Dit topic maar weer eens opgegraven want ik heb een dikke aanrader: Endure. Mind, body and the curiously elastic limits of human performance, van Alex Hutchinson (zie hier bij Bol, ik heb het als e-book). Voor wie het interessant vindt om over de achter duursport liggende lichamelijke en geestelijke mechanismen te lezen. Dus het levert geen concrete trainingstips, maar wel veel kennis en inzicht.
Wat Hutchinson (zelf een goeie MiLa-hardloper) onderzoekt in het boek is waardoor ons prestatievermogen beperkt wordt, wat ook neerkomt op de vraag waarom er niet veel meer mensen zich doodsporten of van uitputting omkomen. Dus wat is precies de begrenzing, wat ook de beveiliging is? En dat komt ook neer op: wat is vermoeidheid eigenlijk? Dat blijkt een complex, subtiel én intensief samenspel te zijn tussen lichaam en geest waarbij we eigenlijk vrij nauwkeurig bepalen wat we aankunnen gezien de verwachte lengte van een inspanning - we 'pacen' onszelf behoorlijk optimaal, en daarin werken lichaam en geest nauw samen. Hij geeft weer wat erover bekend is, en dat is nog lang niet alles.
In het tweede gedeelte gaat hij in op de manieren waarop die begrenzing te beïnvloeden is, anders dan puur en alleen door training. Immers, als je die begrenzing beïnvloedt, kun je meer. Een interessant inzicht daarvan vond ik bijvoorbeeld dat een heleboel dingen leiden tot een prestatieverbetering van 1-3 % (bijvoorbeeld: ijsbaden voor herstel, je mond spoelen met een zoete drank, motivatie-self-talk, breinstimulatie), en dat is ook het effect van placebo's. Een groot deel van de prestatieverbetering van dat soort dingen ís dus een placebo-effect, maar placebo's werken dus, op dit gebied. Want als je er maar in gelooft, ga je er echt beter van presteren.
Eén van de andere dingen die hij doet is een programma om zijn hersenen te trainen in het niet-opgeven van saaie, vervelende taken. Idee daarachter is dat je dan ook minder gauw geneigd zal zijn om op te geven (te vertragen) als het fysiek zwaar wordt. Hij probeert dat uit voor een marathon en het effect komt er niet helemaal uit, en bovendien snapt hij ook wel dat niet veel mensen zin en tijd hebben om naast marathontraining ook nog een uur per dag je hersenen op een vervelende manier te trainen.
Het is een grondig boek, op wetenschappelijk onderzoek gebaseerd en voorzien van vele verwijzingen en bronnen. Maar het is zeker niet saai, want in elk hoofdstuk heeft hij aansprekende anekdotes en voorbeelden. De poging om de marathon onder de 2 uur te lopen is een dikke rode draad door het boek. Ik vond het prima leesbaar (wel Engels natuurlijk), en vooral heel knap hoe hij met de wetenschap omgaat: hij neemt onderzoeksresultaten niet klakkeloos aan maar wel serieus. Gaandeweg relativeert hij ook wel de claims van allerlei 'wondermiddelen' enzo.
Ik vond het erg leuk! En veel beter dan een boek dat ik vorige maand las: Roar gelezen, een boek specifiek voor vrouwelijke duursporters - het stond aangekondigd in een NTB-nieuwsbrief in april. Ik vond dat zeker ook interessant, maar stukken minder overtuigend dan Endure. Voor wie het interessant vindt: op mijn weblog heb ik het nader gerecenseerd.
Louise