Mijn eerste halve triathlon
Het was de bedoeling dat ik wakker zou worden van de wekker om 6:05. Door mij tot op heden nog onbekende oorzaken was ik echter al om 5:30 wakker. Heel vaak omdraaien had helaas geen effect daar de vogels in Ulvenhout blijkbaar goede zin hadden om de dag met luid getjilp te beginnen.
Het gaf mij mooi de gelegenheid nadat ik de trap was afgeslopen nog even mijn spullen na te lopen en een flinke pot zwarte koffie te zetten om daarmee 5 pannenkoeken met stroop weg te spoelen. Ik eet eigenlijk altijd voor welk sport evenement (waar ik zelf aan meedoe) dan ook pannenkoeken en dat bevalt prima.
Ter voorbereiding had ik oa de kwart van Breukelen gedaan en ik merkte na dat evenement dat ik weliswaar wel trainingsuren maakte maar dat de uren training niet per se kwalitatief sterk waren. Dit baarde me wel wat zorgen gezien nu de (meer dan) dubbele afstand en ik heb geprobeerd de laatste maand wat harder te trainen op wattage op de fiets, meer te zwemmen, meer core stability te doen en wat minder te lopen. Ik had al last van mn heup een tijdje terug en had geen zin om met pijntjes te starten en dat uitlopen geloofde ik wel. Jaja hoor ik jullie denken. En terecht.
Ook heb ik nog een open water zwemclinic gedaan om meer vertrouwen te krijgen in buitenzwemmen en wat tips en tricks te krijgen vwb ademhaling en techniek. Mede door deze clinic nam mijn angst en zorgen voor het zwemonderdeel ongeveer 90% af. Mijn langste trainingsafstand in het water was alleen wel maar 2km, in een zwembad.
De start zou zijn om 8:30 waarbij deelnemers van de halve om 8:10 oid werden verwacht voor nog wat tekst en uitleg omtrent de race. Ik wilde rond 7:00 in Terheijden zijn en rond 6:35 in de auto zitten. Dat lukte allemaal prima.
Het onderdeel waar ik direct bij de beste 5% zat was het inchecken. Spoileralert: bij geen van de andere onderdelen zou ik bij dit % in de buurt komen. Met startnr 6 op zak kan je wel raden hoe scherp ik de inschrijfdatum voor dit evenement in de gaten heb gehouden. Typisch wel de brabantse gemoedelijkheid, ik hoefde alleen maar ‘ 6 ‘ te zeggen en ik kreeg van de beste mensen mn envelop met spullen. Geen controle op naam, geen controle op lidmaatschap NTB, dat was in breukelen wel anders.
Ik heb bewonderend in het parc fermee naar alle schitterende tijdrit- en triathlonfietsen gekeken. Wat een gave machines. Ik geef toe dat ik me een beetje uit de toon voelde vallen met mijn ‘gewone’ racefiets zonder aerobars, was echt 1 van de weinigen. Tijdens het fietsonderdeel heb ik ook wat blikken geoogst van mensen die me aankeken alsof ik per ongeluk op het parcours was beland. Of beeldde ik me dat in? Afijn. We zullen het nooit weten.
Nadat ik mn spulletjes had uitgestald ben ik nog maar een kop koffie en een extra gele badmuts gaan halen en me daarna gaan omkleden in trisuit en rond 8 uur heb ik mn wetsuit ook maar aangetrokken en ben naar de start gelopen.
Zwemmen
Het was een ontspannen atmosfeer bij de start. De jury gaf nog wat tekst en uitleg en er werd gezongen voor een deelnemer die jarig was. Hieperdepiep hoera. Ik was wonder boven wonder redelijk “zen” hoewel ik hier vooraf toch best tegenop zag. Het ging gebeuren, ik ging dat water in, no turning back now. Ik had besloten rechts vh veld te starten want het leek me daar rustiger. Leek, zo bleek later.
Nadat de toeter ging begon ik maar meteen met zwemmen, dat ging best lekker tot ik tegen voeten aanzwom. Dat wilde ik niet, dus ik hield even in, meteen zwommen er 5 – 6 mensen over en langs me heen. Dat vond ik ook niet zo geslaagd dus ik ben nog wat meer naar rechts gezwommen tot ik een vrij stuk rivier te pakken had.
Ik wilde vooral graag in mn slag komen en relaxed blijven kijken en ademen. Dat lukte goed, al zwom ik waarschijnlijk niet het meest efficient voor wat betreft afstand en energie. Eenmaal halverwege bij de boei keek ik eens achterom en ik zag nog een hele hoop mensen achter me, dat is me nog nooit overkomen dus ik vond het al helemaal mooi dat zwemmen. Weer koos ik voor de rechterkant van het veld waar het merendeel van de deelnemers dichter tegen de kant achter elkaar aan zwom. Ik had in mijn vrije stuk rivier gelukkig helemaal van niemand last. Op een gegeven moment dook er naast me en bootje op van de organisatie en een man riep naar me: Heeeee witte gij wel da ge veul meer meters maokt dan nodig ! ik antwoorde bevestigend en zwom maar gewoon verder.
Toen ik de steiger waar we waren vertrokken weer in beeld kreeg ben ik wat sneller gaan zwemmen en toen ik zag dat er 53 minuten op de klok stond kon ik wel huilen van geluk. Echt, mn zwembril liep bijna vol van emotie.
Dat ik daarna bijna flauwviel toen ik het trapje opklom en wilde gaan rennen deed bijna niets af van het gelukzalige gevoel dat zwemmen blijkbaar in een mens kan oproepen. Uiteindelijk 2715 meter gezwommen zei mn polar (die overigens mn tijd niet helemaal accuraat had).
Tijd 53m
T1
Ik ben na het zwemmen toch maar gewoon naar mn fiets gelopen. Wetsuit uit ging niet zo soepel als tijdens het oefenen (door die chip aan mn been), maar ach uit ging ie uiteindelijk toch. Ik had een voedingsplan opgesteld mede dankzij dit (https://transition.nl/2019/06/wiskunde- … brandstof/). En ik heb 2 gelletjes verruild voor energierepen (1 clifbar, 1 workoatbar). Dat leek me prima en dat propte ik in mn trisuit.
Verder sta je dus met start nr 6 helemaal vooraan in het parc fermee. Prima plek, vooral als je van een heel eind rennen op je wielrenschoenen houdt. Daar moet ik toch eens beter over nadenken de volgende keer.
Tijd 6m
Fietsen
Na het zwemmen was ik vooral opgetogen dat dat zo goed was gegaan, ik leefde immers nog, ik was niet met een haak een boot ingetakeld en ik was ook niet het laatste het water uit. Met fietsen wilde ik tussen de 30 en 32 gemiddeld rijden, niks meer niks minder. Het zouden 4 rondes van 20km worden. Dorpje uit, door de polder, dorpje in, soms beetje wind mee, soms beetje wind tegen.
Ik had het fietsrondje vooraf niet gereden alleen maar bestudeerd op de site en het zag er niet al te ingewikkeld uit met ongeveer 0 hoogtemeters. Er zaten 2 keerpunten in waar de snelheid er even uit ging, maar verder was het gewoon lekker doortrappen. De afgelopen maanden had ik vrijwel alleen maar op de tacx gezeten en weinig buiten gefietst en dit was wel weer eens lekker. Wel wennen zonder tv op 2 meter afstand. Ik hoefde alleen maar een beetje op mn hartslag te letten en dan zou de rest wel goedkomen. Ook hier hield ik me netjes aan mn voedingsplan met eten en drinken op gezette tijden. Halverwege zag ik Robin nog fietsen (voor me) en ik nam me voor de volgende keer even te zwaaien.
Ik kon lekker doortrappen, het zonnetje scheen en het leven en de triathlon sport bevielen me tot op dat moment prima. Dat moment van zorgeloosheid was van korte duur want ik werd opgeschrikt door een tafereel wat me direct weer terug in de realiteit bracht, er lag iemand met flink bebloed gezicht op het asfalt. Er stonden allerhande ehbo ers omheen. Geen idee wat gebeurt was, maar ik realiseerde me wel dat ik maar beter goed kon blijven opletten.
Van te voren had ik me afgevraagd waar ik eens over na ging denken die rondjes op de fiets en toen ik daadwerkelijk op de fiets zat en lekker zat te trappen tuimelden de gedachten over elkaar heen. Welke gedachten precies dat weet ik niet eens meer.
De rondes ging telkens een heel klein beetje langzamer en na 75km geloofde ik het eigenlijk wel. Nog even aanzetten en ja hoor, ik rolde het dorp alweer in en ik werd aangemoedigd door allerhande toeschouwers waaronder ook veel vrienden.
Mijn beide bidons waren helemaal leeg en ik had een lichte hoofdpijn gekregen (warmte?) en ik had zin in nog meer drinken, gelukkig stond er nog een bidon sportdrank op me te wachten en ik vermoedde dat ik ook nog wel 2 paracetamolletjes in mn tas had zitten.
Tijd 2.35
T2
Ook tijdens t2 had ik me voorgenomen om rustig aan te doen en ben gewoon gaan zitten om mijn schoenen te wisselen. Heb meteen een gelletje en een paracetamol genomen en weggespoeld met water. 3 gelletjes in mijn trisuit gepropt en hupsakee wegwezen.
Tijd 4m
Lopen
Normaal gesproken zie ik niet op tegen het looponderdeel omdat ik het idee heb dat ik dat wel onder de knie heb. Had iemand me verteld dat ik 16km zou gaan afzien dan had ik dat niet direct gelooft.
Km 1 - 3 gingen in 4:40 – 4:50 en dat was te hard. Ik heb geprobeerd dit naar 5:00 per km te krijgen en toen dit eenmaal gelukt was in km 5 schoot er kramp in mn kuiten (en later bovenbeen) tijdens een stuk dat over een soort van grasveld met kuilen liep. Neeeeee dacht ik nog, flashbacks naar 2016 toen me dit ook overkwam tijdens de kwart van Woerden. Wat een ellende. Ik ben meteen gaan rekken en heb mn 1e gel erin gegooid. De kramp trok gelukkig weg maar ik heb geen tempo meer kunnen maken voor mn gevoel. Het werden toen 3 nog hele hele hele lange rondes van 5km. Met vooral kleine pasjes en stukken wandelen bij een viaduct. Km tijden van 5:30 en hoger. Zelfs een paar keer met een 6, dat was alweer even geleden, wat een mens allemaal niet meemaakt tijdens een halve triathlon.
Inmiddels was mijn support crew gegroeid en die riepen allerhande motiverende teksten naar me zoals: kom op, je bent er bijna, ziet er goed uit, wat ben je knap als je zweet, de finish is in zicht, 1e rondje is voor jou, etc. Ik knapte er helemaal van op.
Het was geweldig leuk om met heel veel mensen deze 4 rondjes te lopen en iedereen te zien strijden. Het was inmiddels ook geweldig warm dus ik pakte bij elke post 2 bekers water, 1 voor over me heen, en 1 voor op te drinken.
Deze keer zag ik Robin weer, en nu heb ik meteen gezwaaid, maar Robin zat in de Zone en heeft me niet gezien of keihard genegeerd, dat kan ook 
Op het parkoers was er ook gezorgd voor entertainment vd organisatie in de vorm van een komisch peppie en kokkie achtig duo dat de deelnemers vrolijke teksten toe riep net voor de tunnel bij het viaduct. Ik heb ook dingen teruggeroepen en in rondje 2 gevraagd waar ik even kon en mocht plassen. ‘ In de bosse wa denkde zelf ‘ riepen ze terug. Dus ik heb wat lokale beplanting blij gemaakt met wat extra vocht.
Ik durfde en kon niet harder lopen vanwege die kramp waar ik de hele tijd tegenaan zat. Dit was echt megafrustrerend, maar uitlopen ging wel lukken dus dat deed ik dan maar. De beloofde 20km waren er in mijn geval wel gewoon 21km, maar ach een kniesoor die daarop let.
Tijd 1.58
Totaal 5.37
Ergens had ik een soort van euforisch gevoel verwacht bij het finishen, maar dat bleef uit. Ik was blij dat ik er was en trots ook wel, maar dat was het dan ook wel. Ik kreeg high fives en knuffels en zelfgemaakte medailles van mijn kinderen. Daar was ik dan wel weer door ontroerd.
Daarnaast had ik echt gedacht dat dat eerste biertje na de finish me heerlijk zou smaken, maar dat viel bitter tegen. Dat ik dat ooit nog eens zou zeggen. Wat doet die sport met me!
Nu een paar dagen later is de ergste spierpijn gelukkig weg. Ik denk omdat ik 16km tegen de kramp heb aangelopen dat het zo heftig was. Is wel even terug dat ik zo’n spierpijn had. Toch eens bedenken wat ik de volgende keer daar beter kan doen (meer zout?). Harder trainen? De tijd zal het leren.
Voor mij is dit in ieder geval een heel leuk traject geweest om naartoe te leven. Het regelmatige trainen, letten op voeding, herstel, slaap, etc. Ik word er een fittere versie van mezelf van en ik merk dat ik het echt mis als ik even niet kan sporten. De balans tussen gezin, werk, sociaal leven en training is niet altijd makkelijk, maar het is het allemaal waard.
NB: blijkt dat ik Rudi1983 ook nog even gesproken heb bij het ophalen van de spullen uit t parc fermee. Was leuk ! Cool dat je Roth gaat doen, alvast veel plezier en succes.
Pff wat een lap tekst.
