Waarom is er niemand goed voorbereid voor een triathlon?

Ik denk dat een soort "excuus voor als het toch niet goed gaat" reactie is.
Dus bij voorbaat allerlei excuses mocht je je eigen doelstelling niet halen.

Geen idee wat ik zelf eigenlijk zeg, kan ook ontzettend ouwehoeren voor de start :-P

Dat begint op school al met proefwerken. Niemand heeft er goed genoeg voor geleerd, was druk met andere dingen etc. Dan lijkt het minder erg als het niet zo goed en je niet aan verwachtingen voldoet (en dan waren er altijd die toch nog een 10 hadden).

Het is een mooi stukje psychologie. Enerzijds zullen mensen zichzelf indekken, anderzijds denk ik dat ze het zelf nog geloven ook. Verwachtingsmanagement dus. Ik zie bij mezelf ook altijd een verwachtingscurve voor grote wedstrijden waar de verwachte prestatie begint bij een top 3 klassering en daalt tot vlak voor de wedstrijd tot 'het wordt helemaal niks'. Meestal eindig ik ergens daar tussenin, dus het valt altijd mee, en tegen.

Overigens is het wel leuk als je met iemand praat die aangeeft niet genoeg getraind te hebben en/of niet in vorm te zijn om te antwoorden dat je zelf echt prima getraind hebt en helemaal klaar voor de wedstrijd bent. Meestal krijg je dan een paar angstige blikken.

Ja gek is dat he, soms sta je gewoon zelfverzekerd aan de start en wordt je alsnog zenuwachtig van al dat zenuwachtige gedoe om je heen

Ik heb vroeger in mijn schaats'carriere' verschillende coaches gehad. De Nederlandse coaches waren inderdaad zoals de Nederlanders zijn, van: doe je best, denk aan je techniek, en dan zien we wel waar het schip strandt (en dan moet ik voor de duidelijkheid bij vertellen dan mijn wedstrijden meestal in Eindhoven/Breda waren, waar luchtvochtigheid/wind/regen/kou/warmte/starttijd t.o.v. dweil allemaal invloed hebben op de ijskwaliteit en dus je eindtijd). Heb ook een tijdje een Amerikaanse als coach gehad, die was altijd vooral bij de A-wedstrijden van 'ja, je kan het, dit is jouw race, je gaat persoon A verslaan ook al is die sneller dan jou' etc. Helemaal anders.

Dat ' culturele' verschil vind ik nog steeds wel grappig en interessant om aan terug te denken. Met beide varianten van coach goede en slechte prestaties gehad trouwens... Ik denk dat het ook wel een deel van je persoonlijkheid afhangt, wat er bij je past. Als je hoog inzet, is er natuurlijk veel te verliezen, maar heb je zeker alles gegeven.

Bij mezelf komen tot nu verwachting en uitkomst van races vaak dicht bij elkaar. IM Maastricht dit jaar stond ik redelijk getraind aan de start, maar niet top. Juli was een dip qua training (in juni 220 km hardgelopen, in juli 60) en geen een keer 200km gefietst terwijl dat wel 2x in de planning stond. En dat reflecteerde zich ook in de wedstrijd, niet top, maar zeker wel ok. Als je geen full-time prof bent moet alles wel heel lekker op zijn plaats vallen wil je helemaal op en top voorbereid aan de start staan. Veruit de meesten krijgen wel eens te maken met onregelmatigheden in hun werk en sociale leven waardoor de training niet optimaal verloopt en er dus een mooi excuus aan de start. Maar zoals ik al zei, dat beperkt zich echt niet tot triathlon wedstrijden. Zeker in de Nederlandse cultuur dekken mensen zich vaak vooraf in zodat ze niet zo hard op hun bek kunnen gaan.

Dat ligt er aan of je je laat begeleiden. Ik laat mij coachen door een prof. Die houdt heel goed in de gaten wat de impact is van onregelmatigheden en past mijn schema daar ook tussentijds op aan. Ik heb in mijn 3 hele echt het gevoel gehad dat ik top aan de start stond. Zelf was mij dat zeker niet gelukt. Uit onzekerheid heb ik dan de neiging veel te veel te willen doen waardoor ik niet uitgerust aan de start zou zijn.

En daarnaast merk ik dat ervaring mij wel rustiger maakt. Ik kan mij niet / nauwelijks meer druk maken om dingen die buiten mijn eigen invloedsfeer liggen. In het verleden keek ik 10x per dag naar weersvoorspelling en watertemperatuur. Nu maak ik mij niet druk om non-wetsuit of een regenrace. Ik zwem echt liever met wetsuit, maar je veranderd er toch niets aan.