Zoals gevraagd een verslag. Opgepast, ik schrijf veel 
Ik probeer het wat in te delen, dus dan kan er geskipt worden.
Eerst de droge cijfers:
1:33:17 zwemmen
5:53:52 fietsen
4:48:27 lopen
totaal 12:38:25
Ook wat context
Ik doe nu sinds 2014 triatlons (halve Mallorca en eigenlijk de week ervoor een olympische in Mallorca), dus zwem pas sinds eind 2013. Fietsen doe ik al jaren (dikke 15 jaar met ook competitie, weliswaar op lager niveau) en lopen voordien enkel in de winter, tegenwoordig meer dan fietsen. Voor 2016 had ik 2 doelen, Challenge Roth en Ironman Wales. Die eerste met enkele vrienden en supporters, de laatste op mijn eentje. Roth was geweldig. Ik heb de verhoopte sub-10 niet gehaald maar dat scheelde maar weinig en dat ik enkele km voor de finish Axel (ook op dit forum) bijhaalde en er samen mee arriveerde maakte het volledig af. Waarom die sub-10 er dan niet kwam is enerzijds een klein beetje inhouden op het einde maar anderzijds een gebrek aan focus en vooral aan degelijke zwemtraining. Soms ook training in het algemeen, ik zit dit jaar nog niet aan 5000 km op de fiets, maar kan dat redelijk wegsteken door de ervaring van de voorbije jaren.
Over naar afgelopen weekend, wat redelijk verschilde met Roth. De maanden voor Roth was ik mentaal en fysiek vrij top, niets kon me tegenhouden van de wedstrijd te doen die ik in gedachten had, en als ik al eens een training skipte was dat in functie van leukere dingen op die moment. De dag na Roth was ik al bij al redelijk hersteld had ik de indruk. Tot daar dus ideaal om zoals gepland de vorm rustig nog wat aan te scherpen voor Wales, want dat is qua parcours toch nog net iets zwaarder. Helaas is er vlak daarna wat misgegaan (kort samengevat girl troubles) dat totaal onverwacht was en een vrij zware impact had en nog steeds heeft. De maanden richting Wales kon niets me nog motiveren en dus werd het 2 maand onderhouden waar mogelijk en deed ik nog welgeteld 1 zwemtraining enkele dagen voor de trip. Al bij al ging fietsen nog vrij vlot met gemiddeld 1 rit per week (inclusief weekend) en lopen ging weer lichtjes beter na wat kuitproblemen. Finishen zou normaal geen probleem mogen zijn, maar ideaal is echt wel nog anders. Zoals iedereen hier wel weet is het mentale aspect meestal doorslaggevender bij een zware opdracht.
De trip dan en de dagen vooraf
Woensdag afgereisd met de auto, boot op, en dan enkele uren naar Kilgetty bij Tenby. Daar was het redelijk doods, ik kon gelukkig nog een burger met wat friet vinden om de avond te overleven. De dag nadien me eens aan een full English breakfast gewaagd, wat ik de 2 dagen erop lichtjes heb laten aanpassen naar enkel eieren en worstjes. Niet echt mijn ding, al kan het ook aan de plaatselijke kookkunsten gelegen hebben. Het ging er me vooral om om de sfeer in Tenby op te gaan snuiven, en dat viel gelukkig wel heel goed mee. Eerst rustig naar de registratie, als zot die meer dan 1 wedstrijd vorig jaar deed heb ik een bronzen AWA status, dus mocht ik naar de lege rij gaan om mijn nummer op te pikken, en dan krijg je rare blikken Nadien nog wat rondhangen, leuk plekje zoeken om te eten en me aan een pub zetten voor een biertje. De prestatie kon me immers toch niets meer schelen. Het lokale bier viel wel wat tegen, maar dat had ik als Belg wel moeten weten. Het eten in Tenby daarentegen was al goedgekeurd, en je kon al zien dat er volk toestroomde voor de wedstrijd. Op vrijdag ging ik naar de zwemtraining, qua inspanning leek me dat veruit het meeste return te leveren (fietsen donderdag 's morgens had ik al geskipt en even loslopen is er ook niet van gekomen). Ik deed 1 loop van 1,9 km en kwam na 46 minuten uit het water met een redelijk koud gevoel, dat was mijn eigen schuld omdat ik niet al te veel gegeten had voordien, maar toch geen goed gevoel. Nu, al bij al viel het mee, ik had allerlei verhalen gelezen en moet zeggen dat Kalmar 2015 en enkele dagen training in Torrevieja dit jaar veruit zwaardere omstandigheden hadden. Die wetenschap dat ik erger ook aankan is wel een geruststelling want anders denk ik dat het een vrij kort verslag was geweest. Na me traag omgekleed te hebben mijn meal voucher gaan verzilveren, alweer een goeie plek gekozen daarvoor (leve Tripadvisor) en al bij al met een goed gevoel weer naar Kilgetty. Op zaterdag was er nog een zwemtraining 's morgens maar aangezien die wetsuit ook best wat zou opdrogen en het op die extra training ook niet meer ging aankomen toch maar weer rustig ontbeten en gekozen voor de 3e briefing om 11u gevolgd door nog wat rondhangen in Tenby. De briefing was zoals gewoonlijk heel leuk, ook al komen veel zaken terug, maar het stelt je ook gerust als je ziet hoeveel er als eerste wedstrijd zulk een zware uitkiezen. Dat zijn dan vooral echte locals, Welshmen of Britten in het algemeen. Leuk om dan eens de ervaringsdeskundige te kunnen spelen als de newbies met vraagtekens in de ogen rondlopen Na de briefing de fiets uit de koffer voor de check-in en dan blijkt dat de voorste band (net opgepompt) lek stond. Materiaal om te vervangen lag natuurlijk nog klaar (zit in een bidon) voor de dag erop, dus effe hopen dat er wat aan gedaan kon worden aan de Ironman village. Gelukkig was dit geen probleem, ik ben bij de Continental stand langsgeweest en kon nadien met een gerust gevoel naar de transitiezone. Alles leek proper georganiseerd zoals verwacht, dus dat hoefde voor mij allemaal niet lang te duren, gewoon even noteren waar de fiets staat en de zakken hangen, meer is er niet echt aan. Nadien nog rustig een burger gaan eten (veel burgers gegeten de voorbije 2 maand) en dan alles gaan klaarleggen en rusten/slapen. Het zou een lange dag worden.
De dag zelf
Om 4u gaat de wekker af, snel snel wat ontbijten (muffins en broodjes gevuld met chocolade, brol, ik weet het, maar het gaat wel vlot binnen) en dan aankleden en de auto in. Eerst ging ik naar de shuttle dienst rijden, maar aangezien ik die daar niet meteen vond ben ik met goeie hoop naar Tenby zelf gegaan en al bij al vlot een plaats gevonden op een kleine km van transitie. Rustig naar daar dan en bidons op de fiets zetten en afwachten. Speciaal voor Wales is dat er een gezamenlijke walk down is. Iedereen wandelt vanaf transitie de 1km naar de zwemstart langs het traject dat we nadien nog eens mochten doen. Dat geeft al een speciaal sfeertje en de gelegenheid om wat te socializen. Toen ik uiteindelijk mijn badmuts klaarpakte vroegen de anderen in mijn groepje (stond bij 1u30) of ik niet vooraan moest gaan staan. Nee, helaas niet, daar moet nog eens serieus aan gewerkt worden. Bij de zigzag naar het strand moest een zak worden opgehangen met schoenen om die 1km te lopen. Ik vergat mijn schoenen uit te doen tot ik al beneden stond, maar gelukkig was dat nog ruim op tijd. Om 7u08 ongeveer begon het dan met het volkslied van Wales. Vrij indrukwekkend en toch jammer dat ik toen nog wat verderop stond want echt op het strand was de muziek nog een pak beter te horen. Vlak daarna kwam zoals de traditie het daar wenst Thunderstruck van AC/DC en konden de profs eraan beginnen. Wij volgden enkele minuten later.
Het zwemmen
Ik ben vrij rustig begonnen, merkte direct dat het water wat kouder aanvoelde dan 2 dagen ervoor en was dus wat bevreesd. Het eerste stuk ging al bij al redelijk, maar die 1e oranje boei leek net als vrijdag nooit echt dichterbij te komen. Tegen dat ik daar was kwamen de eerste profs al langs om het nog wat harder te doen opvallen dat dit veruit mijn slechtste onderdeel is. Het lange stuk richting kasteel ging dan weer vlotter dankzij wat stroming maar anderzijds waren daar meer golven. Ik kreeg al wat zout water binnen en mijn maag (muffins, jaja) had het niet naar zijn zin. In het laatste stuk naar Goscar Rock (de grote rots waarrond we mochten lopen om aan de volgende loop te beginnen) kreeg ik het nog wat kouder en ging het dus redelijk mis in mijn hoofd. Dit was niet plezierig, ik zou moeten overgeven, dan heb ik geen energie meer, het is nog eens 1,9 km, ik ga het nog kouder krijgen, wat als ik onderkoeld geraak, hoe geraak ik zo ooit aan de finish, ... Anyway, rond die rots lopen/wandelen en eens kijken naar de horloge. Die gaf 45 minuten aan, niet goed voor mij maar ook nog niet zo rampzalig, ik kon die 1u30 nog wel halen. Ter vergelijking, Roth was net geen 1u20, Kalmar 1u40. Dus toch maar die 2e loop beginnen en hopen op een goeie flow. Een van de helpsters aan die rots zei dat het de beste omstandigheden waren in jaren voor Ironman Wales. Dus dan kan ik niet zomaar stoppen natuurlijk. In het slechtste geval stapte ik eruit na het zwemmen als ik effectief onderkoeld zou geraakt zijn. Tijdens die 2e loop kwam het er dan toch nog van. Enkele keren op de rug gedraaid, neusclip effe af en aan zetten, de badmuts (ik droeg er 2 voor de kou) wat losprutsen want dat drukte, en dan eindelijk eens overgeven. Dat zou er een 6 keren van komen op die 1,9 km. Verre van ideaal maar als helpers wat vroegen kwam er telkens toch "I'm ok, I'll make it" uit. Zo gezegd zo gedaan en na 1u33 blijkbaar was die marteling voorbij. In mijn hoofd had ik dan eigenlijk al redelijk opgegeven. Ik had niks te bewijzen, het was zo niet echt leuk, en ik liep het risico om volledig leeg ergens te belanden want zonder ontbijt geraak je ook nergens. Maar dat was dan buiten de supporters gerekend. Van aan die rots, op de steile zigzag, langs de kant in het dorp, ... Overal stond iedereen zo te supporteren dat het bijna een belediging zou zijn moest je er daar mee stoppen. Dus hop hop, lopen naar die transitie en daar heel rustig afdrogen en goed aankleden. Normaal is het gewoon de trisuit en dat volstaat, maar nu werden het toch ook nog extra arm- en beenstukken, handschoenen en een koerstruitje.
Het fietsen
Ik had gezien na mijn lange wissel in transitie dat er heel weinig fietsen overbleven, dus dat werd een hele dag inhalen als goeie fietser. Op die momenten was ik heel kwaad op mezelf dat ik me zo heb laten gaan en niet de kracht kon opbrengen om me degelijk voor te bereiden maar het is nu eenmaal zo. Enfin, eindelijk dat fietsen en weer al dat volk langs de kant. Ik was er nog steeds niet uit hoe ver ik het ging volhouden want ja, het parcours heeft wel een zware reputatie en de marathon ging ook al niet vlak zijn. Maar er volgde sowieso nog een 2e loop dus als het op was kon ik daar afstappen. Ik moet toegeven dat ik bij de eerste kilometers wat tranen heb laten vloeien (achter de zonnebril) want alles kwam dan nog eens terug naar boven, mijn laatste wedstrijd was immers de dag voor mijn miserie begon. Gelukkig waren de omstandigheden voor het fietsen ook goed (het crappy zwemmen lag eigenlijk volledig aan mezelf) en kon ik me er aan optrekken dat dat vlot leek te gaan. Het eerste stuk is dan ook relatief makkelijk, nadien volgen de 2 kleinere lussen met de stevigere hellingen. Ik had niets verkend buiten eens een video te zien, maar het was wel degelijk een wondermooi landschap. Bij een eerste passage aan de kust (verste punt van het parcours en hier kwamen we helaas maar 1x) zat ik meer van de omgeving te genieten dan echt voluit te gaan. Het had iets van de landschappen uit 'The lord of the rings', maar dan zonder zichtbare hobbits. Ik had in de village voor de wedstrijd wel wat gels gekocht om in een bidon te doen, kwestie van toch wat energie te hebben voor die 180 km. Zonder ontbijt in de maag was dat dubbel zo hard nodig en nam ik zeker genoeg bidons met sportdrank aan, maar dat blijft natuurlijk niet echt genoeg, zeker als er regelmatig geklommen moet worden. Maar dat is wat ik normaal goed kan, dus al bij al viel dat mee, en stak ik heel veel volk voorbij. In het heuvelachtigere stuk van de loop amuseerde ik me zelfs, die 16% in Saundersfoot gingen vlotjes en danseuse. Helaas had ik na de eerste loop (dus nog een goeie 60 km met enkel de heuvelachtige loop te gaan) al wat honger dus werd het toch ook wat gas terugnemen om niet te parkeren op een van de steilere heuvels en vooral niet zonder energie aan die marathon te beginnen. Iets voor de laatste hellingen kwam er voor het eerst iemand anders langs, maar die moest dan op 'Heartbreak hill' in Saundersfoot voet aan grond zetten. Nadien kwam hij toch nog eens langs maar die ging duidelijk volle bak voor zijn plaatselijke supporters, ik vermoed dat hij verder geen grote ambitie had voor het lopen. Samengevat is dit een parcours waar je als goeie fietser het draft voordeel dat je op andere wedstrijden hebt vrij goed kan negeren, aangezien dat bergop niet zo telt. Dus in goeie omstandigheden zie ik me er nog wel eens doorbollen. Naar transitie heb ik maar voorzichtig enkel de voeten uit de schoenen gehaald maar verder niks zot om van de fiets te springen, die paar seconden extra maakten me niet uit. In de wissel heb ik mijn beenstukken verwijderd, maar het truitje, de armstukken en de handschoenen nam ik toch nog maar mee, die laatsten kon ik in dat truitje kwijt maar als het langer zou duren of ik heel traag zou worden dan konden die nog goed van pas komen om geen kou te krijgen.
Het lopen
Bij de start ging het zoals gewoonlijk vrij vlot. Maar zoals men had gezegd is het ongeveer constant omhoog of omlaag. Het moeilijkste stuk was de eerste helft van de ronde (4 ronden van een dikke 10 km) waar het vrij constant omhoog gaat in 2 trapjes. Daarna omlaag, effe draaien en kort weer omhoog en dan komt de 2e helft waar je mits nog geen kapotte beentjes de snelheid weer omhoog kan halen. Er volgen dan enkel nog kortere stukken omhoog maar nooit zo lang als het hele stuk weg van Tenby. In Tenby zelf is het wat draaien en keren en passeer je veel volk dus dat stuk is veel leuker. De eerste ronde ging niet zo vlot, ik moest sowieso drinken en eten om niet volledig te parkeren nadien, dus ik stopte bij elke bevoorrading en nam vooral iso en nacho chips. Die gingen vrij goed binnen, maar de iso lag uiteindelijk op de maag, dus voor een volgende wedstrijd ga ik die eens skippen en het bij water houden. De 2e ronde ging heel goed, vooral het stuk bergaf ging super en had ik het gevoel dat ik als ik niet te gek zou doen ik de laatste 2 rondes ook wel lopend ging kunnen afronden. Maar helaas lag vlak na de 2e ronde de volgende slok iso direct op mijn maag en is dat niet meer echt gebeterd. Dus dan werd het toch regelmatig wandelen en vooral aftellen hoeveel stukken bergop nog volgden. Aan de supporters heeft het zeker niet gelegen, die waren ronduit schitterend en zonder zou het nog een pak langer geduurd hebben of had ik misschien zelfs opgegeven eerder op de dag. Maar uiteindelijk vond ik het zware parcours best nog meevallen want dat ligt me wel. Gewoon weeral heel jammer van de omstandigheden voordien. Het laatste stuk richting finish ging uiteraard vlot, dan weet je dat je er geraakt en dat je de rest van de dag kan genieten. Aan de aankomst was ik vooral blij dat ik een streep kon trekken onder de voorbije periode en dat ik rustig kon beginnen vooruit kijken naar leukere tijden en de volgende wedstrijden waar we met een goeie bende gaan aanwezig zijn (Kopenhagen 2017).
Na de wedstrijd
Ik nam rustig wat pizza en soep, kleedde me kalmpjes om, ging alles uit transitie halen en in de auto stoppen, en dan kon ik weer naar de wedstrijd gaan en alle anderen aanmoedigen tesamen met al die supporters. Ik had mijn witte finisher shirt aan en de medaille om zodat ik hen kon wijzen op wat ze gingen krijgen. Eerste prioriteit was een burger van de kraam waar ik 4x voorbij was gelopen (had ik geld meegenomen, dan was ik onderweg al wel eens gestopt). Na een gesprekje met de uitbaters weigerden ze dat ik zou betalen . Volgende opdracht was de finish opzoeken en omdat het nog enkele uren wachten was op de laatste finishers de meest nabije bar. Ook daar had ik geluk, iedereen die de shirt spotte was nog steeds aan het supporteren en zei telkens 'well done'. Ik bedankte hen altijd welgemeend voor hun support, en toen ik dat aan de meest nabije bar deed volgde meteen een biertje van enkele supporters die de hele dag al aan het cheeren waren. Ik mocht geen rondje terug betalen, dus mijn avond na de wedstrijd was onverwacht heel goedkoop geworden. Het laatste uur (hero hour) was aftellen in een klein beetje verfrissende regen, en het was super dat iedereen die werd aangekondigd nog onderweg te zijn ook effectief binnen kwam binnen de 17u. Justin, de laatste finisher, kreeg veruit het meeste applaus, en terecht ook. Ik moet zeggen dat ik in andere wedstrijden (Kalmar en Roth) ook schitterende support heb gehad, maar in Tenby bleef dat ook gewoon duren na de finish, en dat was toch een super gevoel. Een aanrader voor iedereen die op zijn minst een beetje houdt van hellingen. Mij zien ze ooit wel eens terug, maar dan niet op mijn eentje en liefst ook niet zo minimaal voorbereid. Ik zoek me dan zeker een verblijf in Tenby zelf en dan wordt dat allemaal nog des te leuker.
