Daar gaat ie dan:
Nadat de Axtri dit jaar niet door ging mocht ik op zoek naar een andere 'extreme' halve. Lekker de kou en de heuvels in, genieten van het uitzicht en niet drukmaken om tijd, dat was het doel. The Brutal voorziet gelukkig in dat soort evenementen.
Ik kies voor de Brutal Half Triathlon: een triathlon over de halve IM afstand (plus een beetje) waarbij het lopen ook Mount Snowdon beklommen wordt.
We zijn sinds dinsdag in Noord-Wales geweest en ontzettend onder de indruk van het landschap (denk Lord of the Rings). Op woensdag het parcours verkennen: een rondje fietsen en even een duikje in het meer. Dat laatste is kouder dan beloofd (ik lees achteraf pas over de fameuze 'Brutal factor'), maar goed te doen. Lopen probeer ik zo min mogelijk te doen; ik tob al weer een paar weken met een peesontsteking in m'n enkel. Overbelasting, en kan verder geen kwaad, maar het zou fijn zijn als het nu eindelijk eens over zou gaan.
Op vrijdag spulletjes ophalen en fiets inchecken. Wat een leuke sfeer, en wat een strakke organisatie! De briefing is duidelijk, alles gaat om onze veiligheid en iedereen heel over de finish krijgen. De wisselzone is droog in een tent, en je mag zelf een plekje zoeken voor je spullen. En dat zijn er nogal wat! Het lijkt wel een poolexpeditie, merk ik als ik m'n tassen moet inpakken. Gelukkig is het ook toegestaan om supporters bidons en droge kleding aan te laten geven tijdens de race.
Op zaterdag starten alle races, half, full en double, om 7 uur. Het begint tegelijkertijd te regenen, maar daar voelen we in wetsuit toch niets van. Ik doe wel een dubbele cap op, maar draag geen handschoenen en booties hoewel toegestaan. Het blijkt toch een waterstart te zijn, wat wel zo fijn is om even te wennen aan het water. Niemand is aan het dringen om vooraan te liggen en ik hoor dat er zelfs wat triatleten zijn die even later pas het water ingaan. Oei, dat water is toch wel erg koud op m'n oren, en de boeien linksom ronden valt ook niet mee. Even wat gedeseorienteerd, besluit ik maar rustig aan te doen, ik mag de hele dag nog. Ik ga in een groepje zwemmen en probeer m'n slagen te tellen om niet teveel na te denken over de afstand en de kou. Het tweede rondje kom ik er lekker in, en achteraf blijkt het allemaal reuze mee te vallen.
Zwemmen 0:48
Ik heb m'n crosschoenen bij de wateruitgang gezet, maar ben te dizzy om ze aan te krijgen. Supporters staan massaal aan de waterkant, en gelukkig helpen ze een handje. Samen met m'n eigen supporter op een holletje tussen de schapen door naar de wisseltent. Daar heb ik m'n wetsuit zo uit, en trek sokken en fietsschoenen aan. En een fietsshirt waar ik alvast wat sportvoeding in heb gestoken. Voorzichtig over de natte platen, gewaarschuwd door 'Knabbel en Babbel' die nog de hele dag en nacht in de regen de fietsen bewaken. Helden!
Dan het fietsparcours op, wat zijn m'n benen koud. Het kleine klimmetje naar Waunfawr was altijd al vervelend, maar nu ben ik bang dat ik nooit meer een helling opkom. Gelukkig ligt de echte klim in het parcours, die naar Pen-Y-Pas, me veel beter. Het zonnetje breekt door, m'n trisuit is opgedroogd en dit is echt genieten! Tijdens de afdaling barst opnieuw een fikse regenbui los, maar zo'n rondje wil ik nog wel eens. Een prachtige regenboog over de gehele pas maakt het geheel nog mooier. Had gehoopt een rondje binnen twee uur te doen, dat mislukt op een minuutje na, dus ik gooi er nog maar een versnelling in. Bah, weer die rotklim, ik ben blij dat het de laatste keer is en dat ik er geen 8 keer overheen moet. Achteraf hoor ik dat de organisatie door weersomstandigheden het parcours heeft moeten inkorten en de dubbele triatleten nog veel vaker dit stuk hebben gefietst. Ik moet wel ontzettend plassen van al dat koude water, en er staan hier nergens bosjes 
Ik heb ook veel last gehad van m'n onderrug, dat heb ik niet eerder meegemaakt. Misschien toch maar wat meer core trainen. Tussendoor geniet ik van de prachtige omgeving, wat een uitzicht!
Fietsen: 4:03
Weer de wisselzone in. Ik pak twee gelletjes mee, trek m'n schoenen en droge sokken aan en ben zo weer op weg. Hè, de zon gaat nu opeens schijnen, dat is zelfs in alleen een trisuit erg warm. Het eerste stuk is onverhard maar vlak. Ik besluit steeds 500 m te joggen en dan een stukje te wandelen. Ik loop zo gelijk op met een andere deelnemer, waarmee ik een praatje kan maken. Ik heb er best een prima tempo in, maar dat houdt gelijk op als het een beetje oploopt. Hier heb ik niet op geoefend, en ik wil m'n kuiten toch een beetje sparen voor Snowdon. Dan maar lekker doorwandelen, voordeel is ook dat ik dan helemaal geen last heb van mijn enkel. Het rondje is verder niet heel bijzonder, maar wel een mooie uitdaging na het fietsen. Het laatste stuk loopt wat af, en is de ondergrond stevig en kan ik toch nog een stuk joggen, ik weet nu wel zeker dat ik het ga halen. M'n vriend is helemaal verbaasd als ik op tempo de wisselzone in kom. Ik ren gelijk door naar het toilet.
Lopen Lake Lap: 1:10
Op de berg zal het snel afkoelen dus ik trek over m'n trisuit een shirt met lange mouwen aan. Een broek lijkt me niet nodig, het is nu nog zo warm. Ik moet even langs de medic die me een paar controlevragen stelt over m'n verplichte 'mountain kit', een rugzakje met wat noodvoorzieningen zoals regenkleding en minimaal 400 ml water. Hij vraagt me ook de groeten doen aan z'n maatje Chris, de medic boven op de berg, die ons staat op te wachten. Die opdracht blijkt me er daarna echt doorheen te slepen. Ik kan de weg naar Llanberis Path slecht vinden, maar ben al gauw op weg. Het eerste stuk is gewoon asfalt, maar loopt al zo gemeen op, dat doet pijn. Ik zie al veel deelnemers op de weg terug en snap er even niets van. Ik ben sowieso de hele dag aan het rekenen: wat is er mogelijk, wanneer moet ik eten, hoe kan het dat ik nu op een rondje gezet wordt door iemand met een rugnummer in de 200 (dubbele triathlon), etc. Later blijkt dat veel van de verwarring wordt veroorzaakt door duatleten
De berg is echt vreselijk stijl en slecht begaanbaar. Ik kijk net voor me, en vergeet helemaal van de omgeving te genieten. Het is ook zo druk! Dat had ik echt niet verwacht, en vind ik wel een domper. Ik moet de hele tijd vragen of ik er pleeeeease langs mag. Er lopen hele families en schoolklassen op de berg. Gelukkig haal ik ze wel in, maar het doet toch iets af aan de prestatie. En ik kan alweer nergens langs de kant plassen...
Het is inmiddels erg gaan waaien en erg bewolkt. Ik denk steeds de top van de berg te zien, maar dat is dan een volgende plateau en er lijkt geen einde aan te komen. M'n kuiten en billen doen zo'n pijn, ik heb honger, en m'n handen zwellen op in de koude wind. Ben er zo klaar mee; dit is echt het stomste idee ooit. Ik reken nog eens, 3 km in het eerste half uur omhoog, dan ben ik binnen 3 uur makkelijk beneden. Het lijkt inmiddels meer op continu traplopen, dit houd ik nooit lang meer vol. Ik kijk weer op m'n horloge, 100 m in 10 minuten? Er klopt niets van dat apparaat. Dan maar even zitten en eten, kan ik altijd nog besluiten om te keren of door te lopen. En inderdaad, na het eten gaat het wel weer, en steggel ik verder. Ik weet dat ergens in de wolken, medic Chris op me staat te wachten. 'Great job' roepen naar deelnemers op de weg terug, sleept me er ook een beetje doorheen. Ik durf ze niet te vragen hoever het nog is... Gedachten op nul en doorploeteren.
Opeens vraagt er iemand aan me, "You're doing the brutal aren't you?" Hey Chris! "You've made it". Pfiew wat ben ik hier blij mee. Geen foto's maken, gewoon direct omkeren en terug.
Dat is nog niet zo makkelijk als het lijkt. Alleen op de redelijk vlakke stukken kan ik wat joggen, verder blijft het klauteren. Maar ik kom veel sneller dan verwacht langs punten die ik herken van de heenweg. Heb wel ontzettend honger en dorst. Ik kiep m'n laatste gelletjes naar binnen en vind nog een vieze reep. Heb zo'n trek in pizza, en kan aan niets anders meer denken. Ook op het asfalt kan ik niet rennen, m'n bovenbenen verkrampen gelijk. Ik loop beneden nog eens een verkeerde straat in, maar zie daar in de verte het meer.
Lopen Snowdon: 3:22
Op een holletje kom ik dan toch de finish over. Ik krijg een medaille omgehangen en een uitdraai van de timing. Dat is het dan. Wat een rust hier, en m'n vriend staat al die tijd op me te wachten. Heerlijk...
Totaal: 9:38
