Natuurijs in Nederland (Pagina 1 van 2)

Ja, klopt, drie keer zelfs, de maximale score tijdens zijn leven. Daar is hij heel trots op en hij kijkt er met veel plezier op terug - echt hoogtepunten! Hij hoopt nog op een vierde keer, mogelijk tegen beter weten in. Waar het hier al in de media over gegaan is: als het maar niet komende winter is en dan niet mag....

We waren eind augustus in Leeuwarden en hebben daar de finishplek aan de Bonkevaart bezocht en het Elfstedenbruggetje, het tegeltjes-monument, met een tegeltje van Henk erop. Dat was erg leuk! Ik was nog nooit bij de Bonkevaart geweest en Henk had z'n tegeltje ook nog nooit op die plek gezien.

Ik kan zelf trouwens niet schaatsen. Ik kom uit een van de provincies zonder schaatstraditie waar ook nog eens het water brak, de wind hard en de temperatuur relatief hoog is (Zeeland) en toen ik opgroeide schaatsten meisjes op kunstschaatsen. Ik heb het later wel een beetje geleerd maar ben moeite blijven houden met de bochten en ik ben ook nog een keer hard gevallen toen ik van achter werd aangereden (week niet kunnen werken, nog veel langer last van m'n nek). Toen verhuisde ik ook nog naar een grote stad zonder kunstijsbaan (nu is er wel iets) en alleen op natuurijs is te weinig om het te onderhouden. Ik ben ook niet zo'n kou-liefhebber en alles bij elkaar heb ik het een jaar of 15 geleden opgegeven. Bij winters vriesweer is het ook heerlijk hardlopen en zelfs fietsen.

Ik vind het wel een heel mooie sport!

Louise

Ook ik ben startgerechtigd lid van de vereniging Friesche Elfsteden. Niet dat ik heel goed kan schaatsen, maar goed genoeg om met mijn duurvermogen de Tocht te kunnen volbrengen. Open water schaatsen is machtig mooi, de schaatsbaan geloof ik wel, al is die voor mij net zo dichtbij als de zwembaden.

Er zal ooit nog wel een situatie komen dat de volledige route schaatsbaar is en ik ben benieuwd of er dan ook iets te organiseren valt, ik wacht rustig af.

Net in het nieuws: https://nos.nl/artikel/2357221-geen-elf … vorst.html
De kans is ook wel heel klein natuurlijk.

Wij zijn wel een paar keer in de winter weg geweest, en toen was het voor Henk ook duimen dat er geen Elfstedentocht zou zijn

Louise

Ik heb de elfstedentocht 2 keer gereden, in 1985 en in 1997. Die van 1986 helaas niet door mijn studie. Alleen je man Henk kan beschrijven en voelen wat dat is om mee te maken. Eigenlijk is het niet te beschrijven, je moet het meemaken en zien dat de steden vol mensen staan, rijen dik. Jij word net als iedereen word aangemoedigd alsof je Henk Angenent bent, op het donkere en bar koude (1997) parkoers!!  In 1985 was ik 18, ik denk de jongste van Breda, toen. Een natte 8°C versie. Veel klunen . Stukken afgesloten want niet meer veilig .
Als ik één ding zou willen veranderen, dan had ik graag de led verlichting die nu overal gebruikt worden en krachtig zijn. Dan was ik wat minder op mijn gezicht/bek gegaan in de onzichtbare scheuren in het ijs wegens donker/nacht. Je ziet gewoon geen steek.
Ik koester mijn 2 elfstedentochtkruisjes , en mijn stempelkaart van 1997 met de 3 geheime controles in perforatie vorm. 
Ik zou iedereen die een wedstrijd tot een goed einde brengt hetzelfde willen laten meemaken, mijn haar gaat er op mijn armen nog van recht omhoog staan.

Ik heb van Henk zeer zeker begrepen dat het niet te vergelijken is met andere wedstrijden - vooral omdat het zo onvoorspelbaar en uniek is. De marathon in Rotterdam is voor hem ook iets heel bijzonders, maar dat is elk jaar (nouja, normaal dan) en dat weet je vooraf. De Elfstedentocht overkomt je!

Louise

Schaatsen is echt wel wat lastiger dan dat, hoor - het is eigenlijk een onnatuurlijke beweging, juist níet zoals lopen, met die zijwaartse afzet en andere technische kneepjes. Als je daar talent voor hebt en/of je leert het van jongsafaan, dan lijkt het makkelijk en vanzelfsprekend, maar dat is het niet - net zoals dat wij ons niet kunnen voorstellen dat er mensen zijn die niet kunnen fietsen. Dat heet 'the curse of knowledge': als iets voor jou makkelijk en vanzelfsprekend is, denk je algauw dat dat voor iedereen zo is. En dat is dus niet zo!

Louise

Het is net als zoveel dingen ook echt wel te trainen volgens mij. Ik kan me een paar winters herinneren dat we vrij veel op natuurijs konden schaatsen en dan ging het aan het eind van zo'n periode of winter best lekker (al heb ik m'n enkels met noren nooit echt onder controle gekregen). Maar meer en meer moet je er echt voor naar een ijsbaan om het te trainen, en dat kost tijd, geld en moeite. Als het keihard vriest vallen er juist veel andere dingen uit en blijft alleen over om te schaatsen. Als het niet vriest ging de voetbal enzo gewoon door, en was er gewoon geen tijd om ook nog eens naar een schaatsbaan te gaan, en wat doe je dan van de lente tot de herfst?

Ik ben dat niet helemaal met je eens, tot mijn 34e kon ik niet (goed) schaatsen. Nadat ik stopte met triathlon in 1997 vanwege een kuitblessure ging ik skeeleren en ik kreeg pas op mijn 34e voor het eerst schaatsles. Op mijn 39e begon ik zelf met schaatsles geven. Je kan het dus wel leren, ook op latere leeftijd. Goede schaatsen (thermoplastische schoenen) schelen enorm, je voelt dan veel beter wat je doet. Ook klapschaatsen zijn vergeeflijker dan vaste schaatsen.
Een onnatuurlijke beweging is het wel, zijwaarts kracht uitoefenen om naar voren te gaan. Dat kwartje moet wel vallen. En er zijn wel wat meer vreemde wetmatigheden in de schaatsbeweging.
Heel lang heb ik gehoopt dat ik op latere leeftijd ook zo'n sprong kon maken met zwemmen, maar die is helaas uitgebleven. Daar zit inflexibiliteit en gebrek aan watergevoel me toch teveel in de weg.

Ik ben zelf ook pas op latere leeftijd begonnen met (wedstrijd)schaatsen, tijdens mijn studententijd.  Je kan ver komen op die manier, maar de echte toppers hebben de techniek al van kinds af aan geleerd. Eigenlijk hetzelfde als met zwemmen (op een paar uitzonderingen na). Allebei sporten waar vooral je techniek/timing belangrijk is.

Natuurlijk heb ik als kind wel eens op 2 maten te grote kunstschaatsen op de plaatselijke vijver gestaan, en zelfs een rondje om de vestingstad Hulst geschaatst met mijn vader Verder heb ik eigenlijk nooit natuurijs ambities gehad, wel een tocht gereden ergens in mijn studententijd maar de elfstedentocht is niet iets wat ik ambieer (Ironman Hawai trouwens ook niet), misschien omdat ik niet zo van drukte hou?

Zoals Arno zegt, ik kan ook echt niet schaatsen op van die zacht leren dingen, ik heb jarenlang op thermoplastische schoenen geschaatst. En als dat niet voldoende steun biedt heb je nog de langlaufschoen/freeskate schaatsen. Prima voor toertochten maar je zal er geen wedstrijdschaatser op zien.

Mijn eerste schaatsjes waren de Friesche doorlopers. Een echte houten! schaats. Met van die veters om rond je schoenen te doen. Gewoon bizar dat je nu op je klapschaatsen (rondjes) rijd.
En tussenin natuurlijk de 'vaste schaatsen'. Met leer in de schoenen en een vast ijzer.
Wel met mijn vader geleerd om ze zelf te slijpen en onderhouden.
Trouwens hij was het, die me rijp genoeg vond, om op mijn 18 de elfstedentocht mee te rijden.
Hij heeft m dus ook gereden, één keer in 1985.
Wat interessant is, is de trainingsevolutie. Je kon toen niet op gegevens werken die rechtstreeks van een horloge afleesbaar waren. Natuurlijk wisten ze al van FTP en omslagpunt en vermogen op een fiets. In een inspanningslaboratorium.
En de oorprik; bloedafname voor lactaatbepaling en vermogensbelasting via gradueel verhogen van de Watts.
Die hebben we zelf in de sportopleiding al kunnen doen bij elkaar in het labo.

Even aanhaken in de discussie. Ik denk dat het ook scheelt waarom je niet kan schaatsen. Ik heb geen zwakke enkels, verre van. Mijn coördinatie is gewoon niet goed. Heel technische dingen op de fiets kan ik ook niet, ik kan bijvoorbeeld heel slecht bochten nemen en achtjes draaien kan ik gewoon niet. Mijn hersenen verwerken informatie te traag, daarom komt info van mijn lichaam over hoe ik gepositioneerd ben bijvoorbeeld te langzaam aan en loop ik altijd net een fractie van een seconde achter de feiten aan. Dat geeft problemen met technische sporten die een goede balans vereisen. En dat is helaas niet te trainen, ik heb het hartstochtelijk geprobeerd. Mijn benen kunnen het wel maar mijn hersenen niet.