Mijn eerste triathlon!

Afgelopen zondag voor het eerst een triathlon mogen ervaren. Na een maandje of 8 trainen moest het gaan gebeuren. De 1/8 van Huizen. Na een goede voorbereiding vol goede moed en stijf van de zenuwen naar Huizen getuft. De week ervoor een gloedjenieuw wetsuit gekocht, niet om sneller te zwemmen maar om te blijven drijven. Mijn grootste uitdaging was ook echt het zwemmen zien te overleven. Heb altijd al open water vrees gehad maar je angsten moet je overwinnen. Maar wel eerst met een wetsuit aan het liefst Aangekomen op locatie kreeg ik te horen dat het water dusdanig warm was dat er geen wetsuit gedragen mocht worden. Oef. Dit was wel even een nekslag. De zenuwen gierden nog harder door mijn lijf en mijn hartslag schoot meteen omhoog. Maar mezelf niet laten kennen en gewoon het water in gesprongen. Ik wist dat ik kan zwemmen, in het zwembad zwem ik met gemak 2km dus die 500m zal ik ook wel overleven. Wat een kommer en kwel zeg. Iedereen hutje mutje op elkaar bij de start. Ben snel een stuk naar achter getrappeld om maar iets meer rust om me heen te ervaren. De start. Iedereen als een dolle weg. Ik heb het even aangekeken en ben toen ook maar mijn angst te grazen gaan nemen. Mijn anders zo heerlijk rustige (en redelijk op tempo) slag was compleet verdwenen. Ademhaling was niet goed. Water was veel te donker. En een waterplant tegen mijn been aan deed me van schrik naar lucht happen onder water. Slecht idee. Maar de aanhouder wint en na een meter of 100 begon ik steeds meer in mijn slag te komen en zelfs te genieten. Ik zag rietkragen, zwanen, een blauwe lucht. Ja! Ik ben het gewoon aan het doen! En het gaat nu nog een soort van lekker ook! Gaaf! Richting de boei. Wel met een flinke boog er omheen om de drukte te ontwijken maar het tweede gedeelte ging een stuk soepeler. Afgezien van een tik die ik kreeg van een buurzwemmer en een lichte paniek aanval heerlijk gezwommen naar de ladders waar je het water uit komt. Zodra ik mijn hand om de sport heen vouwde slaakte ik een kreet van opluchting! Yes!

Daarna snel naar het fietsje, rustig aan met opperste concentratie alles in gereedheid gebracht voor het fietsen en gaan! Wat was dat een lekker gevoel zeg! Met een glimlach van oor tot oor heb ik mijn rondjes gefietst. Ik vloog iedereen voorbij (omdat ik vrij laat uit het water kwam natuurlijk) en was keihard aan het genieten. Bang dat ik mijzelf op ging blazen op de fiets maar dat zouden we dan wel weer zien, eerst maar eens naar de wisselzone toe! Deze wissel heb ik iets meer druk er op gezet omdat ik mezelf top voelde en door wilde knallen! Hardloopschoenen aan en gaan! Het lopen ging echt heerlijk! Prachtig rondje door de natuur, ook hier was ik keihard aan het genieten en het lopen ging als vanzelf. Nar een km of 3 van de 5,5 wel even een klein tikje gekregen maar na een km voelde ik de finish dichterbij komen en het lopen ging meteen weer een stuk soepeler. De laatste km heb ik zelfs nog op een redelijk sprinttempo af kunnen leggen.

Wat een voldoening toen ik over de finish kwam! Dit was echt heel gaaf! Ik heb een nieuwe verslaving erbij! Mijn tijd wist ik op dat moment nog niet, die zou ik later op de avond zien. En wat een ontlading was het toen ik die uitslag zag! 30e van de 142, bam!

00:11:58    68    00:02:20    88    00:43:14    29    00:57:31    40    00:01:09    37    00:25:50    25    01:24:29   

Zwemmen en de wissels kunnen zeker beter, daar gaat ook hard aan gewerkt worden. Ik wil kijken of er buitenzwemtrainingen zijn in de buurt van Utrecht. En wellicht is er ook wel een mogelijkheid om de massastart te oefenen. Het wisselen is voornamelijk doen lijkt me, ik ben dan ook meteen op zoek gegaan naar een nieuwe triathlon. Oefening baart kunst. 2 september OD Keistadtriathlon staat al vast, ik wil dan zekerder zijn in het zwemmen en wisselen.

Ik moest dit gewoon even delen hier op het forum, wat ben ik enthousiast over deze sport zeg! Heb er een heerlijke verslaving bij!