verslag kwart triathlon Emmeloord, zondag 25 augustus

Ik had in mijn verwachting een dik voorbehoud gemaakt i.v.m. mijn knie. Daags nadat ik dit had geschreven hielp ik mee op de turnvereniging van mijn dochter met het tillen van materiaal. Zo was er een opgerolde turnmat die ik een trap op moest tillen. Ik stond op de trap en een andere ouder onderaan de trap. Hij zou duwen en ik trekken. Dat deed ik kennelijk goed want ik tilde de mat zo snel op dat mijn enkel tussen de turnmat en betonnen traptree zat. Zucht, weer iets gekneusd. Gelukkig weer uitwendig maar zodra ik een schoen aan deed drukte de rand van mijn schoen tegen de gekneusde plek en verging ik van de pijn. Nadeel: ik zag het looponderdeel al sneuvelen. Voordeel: de probleempjes met mijn knie waren relatief verdwenen. Ik had iets anders om me zorgen over te maken. Ik heb 4 dagen op slippers en sloffen gelopen om de pijnlijke plek te ontzien. De dag voor de triathlon wilde ik mijn nieuwe fiets testen dus kon ik gelijk kijken of mijn fietsschoenen ook pijnlijk waren. Auw, ja dus. Hinkend liep ik naar mijn fiets om vervolgens pijnloos te fietsen. Tijd voor plan B: pijnstillers. Naproxen 500 mg. Waarom pijnstillers: ik had geen inwendige verwondingen dus ik kon niks kapot maken behalve onderhuids weefsel. Ik kon met mijn volle gewicht hinkelen en dat was pijnloos. En ik kan gewoon niet leven met het idee dat ik het niet zou proberen. Desnoods stoppen na het fietsen was in mijn ogen het minste. Vlak voor de start nam ik mijn vierde Naproxen in en bij het klaar maken van de fiets in het PF stiekem al vastgesteld dat alles pijnloos was. De pijnstilling werkte. Het zwemmen was een rollende start. Wat een drama is dat zeg. Ik dook er droog in en mijn bril zat niet goed, hij besloeg en de wasmachine stond aan op centrifugeren. Nog nooit zo slecht gezwommen. Pas na 500 meter kwam ik in mijn ritme. De lay-out van het PF was perfect. Ironman waardig denk ik. (ik heb nog nooit een Ironman gedaan) Ruim opgezet, goed afgeschermd met hekken.

Op naar de fiets, ik had al vleugels omdat mijn enkel geen probleem was, ik op mijn nieuwe fiets reed en het zwemmen voorbij was. Ik had in een overmoedige bui geroepen dat ik wel effe 35 zou gaan rijden. En na 3 km wist ik dat ik diep zou moeten gaan maar dat het wel haalbaar was. De zon, weinig wind, ruimte en gewoon zin om alles en iedereen (niet letterlijk) aan flarden te rijden. Het mooiste was het stuk over de N50. Een lang recht stuk voor mij alleen. Tegen de wind in haalde ik 35, wind mee en terug 38. Dat schiet op dacht ik. Na 20 km wist ik dat ik de 35 wel zou gaan benaderen. Ik had nog leuk contact met een man waarmee ik steeds stuivertje wisselde; dan haalde ik hem in en 10 minuten later haalde hij mij in. Uiteindelijk kwamen we samen aan. Ook toch weer ingehaald door atleten die daarna afzakte in snelheid waardoor ik ook weer terug moest i.v.m. stayeren. Heel vervelend. Tot twee keer toe heb ik weer aangezet en ben weggesprint. Ken jezelf zou ik zeggen. De jury zat er bij het fietsen goed op en regelmatig hoorde ik het fluitje. Niet voor mij overigens. Ik had de 66e fietstijd van de 189 deelnemers. En dat voor een hardloper.

Helaas weer een ernstige crash gezien. Halverwege de N50 zat een doorsteek. Daar ga je van de ene rijbaan naar de andere. Om de doorsteek aan te geven stonden er twee dranghekken met blauwe spandoeken op de weg. Toen ik er langs fietste zag ik een man staan met zijn fiets die doormidden was gebroken. Ik remde af om te kijken. Hij was dwars door de dranghekken heen gegaan, zo leek het. Gelukkig geen bloed voor zover ik kon zien en hij stond rechtop en keek helder uit zijn ogen. Jammer voor hem. En weer een word wakker  moment voor mij: niet te lang naar je voorwiel kijken in aero houding.

Ik kwam T2 binnen met een reusachtig goed gevoel. De 35 was gelukt! (nou oké; 34,85 gemiddeld) Hup, hup, hup de loopschoenen aan en de oven in om 10 km te lopen. Het waren 4 rondjes dus overzichtelijk. En geestdodend i.c.m. de hitte en de afmattende fietstocht. Na 2 stappen wist ik het al: hoge cadans en rustig aan. Waar ik in de voorbeschouwing bang was mijzelf niet te kunnen remmen moest ik nu alle zeilen bijzetten om niet buiten het uur te finishen.  Ik heb overal gedronken (water) en 1 gel ingenomen. Ik heb zelfs voor het eerst sponzen aangepakt. Nou, die laat ik voortaan maar weer achterwege. Natte bedoeling, overal jeuk van de druppels. Ik zag iedereen lijden. Het loopparcours was draaien en keren langs het kanaal en door een parkje. Niks mis mee. Ik wist inmiddels dat ik mijn broers voor was maar hoeveel precies wist ik niet. Dat was wel een goeie motivatie om niet te gaan wandelen en zo hobbelde ik over de finish. Maar niet voordat mijn sportbril bij het afzetten op de grond viel en in 2 stukken brak. Jammer maar dat kan ik binnenkort weer iets melden op “wat heb je vandaag weer gekocht…”

Met tevredenheid constateer ik dat ik in het midden van het deelnemersveld sta en deel uitmaak van de grijze massa. Plek 97 van 189 deelnemers.

De organisatie is een ambitieus pad opgegaan en dat pakte goed uit. Ze hebben een totaal beleving weggezet. Niet alleen voor de atleten maar ook voor de toeschouwers. Er was een springkussen, horeca en andere lokale initiatieven. Op evenementachtige wijze weggezet. Op deze wijze zorgen ze ervoor dat ouders met kinderen zich prima kunnen vermaken terwijl de partner aan het sporten is.