nog een verslag(je)dan:
Mijn eerste hele triathlon.
Na 2 jaar helemaal geen wedstrijden te hebben gedaan (of kunnen doen beter) leek het me eind April een goed idee om proberen mee te doen tijdens de hele van Almere. Of zoals ie eigenlijk heet Challenge Almere-Amsterdam. In een mailtje van de NTB en op dit forum had ik meegekregen dat je je wellicht als Age grouper kon inschrijven en wie weet zou dit evenement gezien de late datum op de kalender wel doorgaan. Nu ik 40 ben leek het me een prima moment om me hier eens aan te wagen.
Dus dat geprobeerd, een linkje naar een uitslag van een halve meegestuurd en wat schetste mijn verbazing? Ik mocht meedoen. Tijdens een World Triathlon Long Distance Championship. Wat een giller. Ik moest trouwens ook veel euros overmaken en een duur pakje aanschaffen, dat dan weer wel.
Trainen
Anyhow, dat betekende toch wel wat serieuzer trainen vond ik. En dat vond mijn vrouw ook. Maar dan weer niet te veel en niet te lang want dat was zo ongezellig voor de rest van het gezin al die maanden. Besloten dat ik ongeveer 10-12 uur per week aan dit avontuur zou besteden. Had ergens al een keer een blog gelezen over een coach in Amsterdam (Njoyergy) waar tevreden over werd gesproken die een programma maakt met relatief korte trainingen, gebaseerd op hartslag met voldoende rust tussen de trainingen en waarbij het ook nog mogelijk was te werken en een leuke relatie te houden met vrouw en kinderen en dan te finishen, dat was ook niet onbelangrijk.
Mijn basis is zeker niet onaardig, ik maak normaal best wat fietskilometers en zeker dit voorjaar reed ik vrij makkelijk 100km+ ritjes. Vwb lopen ben ik een mooi weer loper die soms lang en relaxed loopt en soms kort en hard. Zwemmen had ik niet veel gedaan ivm dichte zwembaden en weinig zin in koud buitenwater. 4km lekker zwemmen zou een hele uitdaging gaan worden. Ik hou er ook eigenlijk niet zo heel erg van omdat je zo weinig ziet tijdens de bezigheid.
Half Mei heb ik een erg uitgebreid intakegesprek gehad en een inspanningstest gedaan. Tijdens de intake lag er ook heel veel focus op ademhaling, mindset, voeding en slaap. Daarnaast natuurlijk op het trainen zelf.
Een week later kon ik aan de slag met mn schema. 3x lopen per week, 2x fietsen en 2x zwemmen. 1 rustdag. Nooit langer dan 16km lopen, nooit langer dan 110km fietsen, zwemmen veelal 2 of 3km. Allemaal laag of hoog in zone d2. Geen rustige duurritten, geen rustige duurlopen en ook niets met (hele) hoge hartslag. In het begin was dit even wennen, maar ja stick to the plan en gaan. Soms had ik geen zin. En toch deed ik wat er in het schema stond. Ik ben 1 week ziekig geweest van mn 1e vaccinatie. Die trainingsweek heb ik geskipt en de week opnieuw gedaan. Ik heb 1 week last gehad van mijn meniscus en toen heb ik even minder gelopen (oorzaak was een te dol mountainbike ochtendje). Verder heb ik geen fysiek malheur gehad. Het hele aanlooptraject was uiteindelijk ongeveer 14 weken waarbij de laatste 7 weken ook veel bricktrainingen zaten.
Zwemmen deed ik dus 2x per week. Afwisselend in zwembad (zonder wetsuit) en buitenwater (meestal met wetsuit). Ging telkens een beetje beter en een beetje verder. Ik zwom nu in ieder geval heel comfortabel lange afstanden buiten en god bewaar me, ik begon er zowaar lol in te krijgen.
Een tijdritfiets / triathlon fiets heb ik niet, ik heb op mn racefiets aerobars van de decathlon geschroeft en dat ging eigenlijk wel prima. Ik heb er niet zoveel op kunnen trainen als ik had gewild, maar jammerdebammer, het heeft geen zin om daar erg over in te zitten. Waar ik achter kwam is dat ze vooral goed vast moeten zitten. In de training gingen ze nog weleens schuiven, erg relaxed aero fietsen was dat in ieder geval niet.
Een vers paar Saucony hardloopschoenen had ik een paar maanden geleden gekocht en die liepen gewoon heerlijk. Licht en met een kek printje.
Planning
Wat ik niemand kan aanraden is om je eerste hele triathlon direct na je vakantie in te plannen. Helaas ging dat even niet anders ivm alle onzekerheid omtrent Covid en reizen en het uberhaupt deelnemen aan of doorgaan van een sportevenement. Ik vond het zeer onrustig om op vakantie (2 weken Schiermonnikoog +1,5 week Frankrijk) ook daar weer trainingen te moeten doen. Schiermonnikoog heeft overigens amper asfalt, dus daar deed ik de fietstrainingen op mn mountainbike (6-8x het hele eiland rond lekker toeristen ontwijken, leuk leuk).
Almere
Ik woon in het zuiden van NL, dus het leek me een goed idee om een b&b te huren voor 2 nachten vlakbij de start. Dit ging in eerste instantie niet omdat alles volgeboekt was. Toen er heel veel van het multisports event gecancelled werd door de organisatie ivm Covid maatregelen gokte ik dat er nu wellicht wel iets vrij zou zijn. En dat klopte. Ik had dus op 2km van de start een leuke b&b gevonden met eigenaren die ook enthousiast werden van fietsen in de ontbijtzaal en geklos met wielrenschoenen.
Wat me ook een goed idee leek was om half Juli een doe-het-zelf halve in Almere te doen om het parcours alvast te verkennen. Ik heb, dankje hedcandy voor de tip, toen gezwommen vlakbij het Lumiere strand. En ik heb het parcours gefietst (dankje Louise voor de gpx). Althans, een stuk van het parcours. Want ik reed lek na 65km. En die ochtend toen ik moest kiezen tussen mn telefoon en mn pomp koos ik de telefoon. Die bleek heel handig want nadat ik mn vrouw had gebeld (die ook aan het fietsen was) kon ik gelukkig na een uur wachten worden opgevist uit de berm. Toen heb ik later nog voor de vorm het looprondje gedaan (1x) maar dat was niet zo leuk door de wegwerkzaamheden voor de Floriade. Het rondje normaal lopen was eigenlijk toen niet te doen. Afijn, ik wist ongeveer wel wat ik kon verwachten van het parcours en dat was toch prettig. Wat ook prettig was, ik kwam erachter dat ik de verkeerde reserveband bij me had, deze had een te kort ventiel. Weer een waardevolle les.
Pre race day(s)
De athletes guide had ik uiteraard helemaal uit mn hoofd geleerd en ik snapte alles. Not. Er was vooraf veel verwarring over het testen, vaccinatieplicht, pcr resultaten en invullen van een online survey. Gelukkig hielpen de online sessies op donderdag en vrijdag met de laatste onduidelijkheden. Er kwamen ook veel leuke vragen voorbij, zoals mag je armstukken aan, mag je compressiekousen aan (met tenen nee, tubes ja) mag je plassen op de fiets, is dat niet vies (dirk wijnalde gaf nog goeie tips over hoe en wat) en hoe zit het met de paarden bij de oostvaardersplassen.
Zaterdag checkte ik in bij de B&B en ging maar eens kijken of ik me kon registreren. Bij de Esplanade was een indrukwekkende hoeveelheid hekwerk neergezet om alle niet gewenste subjecten buiten het triathlonterrein te houden. Gelukkig mocht ik naar binnen toen ik mn uitnodiging en QR vaccinatie kon laten zien. Hoera, deze jongen was mooi binnen! Op naar het inschrijfbureau. Voor ik daar aankwam mocht ik al bakjes met pasta uitzoeken, daar de pasta pasty gecancelled was. Ik pakte een tasje en ook 3 bakjes pasta en salade. Zag er allemaal prima uit. Registeren ging ook soepel en ik kreeg een dikke envelop vol info, stickers, bib nr, vouchers en een oranje shirt van de NTB. Met dat oranje shirt aan ben ik later nog op de foto gegaan met pak em beet 100? andere deelnemers met precies zo’n shirt aan!
Ik heb daarna gekletst met wat mensen, heb mn bakjes pasta leeggegeten, fiets ingecheckt, tassen opgehangen. Als een zombie naar het weerwater zitten staren en mezelf afgevraagd of ik nou echt wel precies was waar ik wilde zijn met m’n leven. Geen idee.
Terug naar de b&b om lekker wakkker te gaan liggen. Dat viel tegen, want ik viel al heel snel in slaap, rond 9:30 al. TOP.
Althans, top top, de keerzijde was dat ik rond 3:00 al wakker werd. Dat was toch te vroeg voor de pannenkoeken met stroop die ik bedacht had te gaan eten, maar soit. Ik heb nog wat hazeslaapjes gedaan tot ik om 5:00 maar ben opgestaan om koffie te zetten. Terwijl de koffie pruttelde gedouched, ik wilde natuurlijk wel fris dat weerwater in duiken, aangekleed en me volgeplakt met de decals.
Het traplopen ging toen nog prima en het constant malen of ik al mn spulletjes wel bij me had en goed had voorbereid ging zelfs nog beter. Tijdens de 4 pannenkoeken met stroop nog een keer de athletesguide doorgebladerd. Ik was duidelijk nog niet helemaal de tri-zen-monnik die ik wilde zijn.
Zwemmen
Rolling start, elke 15 seconden 4 atleten het water in. 2 rondjes van 1.9km
Iedereen sprinte als een dolle de matten af naar beneden het water in dus dat deed ik ook maar. Wild zwemmend, alle techniek overboord gooiend en weerwaterbinnenkrijgend was ik na 100meter er al helemaal klaar mee.
Ik had zin om me weg te laten drijven naar de boot van de reddingsbrigade om van hun te horen, groot gelijk David. Die anderen, die zijn gek. Jij niet. Kom maar lekker in de boot.
Niet gedaan natuurlijk, dan zou ik de hele leuke dag die voor me lag gemist hebben.
Mn zwembril was inmiddels beslagen en ik zag geen fuck, alleen wazige zwart blauwe vlekken dus die ging ik maar achterna, en gelukkig zwommen de meesten ook in de richting van de eerste boei. Ik dacht na over ademhaling en techniek en bleef maar gewoon doorzwemmen. Ging best ok, maar na een tijdje was ik dat slechte zicht echt beu. Uit de ‘baan’ gezwommen en daar al watertrappend mn zwembril afgedaan en in gespuugd, en wonder boven wonder zag ik nu een stuk beter. Vol goede moed zwom ik verder in de richting van de volgende boei. Na 15 minuten herhaalde ik dit en na 15 minuten weer, etc. Geen idee waarom die bril zo vaak besloeg maar ik was er lekker druk mee. Ondertussen werd ik door allerhande badmutsen van diverse kleuren ingehaald. Ach ja. Jammergenoeg komt aan alle leuke dingen een einde en mocht ik de wisselzonetent in om daar verder te klungelen.
Uiteindelijk heb ik bijna 4200meter gezommen in 1.23 en ook nog 5 minuten gewatertrappeld. YEAH!
Nee serieus dit is natuurlijk niet goed. Ik zwem echt niet top, maar beter dan dit normaal gesproken. In een zwembad dan. Of een spiegelglad meer zonder lastige mannen en vrouwen die in de weg zwemmen.
Tijd 1:28
Pak uitgestroop, bleeft hangen op mn chiptimer uiteraard. Toen wilde ik een shirtje aandoen onder mn trisuit en probeerde dat trisuit bovenstukje uit te doen. Nooouuu dat plakte als een horny ghost aan mn lijf. Na een tijdje hiermee te hebben geworsteld dacht ik, dan maar geen shirtje eronder. Whatever. Dan maar koud. Good call.
Helm op, fietschoenen aan. Hap banaan.
Met de voeding had ik nog even gepuzzeld. Uiteindelijk besloten dat ik ging inzetten op 3 gelletjes per uur. Ik had er zelf iets van 12 en de rest zou ik wel aanpakken. Ik had er 4 op mn fiets geplakt (bovenbuis) en 8 in mn trisuit.
Fietsbril op. Hap banaan. En hop als een pinguin waggelen en op naar de fiets. Lekker alvast warmlopen door heel het parc ferme en dan nog een end naar de start vh fietsen. Volgende keer toch eens kijken naar schoenen op de fiets.
T1 > ik denk 11 minuten.
Fietsen
Korte samenvatting: wind mee, wind tegen, dijken, polder, rotondes, stomme stuiterweg en dat x 2
Zoveel mogelijk geprobeerd in de aerohouding te fietsen, dat lukte best aardig. Het waaide een beetje maar niet noemenswaardig hard voor mn gevoel. Ik heb mn doelhartslagen proberen aan te houden, maar ik vind dat met fietsen moeilijker dan met hardlopen. Eigenlijk bleef ik er de hele tijd net onder.
Op 70km reed iemand voor me de berm rechts in, hij schrok, corrigeerde dit door naar links te sturen. Zwenkte over de weg hard naar links, teveel naar links. Corrigeerde dit door hard naar rechts te sturen, blokkeerde en sloeg over de kop de berm in. Ik ben gestopt en heb gevraagd of het wel goed ging. Kreeg eerst geen antwoord en toen ik nogmaals schreeuwde GAAT HET WEL? Kwam de beste man omhoog en zei semi grappend: Goh volgens mij zat ik even niet in mn focus. Joh. Hij gaf toen aan dat het OK was en dat ik maar snel verder moest rijden. Dat deed ik toen en prentte mezelf nog even in dat ik beter heel goed in mn focus kon blijven.
Stravavriendin Esther kwam na 85km nog langsknallen en sloeg me op mn kont, kom op David !
Dus rondje 2 heb ik toen ook gefietst.
Verder dus een uitermate slim voedingsplan gemaakt van elke 20 min een gel en water en iso drinken.
Bij de gels water, en daarnaast iso. Heb gemikt op 1 bidon (misschien iets meer) per uur. Dat ging goed.
Aanpakken van eten en drinken waar ik me vooraf zorgen om maakte ging ook heel goed. Prima vrijwilligers, heel duidelijk aangegeven waar wat te krijgen was en ze gaven het echt goed aan. Kudos.
Na 160km keek ik wel uit naar het moment dat ik van de fiets af mocht trouwens. Die laatste rechte weg voordat je Almere centrum terug in rijdt is echt een kloteweg met al die putten en kuilen en hobbels. Pfff. Blij toen ik richting wisselzone ging.
Ik wist dat in de buurt van het Lumiere strandje mijn vrouw en kinderen en een goede vriendin zouden staan. Dus ik was extra alert en ja hoor... van ver zag ik ze al staan en dat deed me heel veel goed.
Tijd 5:35
Het grappige was dat toen ik mn fiets terughing ik een chiptimer over de stalen balk naast mn naambordje zag hangen. Verbaasd kijk ik naar mn linkerenkel en wat denk je? Geen chip. Oeps.
In gedachten zag ik al een DSQ of DNF achter mn naam verschijnen. Ach ja.
Zo’n triathlon doe je natuurlijk niet alleen voor de statistieken haha (mn Polar zat gelukkig nog wel om mijn arm), maar een finishtijd zou wel leuk zijn. Dus hup chip aan mn enkel en naar de tent terug. Deze wissel ging op zich wel soepel, ik was alleen een gelletje vergeten dat ik in mn hardloopschoen had gedaan. Gelukkig bleek het verpakkingsmateriaal sterk genoeg en ontplofte deze gel niet in mn schoen toen ik deze agressief aantrok.
Ik had ineens keiveel zin om een marathon te gaan lopen. En dat kwam goed uit.
T2 > ik denk 5 minuten
Lopen
Vanuit de tent liep je meteen de finishzone door. Dat was erg gaaf. Meteen support en schreeuwende mensen. Ik starte met de marathon om iets van 15:00 uur en de snelste elite mannen waren net binnen geloof ik. Bizar.
De overgang naar lopen na fietsen verteer ik meestal wel goed. In de trainingen liep ik echt altijd redelijk soepel en vlot hierna. Nu was het zaak wel hard te lopen maar niet zo hard dat ik hier later de prijs voor zou betalen. En ik had nog nooit zo lang ervoor gesport dus ergens vroeg ik wel af hoe het zou gaan voelen.
Het was lekker druk op het parcours en ik voelde mn blaas eigenlijk nu voor het eerst. Ik ben meteen de eerste de beste dixi in gedoken en heb gedaan wat gedaan moest worden. Plassen. Opgelucht rende ik vrolijk verder. Voor mn gevoel ging toen ineens de zon schijnen en ik bedacht me niet vergeten te genieten. En blijf netjes lopen. Borst vooruit, hoge pasfrequentie, zwaaien met je armen etc, doelhartslag aanhouden.
Bij het lopen zie je, vind ik, het lijden of genieten het beste. Schitterend vind ik dat. Ik had er wel lol in. Ik bleef netjes eten en pakte overal eigenlijk telkens wel een bekertje water of iso. Om de 20 min weer een gel. Gewoon gratis he! Kon je gewoon zoveel van nemen als je wilde. Heerlijk.
Omdat het een wk was zag je echt veel buitenlandse pakjes rondrennen, echt leuk om te zien. En ook leuk waren de aanmoedigingen van de toeschouwers. Voor iedereen werd even hard geklapt, geroepen en aangemoedigd.
Ok, nou niet voor iedereen even hard. Einde rondje 1 of 2 had ik ineens een cameramotor naast me die me begon te filmen en iedereen ging nu HEEL HARD aanmoedigen. Ik dacht al goh wat sympathiek en leuk zeg.
Toen rende Sarissa de Vries langs, aaah ok. Ook goed. Ik riep ook nog even Kom op Sarissa. Maar ze zei niet zoveel terug. Ik begreep dat ze in haar laatste rondje zat, net had overgegeven en graag wilde winnen. We renden nog een stukje samen langs het water en toen vond ze het welletjes en dus liet ik haar maar gaan.
Gelukkig zag ik mn vrouw en kinderen weer en ik deelde high 5s uit. Mn zoon wilde ook nog knuffelen, prima kom maar kerel. Zo lief. Mn dochter vond dat ik erg zweterig was en bleef op gepaste afstand.
Dit ging nog 4 rondjes zo door. Rennend, gelletjes scorend, iso en water drinken rende ik en rende ik en lachte het leven me tegemoet. Tot ik me verstapte bij een stukje stoep en de kramp in mn kuit schoot. Oh oh dacht ik nog. Daar gaan we dan. Maar nee, ik kon het eruit rekken en kon weer doorrennen. Hoezee. Ok, het ging allemaal wel langzamer en langzamer maar rennen deed ik.
Stravavriendin Esther kwam nog langs in haar laatste rondje, ze had pijnlijke benen en zat net boven sub10 tijd. Ze baalde en ik snapte dat. Ik vroeg of ze ook zo’n zin had in pizza. Ze antwoorde bevestigend. Daarna liepen we een tijdje samen over pizza na te denken, denk ik. Toen rende ze weg om toch te proberen sub 10 te gaan (uiteindelijk 10:00:33, mad respect).
In het laatste rondje was mn supportcrew ineens verdwenen. Zouden ze bij de finish op de tribune mogen? Ik hoopte het heel hard, dat hadden zij en ik ook wel, wel verdiend.
En ja hoor. Toen ik voor de laatste keer de finishzone kwam ingelopen hoorde ik heel hard DAAAAVIIIIIDD. En juichend stonden ze op de tribune. Met een grote smile kwam ik langslopen een laatste keer de high 5 en BAM over de streep.
Ik kreeg een supergrote medaille.
Tijd 3:58
Eindtijd 11:19
Het euforische gevoel wat ik miste bij mijn eerste halve had ik nu wel. Ik was superblij en het lopen ging nu echt prima. Mijn vrouw en kinderen zaten op de tribune en die kon ik high 5 en terwijl ik langsliep naar de finish. Dat was echt fantastisch. Met een grote glimlach en handen in de lucht onder de boog door.
Erg tevreden en heel trots. Ontzettend genoten van het met name het hardlopen. Superveel sfeer langs het parcours, een leuk rondje, vaak langs (je) supporters en erg goede verzorging.
Dan de tijd, met alles onder de 12 uur was ik tevreden geweest. Het kan zeker vlotter, maar ik ben zelf afgezien van wat gedoe bij het zwemmen gelukkig zelf niet echt ellende tegengekomen. De voeding is allemaal goed gevallen, het materiaal heeft allemaal goed gewerkt en het lijf protesteerde niet noemenswaardig.
Nergens heb ik echt heel hard gepushed maar netjes de hartslagen aangehouden. Dit heeft er denk ik voor gezorgd dat ik ‘soepel’ de marathon heb kunnen lopen. Dat is me achteraf heel veel waard want hier heb ik echt genoten van het ‘beleven’ van het evement, de ambiance, de atleten, sfeer en de support.
Het schema dat ik heb gevolgd icm voldoende slaap, herstel, goede ademhaling en gezonde voeding heeft me denk ik vrij fit aan de start gekregen. Het gaf me houvast en ik hoefde zelf niet na te denken over verdeling van trainingen over de week of wat ik nu weer eens zou gaan doen. Erg prettig en de investering is de moeite vind ik.
Mocht ik er ooit nog eentje doen dan zijn er zoals jullie hebben gelezen een paar kleine verbeterpunten haha, maar het geweldige gevoel van deze eerste hele triathlon zo blij en fris finishen, dat is me alles waard.
Gefeliciteerd!
