Hét Nederlandstalig platform voor informatie, inspiratie en discussie over de triathlon-en duathlonsport
Je bent niet ingelogd.
Triathlonforum.nl » Blessureleed » Mentale gezondheid
Met de mentale problemen van de turnster Simone Biles is er blijkbaar bij veel sporters een deur opengegaan. Natuurlijk met wat zij al meegemaakt heeft in het verleden draag je wel een serieuze rugzak mee. https://www.eoswetenschap.eu/gezondheid … HSjCkzo8oc
We zien het meer en meer recent bij topsporters, maar ik denk dat voor velen zorgen om mentale gezondheid het afgelopen anderhalf jaar ook meer prominent zijn geworden. Dus dat het feit dat we het nu meer zien bij topsporters ook een afspiegeling is van de samenleving als geheel, en niet zozeer iets dat zich topsporters beperkt. Ik heb het hier geloof ik al eerder gezegd, de mentale impact van corona is nog steeds een onderbelicht, en het zou me niet verbazen als de schijnbare toename van mentale klahcten onder topsporters daar ook mee samenhangt.
Denk niet dat het iets van deze tijd is, alleen komen er nu meerdere mensen mee naar buiten. Maar corona zal voor velen geen deugd gedaan hebben natuurlijk.
Interessant. Bij zoiets doemen er bij mij meteen een paar vragen op. Zou de stress komen doordat we als sporters schijnbaar steeds vaker elk klein detail willen benutten voor een betere prestatie? En is de druk iets wat de sporter zichzelf oplegt, of zijn of haar omgeving?
Hoe zit dat bij jullie? Leggen jullie jezelf druk op bij trainingen en wedstrijden?
Interessant. Bij zoiets doemen er bij mij meteen een paar vragen op. Zou de stress komen doordat we als sporters schijnbaar steeds vaker elk klein detail willen benutten voor een betere prestatie? En is de druk iets wat de sporter zichzelf oplegt, of zijn of haar omgeving?
Hoe zit dat bij jullie? Leggen jullie jezelf druk op bij trainingen en wedstrijden?
Ik leg het mezelf op en ben daar de afgelopen tijd te ver in gegaan. Ik moet het combineren met ondernemerschap en sinds januari een kleine erbij. In volgorde van prioriteiten zou sport op nr 3 moeten komen, maar ik merkte dat ik soms meer bezig was om werk en gezin rond mijn sport te plannen. Dat gaf me ook enorm veel stress en het sporten ging steeds meer als "moeten" voelen.
Toen ik me daarvan bewust werd heb ik voor mezelf een streep door Barcelona in oktober gezet en ga voorlopig alleen kwart afstand doen en trainen wanneer ik zin heb en het zo uit komt. Voel me nu veel beter! Lange afstanden komen misschien vanzelf wel weer.
Interessant. Bij zoiets doemen er bij mij meteen een paar vragen op. Zou de stress komen doordat we als sporters schijnbaar steeds vaker elk klein detail willen benutten voor een betere prestatie? En is de druk iets wat de sporter zichzelf oplegt, of zijn of haar omgeving?
Hoe zit dat bij jullie? Leggen jullie jezelf druk op bij trainingen en wedstrijden?
Dat is wel een interessant punt denk ik. Bij topsporters wordt alles gemeten en gepland, dan blijven er weinig excuses over als het niet lekker gaat, dat alleen kan volgens mij mentaal zwaar zijn. Dat je geen uitvlucht kunt vinden waarom het niet goed gaat.
@Ronnyke, natuurlijk zijn mentale problemen niet alleen van deze tijd, maar er is zeker wel een piek. Als ik alleen al op dit forum rondkijk en expliciet en tussen de regels lees, lijkt het dat afgelopen jaar meer mensen het mentaal zwaarder dan normaal hebben gehad.
Als ik alleen al op dit forum rondkijk en expliciet en tussen de regels lees, lijkt het dat afgelopen jaar meer mensen het mentaal zwaarder dan normaal hebben gehad.
Dat is mijn indruk ook inderdaad, en dat 'gehad' zou ik zelfs nog weglaten: het is nog steeds zwaar. Er is nog steeds veel onzekerheid in het algemeen en afgelastingen en verplaatsingen van wedstrijden in het bijzonder, en veel gedoe met testen enzo bijvoorbeeld als je op vakantie wil. En voor mijzelf gesproken: ik vind het nog steeds zwaar om voor m'n werk alleen maar thuis naar een beeldscherm te zitten koekeloeren. Of denk aan de Olympische atleten: het lijkt mij bere-zwaar als er elke dag een positieve test uit de lucht kan komen vallen, met einde Olympische droom en quarantaine.
Bij de Olympische Spelen is het zeker interessant, met Biles zeker, maar aan de andere kant ook de 'veerkracht-medailles' van o.a. Roglic, Dumoulin en Kimman. Het lijkt er soms nu alleen wel op dat open zijn over mentale problemen een beetje de andere kant op doorschiet: dat Biles nu een held is.
Over het plannen/beheersen van elk detail: daar heeft o.a. Bram Tankink wel wat interessante dingen over gezegd/geschreven (in zijn boek) voor het wielrennen: de jonge generatie is echt anders dan de zijne, o.a. door de opkomst van de vermogensmeter. De jongere renners zijn veel meer solistisch en controlegericht, die trappen op hun training precieze getalletjes. Vroeger gingen ze met een clubje elkaar eraf rijden in de Ardennen. Mentaal is dat ook een ander slag. Sowieso is er een relatie tussen duursport en controle-behoefte, en met al die meetapparatuur van tegenwoordig kun je die behoefte meer 'uitleven' dan vroeger, maar dat heeft ook wel een keerzijde. Ik heb bijvoorbeeld een keer een hardloopster zien flippen omdat ze volgens haar horloge 1 seconde per kilometer te langzaam had gelopen.
En ja, ook ik leg mezelf wel druk op. Ik kan daar ook last van hebben, maar ik heb er in de loop der jaren wel beter mee leren omgaan - ik heb daar een boel over geleerd (en opgeschreven op m'n blog) in de aanloop naar mijn hele triathlon. Dat was op het randje van mijn kunnen en daar kwam dus sowieso veel onzekerheid bij kijken en dat riep spanning op.
Deze jaren vind ik elke triathlon die doorgaat mooi meegenomen, dus dan is het eigenlijk alleen positieve wedstrijdspanning. Voor mij is vanaf het begin van de coronacrisis glashelder dat ik in de eerste plaats wil sporten voor mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid, en dat gaat supergoed. Plezier véél belangrijker dan prestatie (en het een sluit het ander niet uit).
Louise
Ikzelf heb in het verleden al beroep gedaan op een mental coach en het eerste wat die je leert is om dingen uit te sluiten waar je geen invloed op hebt tijdens race. Maar natuurlijk met Covid kom je situaties tegen waar je gewoon niet omheen kunt of kunt negeren. En overal het positieve in zien dat was na enkele maanden bij veel mensen ook wel over vrees ik, neem nu momenteel je ziet nu eigenlijk al dat in het najaar alles terug op slot zal gaan ondanks alle loze beloftes.
Ik probeer dat overal toe te passen: Als je er geen invloed op hebt, moet je je er niet druk over maken.
Maar gedurende de pandemie merk ik dat dat lastiger is. Zowel goed als slecht nieuws hebben gewoon meer invloed op mijn eigen gemoedsrust, iets wat eigenlijk niet het geval was ervoor, en wat wel aangeeft dat mijn mentale toestand wat instabieler is. Ik heb er wel een werkbare balans in gevonden, maar ik kan niet zeggen dat ik top ben, maar dat komt wel weer 
.
Hoe zit dat bij jullie? Leggen jullie jezelf druk op bij trainingen en wedstrijden?
Tja, moeilijk te zeggen. Ik weet dat ik altijd zin heb om te trainen. Of ik maak zin. Door bijvoorbeeld de training te visualiseren of de route te kiezen. Leg ik mijzelf druk op? Vanuit mijzelf niet maar mijn omgeving denkt daar heel anders over. Die vinden dat ik de lat altijd te hoog leg. Maar ik ervaar dat niet zo. Tijdens COVID en -zelfs nu nog- waren er 2 zaken die ervoor zorgden dat ik gewoon door kon blijven gaan zonder zorgen. Als eerste kon ik blijven sporten en die regelmaat veranderde niet. Het zorgde voor een stuk continuïteit. Daarnaast gebruik ik een hele lange tijd anti-depressieva dus die medicijnen zorgen er ook voor dat het leed van de wereld en hoe ik mij daarbij voel goed te hanteren is. Verder, en dat is ook al vaak gezegd hier, mijn basisaanpak is bij vrijwel alle gebeurtenissen: heb ik er invloed op? Zo nee: stoppen met proberen en accepteren. Heb ik er wel invloed op: alles er aan doen zodat je later geen spijt krijgt. Maar ik besef dat dit makkelijker klinkt dan dat het daadwerkelijk is. Ik geloof dus ook niet dat de wereld maakbaar is. Maar hoe ik met de wereld omga daar heb ik wel invloed op. En ik zie veel professionele sporters dat wel denken. Dat de wereld maakbaar is door de beschikbare technologie. Op zich heeft Bram Tankink een punt: op gevoel presteren vs. presteren op basis van technologie. Maar tegelijkertijd gaan we harder sneller en verder door die technologie. Dus het heeft zin om het via de technologie te doen denk ik dan maar. En ik? Ach gisteren was ik aan het lopen op lage hartslag maar mijn Garmin gaf een absurd hoge waarde aan die 100% onjuist was. Hoe ik dat wist? Het lopen op dat tempo voelde heel comfortabel. Om over technologie en gevoel gesproken!
Ik probeer dat overal toe te passen: Als je er geen invloed op hebt, moet je je er niet druk over maken.
Maar gedurende de pandemie merk ik dat dat lastiger is. Zowel goed als slecht nieuws hebben gewoon meer invloed op mijn eigen gemoedsrust, iets wat eigenlijk niet het geval was ervoor, en wat wel aangeeft dat mijn mentale toestand wat instabieler is. Ik heb er wel een werkbare balans in gevonden, maar ik kan niet zeggen dat ik top ben, maar dat komt wel weer
Herkenbaar, ja. Ik heb de hele afgelopen anderhalf jaar ook steeds actief moeten werken aan die balans. In m'n normale bestaan ging dat in elk geval in de meerderheid van de tijd vanzelf. Maar alleen al het gebrek aan afleiding/leuke dingen scheelt.
En je kan wel zeggen: als je er geen invloed op hebt, moet je je er niet druk over maken. Maar het heeft allemaal wel terdege invloed op mij, op m'n dagelijks leven. Ik voel me bovendien betrokken genoeg bij de rest van de wereld om me wel eens zorgen te kunnen maken. Over corona, maar bijvoorbeeld ook over het klimaat/milieu, de groeiende ongelijkheid, enzovoort.
Louise
Oh zeker! Het is heel makkelijk te zeggen dat je je er niet druk over moet maken als je er geen invloed op hebt, maar het is iets anders om dat ook daadwerkelijk te doen. En zoals gezegd, ik heb me daar ook zeker afgelopen half jaar veel bewuster mee moeten bezig houden dan anders, en ik kijk echt erg uit naar het moment dat ik me besef dat ik al een week of langer niet bewust iets wel of niet gedaan heb, of rekening gehouden heb met corona. Vandaag was het weer een kleine stap dichterbij. Kreeg een mail met een uitnodiging van de afsluiting van de trial van het Oxford vaccin. Vanaf april vorig jaar tot vorige week heb ik braaf elke week een korte enquete ingevoerd over mijn gedrag (hoe vaak kroeg, club, kerk, supermarkt, etc bezocht), exposure (hoe vaak langer dan x uur doorgebracht met mensen buiten huishouden), dragen mondkapje, schoonmaken oppervlaktes thuis, sporten, symptomen). Dat is nu dus ook afgelopen, weer iets, al is het miniem, waardoor ik minder op corona wordt gewezen.
En nog een andere, van dezelfde strekking, over mindset: Verwacht niets, maar probeer alleen te hopen. De beste uitkomst van iets verwachten, is dat er aan wordt voldaan. De slechtste uitkomst van hopen op iets, is dat alles hetzelfde blijft, komt de hoop uit, dan is een extraatje. Ook iets wat makkelijk gezegd is, maar qua mindset lastig is, vaak verwachten we toch iets, en dat leidt dan tot telurstelling als er niet aan voldaan wordt.
+1 MontanaMan
Ik merk dat het weer ook wel een belangrijke factor is in het hele mentale corona verhaal.
Vorig jaar was het gewoon prachtig weer en vond ik het veel minder moeilijk om te tot iets te zetten.. Dit jaar is het eigenlijk dramatisch. Af en toe een paar mooie dagen, maar daarna weer regen, wind of beide... Het helpt allemaal niet mee.
De corona en de druk die het meebrengt bij veel mensen zal zeker nog zijn gevolgen laten zien in de nabije toekomst. Mischien moeten sommige hun weerslag zelfs nog krijgen....
Ik merk dat het weer ook wel een belangrijke factor is in het hele mentale corona verhaal.
+1, ja. Dit is zeker een dramatisch jaar. Zo somber ook als het afgelopen week was, in augustus, pff... ik merk dat ook wel. Ik mis ook het zorgeloze van sporten in een échte zomer. Dus dat je eens níet rekening hoeft te houden met regen, onweer en wind. Groot contrast met vorig jaar.
Louise
Ik vind dit jaar (tot nu toe) ook zwaarder dan vorig jaar. Vorig jaar zaten we zijn allen in de paniekstand, er was veel minder polarisatie en niemand wist goed waar we aan toe waren. De coronamaatregelen leken op zich wel te helpen met het verminderen van besmettingen en zeker in de zomer leek er wel een soort einde in zicht.
Helaas kregen we toen de ene na de andere teleurstelling, en niet alleen op gebied van corona, maar inderdaad ook, zoals Louise al schrijft, milieu/politiek/ en al dat soort zaken. Eigenlijk was er dit jaar maar twee keer goed nieuws, in mijn optiek dan; we hebben werkende corona vaccins en Trump is weg. Verder voelt het vooral als uitzichtloos door-emmeren.
Vooral in de winter en het voorjaar zag ik het niet echt meer zitten, ik ben expres wel zo veel mogelijk blijven sporten, trainen zal ik het maar niet noemen maar echt zin had ik niet meer in iets. Er was niks om naar uit te kijken, voor mij eigenlijk nog steeds bijna niet. Van de week heb ik weer een ouderwetse nachtmerrie gehad, dat had ik vroeger nogal vaak. De dag erna de halve dag bezig geweest met bijkomen...daarna ben ik gaan hardlopen. Had er geen zin in maar wel gedaan. Een intervaltraininkje en ondanks dat ik me heel slecht voelde ging dat best lekker. Dat trok me uit mijn hoofd...en dat hielp wel. Niet helemaal maar wel genoeg. En dat heeft sport, actie, buiten zijn (in de natuur) en bewegen voor mij de afgelopen periode wel veel gedaan. Ik vond het ook heel zwaar toen je (weer) niet meer kon zwemmen...en de Schie ook nog te koud was 
Want zwemmen werkt voor mij heel rustgevend.
Ook vind ik veel steun aan de natuur, wat er ook gebeurd, die is er altijd, en ieder jaar staat gewoon weer alles in bloei. Dit jaar zelfs heel erg omdat we zo'n natte winter hebben gehad.
Ik trek me ook erg op aan de verhalen van andere sporters en hoe zij zich er door heen worstelen. Ik hoor soms hele wijze dingen, zoals dat je moet proberen om dingen waar je niks aan kan veranderen los moet laten. Je kan soms niks aan een situatie veranderen, alleen aan de manier waarop je er mee om gaat. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je je wel enigszins het lot van anderen of de samenleving aantrekt. Niemand kan het leed van de wereld in zijn eentje veranderen, maar wat je wel kan doen is in je eigen persoonlijke keuzes er voor zorgen dat het tenminste niet allemaal nóg erger word. Dat helpt mij soms een klein beetje. En sport, ook zonder toffe doelen...helpt mij daarbij wel heel erg.
Waar ik op het moment wel veel last van heb is dat er zoveel haat is, tegen andersdenkenden, tegen vrouwen, tegen lhbti-ers...noem het maar op. Haat, haat en nog eens haat... ja dat gaat helpen zeg. 
Ik hoop dat ik niemand voor het hoofd stoot met deze post maar ik wilde het even kwijt.)
Herkenbaar. Sport helpt ook erg je mentaal op de rails te houden. Dat merkte ik vorig jaar toen het sporten niet lekker ging en ik dat een poosje op een heel laag pitje zette. Toen gleed het mentaal ook ineens snel af.
Nu gaat sporten bagger (of meer, het sporten gaat niet heel erg slecht, het herstel gaat bagger. Na een interval training met de club, 6x400m lag ik 2 dagen uitgepeigerd op de bank, na een 5km Z1 run lig ik er ook een hele dag af, met spierpijn en al...).
Wat betreft de haat: Besef wel dat wat je in de media leest nieuwswaardige excessen zijn. Regelmatig zijn er demonstraties waar bijna meer journalisten dan deelnemers zijn. Ook met de haat valt het echt wel mee, in de grote middengroep is dat echt niet zo. Maar de polarisatie in de media, is wel iets wat ook in de samenleving gebeurd, alleen ligt het in de media onder een vergrootglas. De doorsnee is mens is niet extreem, de doorsnee mens is waarschijnlijk heel gelijk aan jou en ik.
+1 Montanaman. Voor mij de juiste toon geraakt.
Nu gaat sporten bagger (of meer, het sporten gaat niet heel erg slecht, het herstel gaat bagger. Na een interval training met de club, 6x400m lag ik 2 dagen uitgepeigerd op de bank, na een 5km Z1 run lig ik er ook een hele dag af, met spierpijn en al...).
Dat klinkt niet goed, vind ik, dat is toch ook wel meer dan dat je het mentaal een beetje zwaar hebt, toch? Al naar de dokter geweest?
Over haat/agressie: ja, in de (sociale) media gaat het er zeker anders aan toe dan in het echt. In mijn eigen leven had ik er juist vorig jaar meer last van. Komt mogelijk door de zo andere zomer, maar vorig jaar ben ik op de race- en triathlonfiets een paar keer vreselijk uitgescholden op het fietspad, zoals één keer door een automobilist (auto vol met kinderen 
) nadat ik een aanrijding had voorkomen (ik had voorrang). Dit jaar ben ik nog geen een keer overstuur thuisgekomen. Het is ook minder die totaal knettergekke drukte van vorig jaar, waar naast het weer ook de versoepelingen een rol in spelen.
Ik hoor soms hele wijze dingen, zoals dat je moet proberen om dingen waar je niks aan kan veranderen los moet laten. Je kan soms niks aan een situatie veranderen, alleen aan de manier waarop je er mee om gaat. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je je wel enigszins het lot van anderen of de samenleving aantrekt. Niemand kan het leed van de wereld in zijn eentje veranderen, maar wat je wel kan doen is in je eigen persoonlijke keuzes er voor zorgen dat het tenminste niet allemaal nóg erger word.
Ja, precies, en ergens gaat een gezonde vorm van loslaten over in een kwalijke vorm van onverschilligheid. Ik heb vaak de titel in mijn hoofd van een goed boek over mentale gezondheid: 'You are not a rock'. In de zin van: je bent niet van steen en daarom voel je dingen, ook k*t-dingen, en dat is okee. Je hoeft niet van jezelf te verwachten dat je op alles kan reageren alsof je een rots bent. Dan dreigt bovendien onderdrukken/ontkennen en dat maakt uiteindelijk de problemen alleen maar groter.
Louise
MontanaMan schreef:Nu gaat sporten bagger (of meer, het sporten gaat niet heel erg slecht, het herstel gaat bagger. Na een interval training met de club, 6x400m lag ik 2 dagen uitgepeigerd op de bank, na een 5km Z1 run lig ik er ook een hele dag af, met spierpijn en al...).
Dat klinkt niet goed, vind ik, dat is toch ook wel meer dan dat je het mentaal een beetje zwaar hebt, toch? Al naar de dokter geweest?
Volgende week bloedonderzoek. Dokter dacht in richting naweeen virale infectie en begon over Long Covid. Lijkt me toch sterk, heb in maart al mijn derde prik gehad (via Oxford trial), en nooit symptomen gehad (wat natuurlijk kan). Maar wel weer een dieptepuntje afgelopen weekend. Zaterdag 14km gewandeld, met 1000 hm. Erg mooi, maar vandaag, dinsdag, nog steeds spierpijn en vermoeide benen en ook spierpijn in spieren waar ik dat eigenlijk nooit heb (quadriceps).
Hmm, ik ben benieuwd. Van long covid na geen symptomen heb ik ook nog nooit gehoord. Sterkte!
Hmm, ik ben benieuwd. Van long covid na geen symptomen heb ik ook nog nooit gehoord. Sterkte!
Te weinig vitamine D en een lever parameter die iets verhoogd was. Nu dus vitamine D slikken en over een maand weer prikken. Gister toch wel weer een dieptepunt bereikt, na een week alleen te hebben gewandeld, 2.5k hardgelopen met mijn vriendin. Heel rustig, de helft van de tijd hartslag onder Z1. Vandaag nauwelijks vooruit te branden en zware benen alsof ik gister 100k gefietst heb. Een bijkomend probleem is dat, aangezien ik constant zo moe ben, ik slecht ben gaan eten. Een sugar-rush is het enige wat me (kortdurend) een energie-boost geeft. Daar moet ik echt op gaan letten, want ik ben laatste tijd wel weer wat aangekomen ook daardoor.
@MontanaMan, je woont in Engeland toch? Ik ben daar wel eens in een supermarkt geweest en ik schrok van alle producten met suiker, het lijkt me een uitdaging om daar dagelijks een gezonde maaltijd op tafel te krijgen. Maar ik snap de verleiding als je weinig energie hebt.
Wellicht kun je een alternatief vinden voor snoepen. Zelf vind ik nootjes heerlijk tussendoor, of franse kwark met banaan, dat soort dingen. En pindarotsjes.
Goed eten is ook belangrijk voor herstel. Eet je wel meteen na het sporten?
Triathlonforum.nl » Blessureleed » Mentale gezondheid
Powered by PunBB, supported by Informer Technologies, Inc.