Hoe zag jouw trainingsweek eruit (Pagina 24 van 32)

Dat klinkt heftig... maar ook wel heel erg rigoreus. De sport zomaar vaarwel zeggen na talloze jaren ervoor geleefd te hebben lijkt me niet het gedroomde scenario. Hoop dat het goed of iig snel beter met je gaat.

huh Ronny jeetje...ga je er echt helemaal mee stoppen??
Is er geen tussenvorm meer voor jou mogelijk? Nu trainde je in mijn ogen altijd rete fanatiek.
Voor mij komt dit echt totaal onverwacht, voor jou vast niet.

Ik hoop dat je ergens jouw verhaal en worsteling hiermee voor ons uit de doeken wil doen.
We leven met je mee!!

Hey Ronny

Als ik jouw posts op dit forum lees, heb ik veel bewondering voor de arbeid die je in je trainingen stopt(e) en de motivatie/discipline die daarvoor nodig is.
Elke keuze die voor jou goed voelt is een goede keuze.

Mocht je (later) op dit forum nog iets meer willen delen over deze keuze en wat eraan vooraf ging, dan lees ik het graag.

Mja soms is die ene tegenslag net te veel en loopt de emmer over, intussen al wat gerelativeerd en ook mijn vrouw heeft al aangegeven dat ze het niet ziet zitten als ik constant thuis ga zijn dus tja.... :-) idd even de fun terugvinden in het geheel ook mijn werk eist veel inspanning van mij tegenwoordig. Met de corona gaan de mensen minder buitenshuis eten en word er meer gekookt etc en is het al maanden erg druk voor mij. Dus opnieuw een balans proberen te zoeken nu en vooral gezond bezig blijven.

Klinkt ook wel als veel, hoop dat je gauw een betere balans vindt.

Aii Ronyke, klinkt als een zware beslissing, sterkte!

Was echt wel een mentale crash hoor, gelukkig. Alles terug samengeraapt en een nieuw doel gesteld. Tja soms is het er even over en meestal reageer ik nogal impulsief op zulke dingen.

Goed om te horen, maar het geeft wel aan dat je op het randje zit, hou dat in gedachten. Ik zie het veel en merk het zelf ook wel. Regelingen en adviezen veranderen constant, de hele wereld is sowieso verandert, dit brengt stress met zich mee, en dit duurt nu al maanden, dat heeft zijn reflectie op mensen.
Veel mensen richten hun leven juist zo in dat het voorspelbaar en constant is: vaste baan, vaste of voorspelbare hypotheeklasten, vaste werktijden, enz. En nu is ineens alles anders. Met een alter ego op facebook (waarmee ik 'like' wat ik eigenlijk niet 'like' om een meer afgewogen beeld te krijgen) volg ik een aantal viruswaanzin groepen en ik krijg steeds meer het idee dat veel van de mensen die die ideeen aanhangen eigenlijk op zoek zijn naar vastigheid en vertrouwdheid, en dat hun geroep meer een schreeuw is dat ze het mentaal zwaar hebben dan dat ze tegen corona maatregelen zijn. Het nare van social media, en de eigen confirmation bias is is dat men het zwaar heeft, op zoek gaat naar 'nieuws' wat zou kunnen betekenen dat we terug naar 'normaal' gaan. Dat lezen en liken en facebook schotelt meer artikelen en groepen van dezelfde strekking voor. Dus men krijgt meer en meer 'informatie' (al dan niet correct) te lezen die terug ze vertellen dat het virus onzin is en we weer gewoon kunnen leven. In feite snakken ze meer naar het normale leven dan dat ze tegen coronamaatregelen zijn of niet in het virus 'geloven' (wat niet een kwestie van geloof is natuurlijk).
Het is jammer dat er (nog) niet genoeg aandacht is voor de mentale impact van een constant veranderende wereld op veel mensen, ik vermoed dat er binnenkort wel nieuws naar buiten komt over de vele mentale problemen die aan het ontstaan zijn.

Ja, en dat was voor corona ook al zo. Het is ook wel heel erg veel wat momenteel allemaal speelt, de klimaatcrisis, vluchtelingencrisis, een ontwrichte woningmarkt, steeds verder oprukkende digitalisering en een totaal ontspoorde drugscriminaliteit, corona is slechts de druppel die het voor veel mensen niet meer te doen maakt. Vooral omdat sommige mensen nu het voor het eerst zelf geconfronteerd worden met beperkingen en onzekerheden. Sommige mensen kunnen dat aan, sommige anderen niet. Dan ontstaat angst, paniek, conspiracy theoriën en meer geweld. Er is mijn inziens nooit veel aandacht geweest voor de groep die het allemaal niet meer bij beent. Integendeel, alles gaat steeds sneller en alle beschermingen en zekerheden werden tot voor kort vooral afgebouwd en wegbezuinigd door hen die ze zelf toch niet nodig hebben. Er word ook maar van uit gegaan dat iedereen een solide netwerk heeft en een goed inkomen om op terug te vallen, maar dat is helemaal niet zo.

Als je zoals ik leeft met een beperking ben je door schade en schande helaas al een beetje getraind hierin. Heel veel dingen die voor de meeste Nederlanders de normaalste zaak waren kon of had ik toch al niet. De realisatie dat je niet mee kan komen met de rest, of dat je zaken ontnomen zijn kan tot een rouwproces leiden, tot paniek, angst en woede. Ik heb al wat jaartjes de tijd gehad om er aan te wennen. Mensen die dit nu door corona overvalt hebben nog maar een half jaar de tijd gehad om er mee om te gaan.

En terugkerend op het onderwerp van dit forum, juist sport heeft mij hierbij heel erg geholpen. Op verschillende manieren, leren omgaan met teleurstellingen, discipline opbouwen, ergens naar uit kunnen zien (de laatste tijd wel heel schraal en lastig), trots kunnen zijn op jezelf, en natuurlijk fitter worden en avonturen mee maken, zelfs nieuwe vrienden ontmoeten. Deze prachtige kanten van sport, ook als je nooit op een podium terecht zal komen, blijven bestaan. Ook als alle evenementen worden afgelast en je in je eentje moet trainen. Ik vind het ook fijn om de verrichtingen van mensen op dit forum te lezen...dat gaat in de meeste gevallen ook lekker door en dat is rustgevend en insprirerend. Tussen alle spanningen ellende door vind ik het heerlijk om te lezen dat de triathleten gewoon hun baantjes trekken of zich afvragen of ze wel schijfremmen op hun fiets willen.:)

Voor de verandering daarom ook maar een keer mijn trainingsweek, die niet zoveel voorstelt in vergelijking met wat jullie meestal neerzetten:
ma; zwemtraining, 45 minuten of daaromtrent
wo; beetje vaag in het rond fietsen
vrij; half uurtje hardlopen (om de spieren los te maken)
za; 1/8ste triathlon, ik mocht samen met een andere deelnemer in een handbike mee doen met een clubcompetitie dag van de triathlonvereniging in Spijkenisse, was erg leuk.
hier en daar en tussendoor; wat rek en strek oefeningen.

Hopelijk komt er door corona meer aandacht voor TumTumTum.
Ik merkte ook wel dat toen ik stopte met sporten het mentaal een stuk zwaarder werd, dus wel altijd geprobeerd elke dag iets te wandelen.

Afgelopen week veel gewandeld in Schotland, en een keer een rustig 3k gelopen, en gister m'n vriendin op een 5k onder 30 min gepaced. Normaliter zou ik daarbij nauwelijks in Z2 komen, nu zat ik daar al na een minuut en zat op het einde zelfs een paar minuten in Z5. De conditie heeft dus een behoorlijke knauw gehad, maar ik voelde me nu achteraf weer meer voldaan moe dan uitgeput, en vandaag ook goed hersteld waar ik een paar weken geleden nog gewoon een paar dagen moest herstellen van een kort loopje.

Ik herken in zekere zin wat je zegt Tumtumtum. Mijn situatie is heel anders dan de jouwe, maar ik kom wel uit een situatie waarin ik voor Corona al de nodige stress en druk heb ervaren. In 2014 overleed mijn vrouw op jonge leeftijd aan kanker. Onze kinderen waren toen 3 en 7 jaar oud. Het ging allemaal heel snel dus het voelde alsof van de ene op de andere dag alles veranderde en alles wat vanzelfsprekend leek was 180 graden anders. Tijd om echt stil te staan had ik niet, ik zit als ondernemer in een maatschap met de verantwoordelijkheid voor onze werknemers. Na twee weken dus weer aan de slag en ondertussen rennen en vliegen om er voor de kinderen te zijn. Sinds een jaar of 3 gelukkig alles weer redelijk onder controle, kinderen worden ouder en zelfstandiger, mooie nieuwe relatie etc. en toen ook nog triathlon "ontdekt". Maar de stress is nooit helemaal verdwenen. Het sporten heeft me echter wel nog beter doen voelen.

Toen Corona uitbrak had ik door mijn ervaringen niet zo'n heel sterk gevoel van het "instorten van alles wat zeker leek", omdat ik dat onbewust afzette tegen mijn ervaringen rondom de ziekte en het sterven van mijn vrouw. Sterker nog, ik zat opeens noodgedwongen maanden thuis te werken en dat heeft mij een soort rust gebracht die ik mezelf sinds 2014 nooit eerder had gegund. Het heeft op mij dus mentaal een positief effect gehad, hoe raar dat ook mag klinken. Ik heb er zelfs de band met mijn kinderen nog sterker mee kunnen maken. Speelt natuurlijk wel in mijn voordeel mee dat Corona vooralsnog geen negatieve invloed heeft op mijn inkomen etc.

Moraal van het verhaal: geen. Het bevestigt slechts dat we allemaal anders zijn en dat we bijna allemaal momenten hebben waarop dingen te veel kunnen worden. Ik heb destijds professionele hulp gezocht bij een psycholoog en dat hielp. Het is jammer dat veel mensen dat toch nog wel eens zien als zwakte en er dan te lang mee wachten.

Ik vind het ook heerlijk om af en toe op de fiets te stappen en rond te rijden, meestal op zoek naar leuke fietsweggetjes die ik nog niet kende. Als ik echt goed in die modus zit haal ik de fietscomputer er ook af. Dat is voor mij echt mijn 'schijt aan alles' manier om met stress te dealen.

Dankzij mijn burn-out in 2016 heb ik wel beter geleerd om met dit soort situaties om te gaan, ik kom makkelijker in de 'we zien wel wat er gebeurt' modus. Waar je geen invloed op hebt moet je je niet druk over maken is mijn manta (waar ik mezelf overigens wel keer op keer opnieuw aan moet herinneren). Een rondrennende peuter helpt hier trouwens ook mee

Edit: het is sowieso een gemis voor de samenleving dat praten over / je grenzen aangeven wat betreft je psychische gezondheid vaak gezien wordt als een zwakte.