arnosmit schreef: ik denk dat je met een goede inspanningstest risico's kan identificeren, waar je rekening mee moet houden tijdens je training. Er kunnen bepaalde erfelijke afwijkingen spelen, defecten in het hart-/vaatstelsel of bewegingsapparaat zijn ontwikkeld waar je op gewezen kan worden nav een goede inspanningstest.
Dat kan inderdaad, ja - al gaat het vanaf een jaar of 40 meer om vroege slijtage en de welvaartsziekten (dichtslibbende aderen) dan om erfelijke kwalen, want die uiten zich vaak al jonger. Maar als jij iets onder de leden hebt dat je nog niet weet, dat je ook niet merkt of op tijd zou merken, en waar je wel echt rekening mee moet houden én wat in zo'n momentopname aan de dag komt - ja, dan is een medische inspanningstest nuttig. Die kans is echter piepklein.
En daar staat tegenover zowel vals negatieve uitslagen (je hebt iets maar het komt niet aan de dag, dan ben je vals gerustgesteld) en vals positieve (je hebt niks, maar in de test lijkt het wel zo --> boel medisch gedoe, stress, vertrouwen in je lichaam ondermijnd).
Vals negatief is vrij berucht uit de media, dat zijn die gevallen van plotseling overlijdende jonge topsporters. Vals positief komt vrij veel voor, ik heb het in mijn eigen omgeving meegemaakt - niet zo dramatisch, maar toch niet fijn. Soms is het trouwens alleen maar een terloopse opmerking van een arts die een heleboel onrust veroorzaakt.
Met andere woorden: een sporttest kan nuttig zijn, maar kan ook averechts uitpakken.
Voor wat betreft de medische kant. Voor wat betreft je trainingszones enzo bepalen ligt het helemaal anders. Dat kan zeker de moeite waard zijn of gewoon leuk, maar dat blijft dus ook een momentopname en je kan veel zelf.
Verder eens met MontanaMan - ik zou zeker ook wat lezen over trainingsleer, als je dat ziet zitten. In het begin boek je de meeste progressie met simpelweg meer doen, maar al gauw wordt belangrijk dat je dan niet te hard gaat, en daar beginnen de trainingszones om te hoek te kijken.
Louise