verslag halve triathlon Terheijden 10 juni 2018

Goed zeg, ik zag je verwachting en resultaat in een ander topic voorbij komen. Volgens mij is het iets minder gegaan dan je verwachting was, maar nog steeds erg netjes. Ik denk ook dat het moeilijk is om realistische doelen te stellen voor zo'n evenement, zeker als het de eerste keer is.

Wat gaat je volgende afstand worden?

Hier mijn belevenissen van mijn eerste halve triathlon van Terhejiden. De avond ervoor had ik alles ingepakt dus was het zondagochtend een kwestie van water in de bidons gieten en gaan. Voor mij is Terheijden een thuiswedstrijd omdat het 5,7 km van mijn huis is. Ik ben op de fiets met rugzak vertrokken en het was al best druk bij het afhalen van de startbescheidenheden. Het was spannend voor de 1/4 en de 1/8e of zij met of zonder wetsuit konden zwemmen. Het water was flink opgewarmd. Ik hoorde om mij heen verschillende voorkeuren m.b.t. wetsuits. Ondanks dat het op papier een halve triathlon heet zijn de afstanden afwijkend. Ik was waakzaam bij de start van het zwemmen. Na de vele "wasmachine" verhalen leek het mij verstandig helemaal achteraan te gaan liggen. Onnodig bleek achteraf. De start ging kalm en beheerst. Na 10 min had ik mijn slag te pakken en heb die vastgehouden tot einde wedstrijd. Navigeren ging goed, af en toe opkijken zorgde ervoor dat ik efficiënt zwom.

T1 was ver lopen vanaf de uitstapplaats van het zwemmen. Dat was dus tijd extra en dat ik tijdens de wissel met mijn buurman aan het kletsen was hielp ook niet echt. Leerpunt: niet ouwehoeren en doorlopen. Daarnaast een beginnersblunder: startnummer op het elastieke band gespeld. Vervolgens omgedaan en het startnummer scheurde door de rek in het elastiek uit zijn speldjes. Oen!

Fietsen ging conform verwachting. Het waren 4 identieke rondjes die ik al heel vaak had geoefend. Ik wilde min. 30 km/uur. En dat haalde ik ook (30,6 km/uur) Ik weet dat het beter is om op vermogen te fietsen i.v.m. wind, hoogte verschillen etc. Maar de apparatuur daarvoor heb ik niet. Onderweg mooie fietsen gezien. En gehoord er als een dicht wiel voorbij kwam. Er werd flink gestayerd in de bebouwde kom. In het buitengebied was dat minder het geval. De handhaving was er wel maar ze konden niet overal tegelijk zijn denk ik. Ik heb me er verre van gehouden. Ik doe de sport eerlijk en anders niet. In het vierde rondje kreeg ik maagkramp. En daar maakte ik mij zorgen over omdat het hardlopen nog moest komen. Ik weet nog steeds niet zeker waarom ik maagkramp kreeg. Ik gok dat het toch de energy bars waren. Op de een of andere manier wilde die, denk ik, niet goed zakken waardoor het maar een beetje bleef hangen. Mijn mooiste ervaring met het fietsen was wel de laatste 200 meter naar het keerpunt toe. Daar stonden veel toeschouwers langs de dranghekken en ik voelde met net een Tour de France wielrenner die de finish nadert. Geweldig.

T2 ging veel sneller dan T1 en ik nam de tijd om al lopend mijn rugnummer goed te hangen. Het ging daarna direct fout. De maagkramp verergerde en verhinderde mij om tempo te maken. Ik ging serieus rekening houden met een DNF. Dit gevoel duurde een km of 8 en toen bedacht ik me dat ik dan maar afwisselend moest wandelen en lopen. En zo dan maar finishen. Want dat was mijn einddoel. En die actie en gedachte zorgde dat ik na km 10 begon te versnellen. De maagkrampen waren weg, de voeding deed zijn werk en op die roze wolk ben ik gebleven. De warmte was goed te doen en heb me dan ook een waterhoofd gedronken. Ik kwam wel goed kapot over de finish maar na 5 min uitrusten was het ergste er al weer af.

En nu? Ik wil zwemmen bijhouden, fietsen bijhouden en hardlopen verbeteren. En ik wil weer een triathlon doen. Weet alleen nog niet welke. Eerst maar eens een leuke opzoeken.

Mooi Verhaal! Ben nu nog benieuwder naar mijn triatlonnetje over 9 dagen! Hoe zit dat met die elastiekjes enzo? Daar heb ik mij nog niet in verdiept.... Gaaf dat het zo goed is gegaan ondanks je maagkramp!

mcguyver schreef:

Hier mijn belevenissen van mijn eerste halve triathlon van Terhejiden. De avond ervoor had ik alles ingepakt dus was het zondagochtend een kwestie van water in de bidons gieten en gaan. Voor mij is Terheijden een thuiswedstrijd omdat het 5,7 km van mijn huis is. Ik ben op de fiets met rugzak vertrokken en het was al best druk bij het afhalen van de startbescheidenheden. Het was spannend voor de 1/4 en de 1/8e of zij met of zonder wetsuit konden zwemmen. Het water was flink opgewarmd. Ik hoorde om mij heen verschillende voorkeuren m.b.t. wetsuits. Ondanks dat het op papier een halve triathlon heet zijn de afstanden afwijkend. Ik was waakzaam bij de start van het zwemmen. Na de vele "wasmachine" verhalen leek het mij verstandig helemaal achteraan te gaan liggen. Onnodig bleek achteraf. De start ging kalm en beheerst. Na 10 min had ik mijn slag te pakken en heb die vastgehouden tot einde wedstrijd. Navigeren ging goed, af en toe opkijken zorgde ervoor dat ik efficiënt zwom.

T1 was ver lopen vanaf de uitstapplaats van het zwemmen. Dat was dus tijd extra en dat ik tijdens de wissel met mijn buurman aan het kletsen was hielp ook niet echt. Leerpunt: niet ouwehoeren en doorlopen. Daarnaast een beginnersblunder: startnummer op het elastieke band gespeld. Vervolgens omgedaan en het startnummer scheurde door de rek in het elastiek uit zijn speldjes. Oen!

Fietsen ging conform verwachting. Het waren 4 identieke rondjes die ik al heel vaak had geoefend. Ik wilde min. 30 km/uur. En dat haalde ik ook (30,6 km/uur) Ik weet dat het beter is om op vermogen te fietsen i.v.m. wind, hoogte verschillen etc. Maar de apparatuur daarvoor heb ik niet. Onderweg mooie fietsen gezien. En gehoord er als een dicht wiel voorbij kwam. Er werd flink gestayerd in de bebouwde kom. In het buitengebied was dat minder het geval. De handhaving was er wel maar ze konden niet overal tegelijk zijn denk ik. Ik heb me er verre van gehouden. Ik doe de sport eerlijk en anders niet. In het vierde rondje kreeg ik maagkramp. En daar maakte ik mij zorgen over omdat het hardlopen nog moest komen. Ik weet nog steeds niet zeker waarom ik maagkramp kreeg. Ik gok dat het toch de energy bars waren. Op de een of andere manier wilde die, denk ik, niet goed zakken waardoor het maar een beetje bleef hangen. Mijn mooiste ervaring met het fietsen was wel de laatste 200 meter naar het keerpunt toe. Daar stonden veel toeschouwers langs de dranghekken en ik voelde met net een Tour de France wielrenner die de finish nadert. Geweldig.

T2 ging veel sneller dan T1 en ik nam de tijd om al lopend mijn rugnummer goed te hangen. Het ging daarna direct fout. De maagkramp verergerde en verhinderde mij om tempo te maken. Ik ging serieus rekening houden met een DNF. Dit gevoel duurde een km of 8 en toen bedacht ik me dat ik dan maar afwisselend moest wandelen en lopen. En zo dan maar finishen. Want dat was mijn einddoel. En die actie en gedachte zorgde dat ik na km 10 begon te versnellen. De maagkrampen waren weg, de voeding deed zijn werk en op die roze wolk ben ik gebleven. De warmte was goed te doen en heb me dan ook een waterhoofd gedronken. Ik kwam wel goed kapot over de finish maar na 5 min uitrusten was het ergste er al weer af.

En nu? Ik wil zwemmen bijhouden, fietsen bijhouden en hardlopen verbeteren. En ik wil weer een triathlon doen. Weet alleen nog niet welke. Eerst maar eens een leuke opzoeken.

En de dingen die ze daarvoor gemaakt hebben noemen ze 'race-belt' of 'number belt' (soms ook met ruimte voor gels).

Leuk om te lezen, en dat het er af en toe niet zo uit wil komen als je had gehoopt of waarvoor je hebt getraind vind ik maar al te herkenbaar.

Ik had wel ook nog een nieuwsgierige vraag, uit eigenbelang: hoe was het om op het laatst daar in zeg maar de achterhoede te lopen? Ik heb ook wel eens naar Terheijden gekeken en naar de uitslagen, en bij mij moet het toch ook wel meezitten wil ik er onder de 6 uur finishen, en dan heb ik dus kans om laatste te worden ofzoiets. Nou kan ik dat op zich wel hebben, maar ik vind het wel mentaal zwaar als het dan zo'n eenzame strijd wordt met alleen heel ver voor en achter je misschien nog een enkele andere die loopt te worstelen, en verder niks of niemand meer. Hoe heb jij dat ervaren? Of zijn er dan misschien ook nog andere afstanden bezig? Dan is er tenminste nog wat leven in de brouwerij, dat maakt wel uit.

Louise

Het parcours werd al afgebroken en de laatste hardlopers liepen er (vond ik) aardig verloren bij. De cut off tijden worden best strak gehanteerd had ik het idee maar om dan al zo snel alles af te breken vond ik wel typisch.

Ja, dat was wel een mentale test. Het tegen de tijdslimiet aan lopen. Het was vol te houden omdat: mijn ouders, mijn vrouw en jongste dochter langs de kant stonden. Toen als enige toeschouwers nog. Ik wist verder dat ik de eerste van de laatste vijf was. En dat motiveerde mij ook. Tot slot fietste de voorzitter van de triathlon vereniging  Breda een stukje mee. Hij vroeg: ''ga je finishen?" Op zo'n manier waarop ik het ineens wist: ik ga binnen de limiet lopen. Let wel: ik had verwacht ruim binnen de 6 uur te finishen. Een waardevolle ervaring al met al.