Pech (mag ik even klagen?) (Pagina 4 van 4)

Ik heb eindelijk goed nieuws. Het is best lastig om de streep definitief te trekken, maar ik geloof toch echt dat ik beter ben, na zes maanden darminfectie. Na mijn vorige post heeft het nog even geduurd, maar 3 weken geleden zijn we (manlief ook) gestart met een anti-parasietenmedicijn (clioquinol), 10 dagen. Na twee dagen voelde ik me al een heel stuk energieker, dat was verrassend. M'n darmen hadden nog wat last van de bijwerkingen en daarna moesten ze bijkomen van de medicijnen en van zes maanden infectieleed, maar dat ging geleidelijk steeds beter en vandaag is alles helemaal normaal. Hoera!

Het grote verschil in m'n energieniveau verrast me wel een beetje, je kan kennelijk in 6 maanden vergeten hoe het voelt om echt helemaal fit te zijn. Achteraf gezien heb ik me toch wel 6 maanden lang behoorlijk futloos gevoeld. Het is gelukkig gelukt om m'n basisconditie overeind te houden, ik sta er zelfs beter voor dan vorig jaar om deze tijd. Ben ik nou best trots op.

En nou hoop ik dus echt dat het gekwakkel en de pech voorbij zijn. Wat een jaar...

Louise

1 keer zwemmen in besmet water en daardoor een half jaar ziek van zijn. Het blijft bizar, maar heel fijn dat het nu eindelijk klaar is.

Het is niet duidelijk hoe ik besmet ben geraakt. Sowieso is nog niet precies bekend hoe die parasiet (dientamoeba fragilis) overspringt, hij blijft buiten het menselijke lichaam maar maximaal een uurtje leven. Het moet wel bijna ook nog een exotische variant zijn. Die parasiet komt heel veel voor, 30 % van de mensen draagt 'm en het grote gros wordt daar niet ziek van, en ik heb bepaald geen hygiënisch leven geleid (kamperen, openwaterzwemmen, verre reizen), dus dan moet ik er bijna wel eerder ook al mee in aanraking gekomen zijn zonder gevolgen. Dus dat is dan sowieso enorme pech: dat ik tegen een stam ben aangelopen die wel ziekmakend is.

Het meest waarschijnlijke is wat wel plastisch kont-hand-mond-besmetting genoemd wordt, dus gebrekkige handhygiëne van twee kanten. Ik let daar best wel op, vandaar dat ik me wel een paar gevallen kan herinneren van problemen op dat gebied: het ontbijtbuffet in een hotel en dixies zonder handenwasmogelijkheid bij twee sportevenementen (dat dat nog kan/mag, sinds corona, vind ik sowieso stuitend - niks geleerd kennelijk). 

En dan over de lange duur: als ik in juni de huisarts had kunnen overtuigen had ik toen al het juiste medicijn gekregen, maar dat lukte toen niet, en al helemaal niet voor mijn man ook (en dan had hij mij weer herbesmet vervolgens).

Aan de andere kant: het is dankzij mijn enorme vasthoudendheid en me diep ingraven in de literatuur (tot wetenschappelijke artikelen en richtlijnen aan toe) dat ik het in oktober wél heb gekregen. De officiële beleidslijn is namelijk dat die parasiet niet ziekteverwekkend is (vanwege dat vele voorkomen zonder klachten). Met mogelijk een boel onder-diagnosticering en onder-behandeling als gevolg, zeggen critici. Oftewel: er lopen waarschijnlijk een heleboel mensen rond met de diagnose prikkelbare darmsyndroom terwijl het om een parasiet gaat. Bij mij ging het ook al die kant op, maar ik weigerde dat te geloven. En uiteindelijk heb ik mijn zin dus wel gekregen. Maar dat lukt niet iedereen, en die worden dus chronisch patiënt. Ik vond het in dat opzicht een leerzaam maar zorgelijk inkijkje in de zorg.

Louise