Re: Artikel in Trouw: grove misstanden bij triathlon
Als er iets duidelijk is al jarenlang is dat sportbonden hopeloos kansloos zijn in het opzetten van trainingssystemen voor het opleiden van talenten. Voorbeelden te over.
In de triathlon hebben de bonden 90% van de talenten en misschien 10% van de medailles. En dan komen die medailles ook nog van de slimme bonden die de trainingsomgeving van individuele atleten omarmen (Britse bond heeft de trainingsgroep vd Brownlees omarmd, niet opgezet). Als je kijkt hoe vreselijk veel talenten in de Duitse en Franse systemen zitten val je om van verbazing. Die zouden moeten domineren als Nederland in het schaatsen. En hoeveel olympische medailles hebben die bonden opgeleverd?
Andere sporten zijn de voorbeelden hetzelfde. Zodra er goede particuliere initiatieven opgezet kunnen worden (lees: mogen worden van de bond!) winnen de atleten van de bonden bij benadering niks meer. Als de bonden zo snugger zijn om de particuliere systemen te ondersteunen, wordt het serieus.
Het probleem van de bonden is dat ze te bureaucratisch zijn, opgezet zijn voor middelmaat en geen concurrentie toestaan. Hoe meer schaatsploegen er kwamen in Nederland hoe hoger het niveau werd. De vrije markt werd voor sportploegen heel erg goed.
Bonden gebruiken uiteindelijk altijd hun monopoliepositie. Ze concurreren in de basis altijd door uitsluiting van de rest. En daardoor hebben ze de ultieme machtspositie. Zolang dat er is, is er ook altijd een basis voor wat er in Sittard zo mis ging. De weg naar de top loopt voor een atleet via een door de technisch directeur aangestelde persoon met een bijna absolute macht over jouw sportieve droom. Ik vertrouw in de basis alleen de sportbond die zijn eigen concurrentie zal omarmen en ondersteunen.
Daar wilde ik meer de onkunde van de trainers mee aangeven, want ik kan niet geloven dat er enige trainingsleer is die zo'n regime voorschrijft.