Keistad Triathlon

Wat een dag, wat een dag.

Vanmorgen rustig aan mijn spullen gepakt en met niet wl te veel stress de auto gepakt naar Amersfoort, voor mijn vierde sprint dit jaar. De spanning was al wat minder dan bij de eerste twee.

Ruim een van tevoren liep ik met mijn fiets de parkeergarage uit. De ketting lag op het kleinste kransje, dus schakelde ik al lopend wat kleiner. Paff, de kabel van de achterderailleur knalt zo uit mijn shifter vandaan. Pff, hoe dit op te lossen dacht ik, kan ik zelfs wel starten?

Eerst naar de inschrijfbalie, toch maar nummer opgehaald en gevraagd of er toevallig een mechanieker aanwezig was. Werd doorverwezen naar de stands met verkoopwaren. Die hadden niets liggen qua gereedschap, de organisatie had gelukkig wel een toolbox. Toen ik die na een paar kostbare minuten wachten in mijn bezig kreeg en zag dat er, naast 20 bandjes, niets in lag wat met fietsmechaniek te maken had wist ik het ffe niet meer.

Maar de horecagelegenheid ingestapt en gevraagd naar wat ze hadden. Gewapend met hun kruiskopje en mijn imbussetje ging ik aan de slag. Weer een aantal kostbare minuten verder iemand om hulp gevraagd en die bevestigde mijn gedachte dat het (provisorisch) repareren een hopeloze missie zou worden. Uiteindelijk de kabel eraf geschroefd en dus zonder versnelling naar het parc ferme gegaan.

Poeh, nog 20 minuten tot de start om 11:10, dat moest lukken dacht ik. Spullen klaarleggen benen in de wetsuit brilletje en wetsuit op en warmlopend naar de zwemstart.

Ik hoorde een schot toen ik zo’n 50 meter van de start was. Ik vraag voor de zekerheid of dit niet de laatste 1/8ste serie is, nee gelukkig niet. Een tel later hoor ik echter dat de volgende serie een speciale inschrijving is en dus niet mijn serie is, die is dus een halve minuut geleden vertrokken. De atente vrijwilliger propt mijn armen in mijn wetsuit zegt dat hij het wetsuit wel regelt en dat ik mijn brilletje en cap maar moet regelen. In no time duik ik alsnog het water in.

Na een aantal slagen stoppen omdat mijn brilletje vol water was gelopen, een slag of tien verder weer moeten stoppen om water in mijn mouwen te laten lopen, het pak zat voor geen meter.

Het duurde niet lang voordat ik tegen een muur van schoolslaggers aan zwom. Na er enkele op een verre van nette manier gepasseerd te hebben begon de moed in de schoenen te zakken. Op dat moment kwam er rechts ruimte vrij voor de terugzwemmers waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.

Geen enkel moment in mijn ritme komend en als een opgefokte zeestier gaatjes benuttend die er misschien niet helemaal waren bedacht ik mij dat ik mijn nieuwe horloge nog niet had aangezet.

Dat uiteindelijk maar tijdens de wissel gedaan. De wissel ging verder redelijk. Dus aardig snel weer de fiets op. De fiets met twee versnellingen. Een geluk bij een ongeluk was dat mijn kleinste kransje een 16 is, daar ik de fiets tweedehands heb gekocht.

Met een 53x16 en 39x16 tot mijn beschikking dook ik op mijn ligstuur. Blijkbaar alweer vergeten dat mijn linker armsteun een beetje los zat en in alle hectiek niet meer had vastgezet. Elke keer als ik uit de positie kwam en er daarna weer in wilde eerst de pad weer in de juiste positie draaien voordat ik kon liggen.

Desondanks kon ik geven en blijven geven. Los van de bochten alles op de 53 gedaan. Alle frustratie eruit gestoempd, tweede ronde nog iets harder dan de eerste.

Dan het lopen, altijd mijn minste onderdeel. Maar wat ging het dit keer verrassend lekker. Waar ik normaal alleen maar ingehaald wordt, haalde ik nu vooral in. Grotendeels door de eerder gestarte series. Dit werkte erg motiverend. Met een tempo net boven de 5min/km rondde ik het eerste rondje af. Het tweede rondje kon ik zowaar blijven versnellen, mijn tempo schoot ruim onder de 5 min/km en dit kon ik vasthouden. Kapot, maar met een extra tevreden gevoel passeerde ik de finish. Ik had het ondanks alle tegenslagen toch maar weer mooi gedaan.

Wat een dag, wat een dag.