Het voorbije weekend heb ik ook deelgenomen aan het EK in Wiesbaden,
wat die titel ook van waarde moge hebben voor de meeste amateurs in het deelnemersveld.
Om 8u10 werd het startschot gegeven en kon de massa, zo’n 10minuten na de start van de pro’s, het water in. Via een goed georchestreerde zwemstart werden om de 5 seconden een 8-tal atleten het water in gestuurd.
Zwemmen is mijn minste onderdeel, dus ik had plaats genomen net voor de groep van 35 minuten. Uit ervaring weet ik dat ik de 1900 zwem op die tijd en mijn voorspelling kwam perfect uit, na iets meer dan 35min liep ik over de mat met de tijdsregistratie. Het zwemmen verliep vrij gemoedelijk – ook al kwam je tragere zwemmers tegen op je weg omwille van te grote overschatting van hun zwemtijd, meestal was er wel voldoende plaats om rustig te blijven zwemmen.
Na een ellendige lange wissel vertrokken op het fietsparcours. Vanaf nu kon het genieten beginnen al is het woord genieten relatief. De aanloopstrook naar richting Wiesbaden was een mengeling van vlak, vals plat (in het nadeel wel te verstaan) en korte hellingen. En dit is dan het snelle gedeelte van de fietsproef. :-) Het begin vlotte goed. Mijn hartslag genegeerd en beginnen rijden op gevoel welk goed zat. Deze 1/2de afstand is slechts mijn 3de wedstrijd ooit, maar uit ervaring weet ik al wel dat ik het begin van de fietsproef mijn hartslag onrealistisch hoog is en dat hij even later welk normaliseert. Zo gezegd, zo gedaan en de 1ste kilometers verdwenen als sneeuw voor de zon, evenals verrassend veel deelnemers dat ik passeerde.
Na +-38km passeerden we Wiesbaden voor de eerste maal om daarna aan te zetten voor een lus van +-50km waarin de meeste hoogtemeters zich presenteerden. En onmiddelijk begonnen we te klimmen, met de langste klim in het parcours van ongeveer 7km. De hartslag zoeken waarvan je weet dat je deze lang kan volhouden en de pedalen laten spreken, dat was het motto. Daarna tijdens het gedeelte bergaf konden we wat recupereren. Geen enkele vlakke meter kregen we nog voorgeschoteld, maar het was vooral genieten. Mooie uitzichten, goede sfeer naast het parcours, bijna allemaal perfecte banen, …
Iedereen heeft zijn specialiteit of voorkeur, bij mji is dat bergop rijden. Keerzijde van de medaille is dat ik een aversie heb tov dalen. :-) Hierdoor werd er regelmatig haasje-over gespeeld met andere deelnemers.
Bergop kwam ik langszij, eens het omlaag ging, werd ik vlotjes ingehaald door andere deelnemers.
Na 90km werden de schoenen verwisseld en werd ons de halve marathon voorgeschoteld!
Hartslaggewijs gezocht naar mijn ideale racepace – ongeveer 15 slagen onder mijn overslagpols – en vertrokken voor het laatste gedeelte. Na de aanloopstrook bestond het loopgedeelte uit 4 rondes van +-5.2km waarbij het grootste gedeelte licht glooiiend. De 1ste 3 rondes verliepen vlot en het was aangenaam om clubgenoten te kunnen aanmoedigen terwijl we elkaar kruisten op het parcours. Ik was ongeveer 2 minuten eerder vertrokken dan een clublid waarvan ik wist dat hij een betere loper is dan ik. Tot mijn verbazing werd ik slechts in de laatste 2km ingehaald door hem. Even een praatje slaan – ja dat ging nog – en toen zei ik hem dat hij gerust kon versnellen. Hij zette zijn versnelling in en tegen alle verwachtingen in kon ik vlot volgen waardoor we samen over de finishlijn liepen.
Gefinished in ong. 5u13, wat beter is dan verwacht en zelfs beter dan mijn optimistische doel.
Moe en voldaan, maar wel met een gevoel dat het lopen beter had gekund
Na de finish nog even gesproken met andere clubleden en andere deelnemers.
Daaruit bleek dat iedereen meer hoogtemeters had geregistreerd dan vooraf aangekondigd. Hieruit leidden we af dat er ongeveer 1.600 a 1.650hms waren ipv de voorspelde 1.450hms