Ik was van plan om af en toe iets te schrijven over de ontwikkelingen rond Dutch Adaptives en het voornemen om met een groep mensen met een beperking mee te doen aan een (8ste of 4e) triathlon.
Gisteren had ik een hele leuke zwemclinic in het Waaltje bij Heerjansdam met een groepje, de andere helft van het team zou 's middags komen voor dezelfde training. Leuke bevlogen trainers en coaches. Aardige buddies, gezelligheid en getrakteerd op een lunch van lekkere broodjes en smoothies door een van de sponsoren. Vandaar ook naderhand een fotosessie met banner van diezelfde sponsor...haha dat voelde best professioneel.
Het project heeft inmiddels wat ups en downs gekend, de eerste trainster is vertrokken, het waarom daarvan daar weet ik niet fijne van. De initiatiefneemster is er helaas zelf ook niet meer bij, maar de mensen bij DA hebben dat geweldig op weten te vangen door een toffe nieuwe trainer (Rotterdammert) weten te strikken en een andere coördinatrice. We hebben elkaar vooral veel gezien in video coachcalls, soms ook in de groep. Daardoor waren de gezichten niet onbekend, maar ik heb de meeste mensen tot nu toe maar 2 keer in het echt gezien, alletwee de keren met zwemmen toevallig.
Ik heb zelf dit project tot nu toe als een grote stimulans ervaren, zeker gezien de hele corona crisis. Ik had heus zonder dit ook wel door gesport, en ook af en toe wel iets leuks gedaan met Louise. Maar het was toch nogal ongestructureerd maar wat rond sporten geweest. Omdat we nu gericht naar iets toe aan het werken zijn en steun hebben aan elkaar en ook onze buddies voelt het meer als een touw waar je je aan vast kan houden in een hele kille donkere tunnel. Ik heb een leuk, uitdagend en gevarieerd trainingsschema. Ik vind het een spelletje om te proberen alle onderdelen zo goed mogelijk te doen. Lukt niet altijd helemaal maar dat is niet zo erg. Mijn buddy Jos is erg aardig, hij heeft me al een paar keer geholpen met hardlooptrainingen en dat is best fijn, iemand die allerlei dingen onderweg signaleert en bijhoud terwijl ik dat niet hoef te doen. Van de week deden we een keer een interval training. Normaal moet ik dan zelf in de gaten houden of de 400 meter al om zijn, maar nu heb je dan een soort personal trainer, dat heeft wel iets. Louise heeft dat ook wel eens gedaan trouwens.
Ik merk dat vooral zwemmen en hardlopen wel vooruit gaat. Fietsen is een beetje een ander verhaal. Fietsen was op zich mijn beste sport. Ik ben alleen nogal schrikkerig geworden in het verkeer, omdat ik een tijdje geleden een auto ongeluk heb gehad en ook aan het begin van dit jaar met de fiets over de kop ben geslagen. Conditioneel gaat het dus wel alleen in mijn hoofd wil het fietsen even niet zo. Het gaat wel langzaam aan beter.
Over een paar weken hebben we een wisselclinic, we hebben nog wat coachcalls en ergens in augustus nog een keer iets met hardlopen geloof ik. En dan maar hopen dat we in september kunnen starten in Alphen. Met de versoepelingen lijkt het erop dat dat evenement er misschien net tussen door glipt maar ja...het blijft afwachten. En anders volgend jaar.
Dus wat mij betreft thumbs up voor de positieve vibe die van deze lieden uitgaat, ook als er geen triathlon toetje aan het einde van de rit is, dan nog zal dit voor alle deelnemers een heel waardevol traject zijn geweest. Bovendien vind ik het ook erg leuk en interessant om te zien hoe andere sporters met hun beperkingen om gaan, met rolstoelen en handbikes en al.
