaar" zijn al is het tergend langzaam. Maar het begint dus bij plezier hebben of krijgen en dan houden in de sport op zich. Want mijn lijf weet wel hoe het moet, nu mijn hersens nog. Groepslessen zijn voor mij dan ook bijna niet te doen omdat ik de leersnelheid van een normale volwassene niet kan bijbenen. En er zijn helaas weinig trainers, hoe sympatiek ze ook zijn, die daar mee om kunnen gaan.

Specifiek bij zwemmen betekend dat door heel veel doen een soort natuurlijk watergevoel ontwikkelen. Zodat je je vrijer gaat bewegen en minder bang bent, bijvoorbeeld om je hoofd onder water te hebben. Als je eenmaal een paar keer hebt ervaren dat het niet echt eng is omdat er niks gebeurd wordt je misschien vrijer in je hoofd om ook te experimenteren met tegelijk een beetje zwemmen. Schaam je niet om ook gewoon een beetje te spelen, "dolfijnen" noem ik dat zelf altijd. Voor de lol onder een touw door duiken ofzo. Zodat je goed doordrongen raakt van dat water niet eng is maar leuk, zet er geen druk op. Het zal bij jou wel heel anders gaan maar misschien heb je hier toch iets aan.

Je hebt natuurlijk gelijk ..maar ik wil het gewoon erg graag leren , vind het dan ook lastig me met hele kleine
verbeteringen tevreden te geven  ...
Hoofd in/onderwater is echt geen probleem meer , tenminste niet in zwembad water ha ha ...
Het is bij mij echt de adem techniek bij het crawlen .
Geduld ...zucht ....en dat op je 49 ste ha ha

Ik weet het , maar zou willen dat alles veel sneller ging . ( ongeduldig typetje ha ha )

Thanks ..daar ben ik best een beetje trots op ...
Onderwater , iig in een zwembad is geen probleem meer ..
In buitenwater is dit ook weer een stuk gewenning , je in je hoofd afsluiten en er doorheen gaan .
Any way ..heb ik een trainer met een engelen geduld ...die gaat ook mee het water in als het nodig is .
Mijn eerste triatlon was toch wel het  highlight  van dit jaar ..en volgend jaar zijn we alweer een stuk
verder hoop ik .
Maar dat gaat jou ook vast en yeker lukken ..waar een wil is , is een weg ..al is die lang .

Nog eventjes inbreken.:) Voor mij is het net zo\n worsteling (geweest). Voor de eerste keer dat ik ooit mee deed aan een triathlon (1/8ste) had ik wel gezwommen in een zwembad. Ik dacht dat ik 500 meter wel moest kunnen. Maar in buitenwater en zonder randjes die je even vast kan houden is dat heel andere koek. Ik kreeg een paniekaanval en ben uit het water gehaald. Ik heb bijna een jaar niet meer durven zwemmen en toen inderdaad heel rustig aan met andere mensen samen weer opgebouwd. (Een van die mensen is overigens Louise van dit forum ).

Conditie heb ik wel, maar techniek is niet goed en dat duurt bij dus een eeuwigheid om onder de knie te krijgen. Ja ook gewoon een paar honderd meter afleggen met schoolslag dus, dat heeft mij jaren gekost eer dat lukte. Ik denk dat heel veel goede zwemmers op dit forum dat niet eens begrijpen. Heb heel lang gedacht dat er geen progressie was, maar die is zo langzaam dat het bijna niet waarneembaar is. Ik ben 51.

Vorige maand ben ik wederom met Louise mee geweest naar een zeezwemtocht. Zij deed 3,8 km voor haar ironman training en ik heb al mijn moed verzameld om de 1 km te doen. Nou, het werd waarschijnlijk 1,3 km, want ik zwom met een soort omweg om maar in de buurt van plekken te blijven waar ik iets kon vasthouden als het moet, of even kon staan. Mijn voeten daardoor ook nog helemaal open gehaald aan oesters maar so what. Ik had het wel gered. Iets dat ik twee jaar geleden voor onmogelijk had gehouden. Dus 250 meter in een campingplasje is dan niet meer eng voor mij. Ik ben daar heel trots op, ondanks de belachelijk langzame tijd van 37 minuten .  Het is dit of niks. Maar het allerbelangijkste; ik vond het zwemmen gewoon lekker.

Nu ik weet dat er wel degelijk progressie is is het een zaak van stomweg gewoon doorgaan. En ja het is enorm frustrerend dat de meeste andere mensen zoiets in een half jaartje kunnen maar zoals iemand op dit forum ooit eens heeft gezegd; er zijn nog veel meer mensen die op de bank blijven liggen. Uiteindelijk gaat triathlon daar toch om; gewoon door blijven gaan.:)

Als het je niet uitmaakt hoe lang het duurt dan gaat het echt wel lukken een keer.

Superknap !

Al jullie verhalen en belevenissen sterken mij ook in het feit om gewoon door te zetten.

Ik denk dat ik me volgend jaar maar eens voor heel gerichte buitenwater zwemtrainingen ga inschrijven.

Die zeezwemtocht was wel super, en erg leuk om dat samen te doen! Even een linkje voor geïnteresseerde: https://www.facebook.com/Zwemtocht-Katt … 166102793/ Aanrader! Bij de 3,8 km had je stroming en wind mee, dus dat ging supersnel. En het is een heel gezellig en gezapig klein, leuk evenement.

Ik heb absoluut geen waterangst, integendeel, maar toch moet ik voor zoiets en eigenlijk altijd voor openwaterzwemmen (crawl) nog wel over een drempeltje. Met je hoofd in die groene soep, niet weten waar je bent en hoe ver het nog is, de kou, golven, tegen 'dingen' aankomen en niet precies weten wat dat allemaal is, anderen die kunnen trappen, slaan en duwen... Ik vind het óók heel leuk, maar zeker spannender en moeilijker dan het zwembad!

Louise

Daar ben ik ook van overtuigd , al zal het nog een lange weg te gaan zijn .
Heb al heel wat bereikt sinds april .
De eerste stappen zijn gemaakt .
Ben trots dan ik mijn eerste triatlon gedaan heb .

Ik was ook wel wat bevreesd voor het zee zwemmen maar dit viel me al bij al nog mee. Wel veel last gehad van kwallen en eens je zo een 700m uit de kust was begonnen er wel serieuze golven te staan. Maar voor de rest was het wel goed te doen.

Vandaag de eerste stappen gezet richting een heuse borstcrawl. Na ongeveer een kwartier oefenen met 1 op 1 begeleiding in een bad van 1,50m diep ging ergens een soort knopje om bij mij. Naarmate ik meer stappen richting een borstcrawl zette, hoe vrijer ik me begon te voelen in het water. Ik had al m'n focus nodig op de arm- en beenslag en had geen kans om te beseffen dat ik ook aan m'n angst aan het werken was. Na een half uur lukte het mij toch om iets neer te zetten wat op een crawl begint te lijken en weet ik nu dat ik in rust een halve baan op 1 teug adem kan halen zonder problemen.
Uitademen doe ik nog niet of een heel klein beetje, de volgende keer ga ik leren om dat goed aan de armslag te koppelen en ga ik proberen 1 op 4 te zwemmen.

Met m'n gezicht onder water vind ik nog steeds heel eng, maar het weerhoudt me niet meer om het niet te doen. Die drempel ben ik na vandaag gepasseerd. Hulde aan mijn trainer die dat geweldig in kleine, voor mij onbewuste, stapjes heeft weggewerkt!

Nu begint het zwemmen ook leuker te worden