Atletiek is nooit schoon geweest maar het wondermiddel epo was er nog niet in de jaren tachtig.
De grote groep onder 3u op de marathon had natuurlijk niets met doping van doen. Het is verschil tussen de "domme" trainingsmethoden" van toen en die datgene waar de hardloop magazines nu mee vol geschreven worden.
Dom was het toen trouwens zeker niet. De boeken van Arthur Lydiard zijn nog steeds top.
Ik geloof wel dat de basis van het Keniaanse hardlopen schoon is. Die honderden school kinderen die snoeihard lopen maar nog niet eens tweedehands schoenen kunnen kopen zitten echt niet op grote schaal aan epo.
Van de mondiale top in de atletiek geloof ik niks meer.
Ik ken amateur wielren verhalen over atleten die aanklooien met doping. Ploegleiders van amateur ploegen met een doping verleden. Weliswaar in het buitenland; handel in kleedkamers voor de start. Ploegleiders die rondgaan met speciale drankjes voor de finale van de koers. En als dat al legaal is, is het wel echt troep.
Er wordt zeker gebruikt in triathlon. Bepaalde prestaties vertrouw ik ook niet, maar ik ben persoonlijk in triathlon nooit iets tegengekomen. Ibuprofen is het zwaarste wat ik een atleet heb zien gebruiken. Op de absolute top heb ik geen kijk maar er zijn ironmans tot laag in de 8u gedaan waar ik een hand voor in het vuur steek.